Może odróżnijmy nieśmiałość, zahamowania, trudności z adaptacją w nowym środowisku, fobię społeczną od introwertyzmu.
Jeżeli człowiek chciałby powiedzieć co mu lezy na watrobie, ale się wstydzi - to oczywiście, akceptacja, delikatność, pomoc.
Jeżeli człowiek ma na skutek jakiejś traumy mocno wypartą potrzebę kontaktów społecznych, albo ma tak wysoki poziom lęku, że nawiązanie takich kontaktów jest dla niego niemożliwe - to terapia.
Jeżeli człowieka znosi w stronę chorób psychicznych, które alienują go ze społeczeństwa - to leczenie psychiatryczne.
Ale wśród nas zyje mnóstwo szczęśliwych introweryków, którzy nie są ani niesmiali, ani zahamowani, ani lękliwi tylko po prostu nie widzą powodu dzielenia się swoim zyciem wewnętrznym z kimkolwiek z wyjątkiem małego grona bardzo bliskich osób, jednej bliskiej osoby albo czasami w ogóle z nikim. Ten typ tak ma. Obiegowe stwierdzenia typu "wyrzuć to z siebie, będzie ci lżej", "człowiek potrzebuje wokół siebie innych ludzi, z ktorymi może się dzielić problemami" mają zastosowanie do ok. 80 % ludzkości, reszta wolałaby gryźć wełnę niż wywlekać się przed kimkolwiek. "Otwieranie" sprawi tylko tyle, że introwertyk wstanie, wyjdzie i poszuka sobie jakiegoś aspołecznego towarzystwa. A z traktowanie protekcjonalne - tzn. uświadamianie, ze zamknięcie w sobie jest problemem, który trzeba rozwiązać, można dostać w zęby. To tak, jakby komus powiedzieć, że cała jego osobowość jest problemem, który trzeba rozwiązać.
