samotnawsieci93
Bywalec
- Dołączył
- 10 Grudzień 2008
- Posty
- 2 716
- Punkty reakcji
- 82
Sándor Barcs (ur. 10 listopada 1912 w Szeged - zm. 7 stycznia 2010 w Budapeszcie) – węgierski działacz sportowy, tymczasowy prezydent europejskiej federacji piłkarskiej UEFA.
Z zawodu inżynier budownictwa, w latach 1948-1963 kierował węgierską federacją piłkarską. Działał także w UEFA i FIFA. W 1972 został tymczasowo prezydentem UEFA po śmierci Szwajcara Gustava Wiederkehra. Rok później kandydował na stanowisko pełnoprawnego prezydenta UEFA, ale uległ w wyborach Włochowi Artemio Franchiemu. W latach 1972-1973 w związku z kierowaniem federacją europejską pełnił również funkcję wiceprezydenta FIFA. W skład komitetu wykonawczego FIFA wchodził w latach 1972-1973 i 1975-1976. Był członkiem komitetu organizacyjnego finałów mistrzostw świata w Niemczech w 1974.
W 1980 został wyróżniony tytułem honorowego członka UEFA (jako trzecia osoba w historii).
___________________________________________________________________________
Philippe Séguin (ur. 21 kwietnia 1943 w Tunisie, zm. 7 stycznia 2010 w Paryżu[1]) – francuski polityk, były minister, przewodniczący Zgromadzenia Narodowego i lider gaullistów, prezes Trybunału Obrachunkowego.
Absolwent Instytutu Nauk Politycznych w Aix-en-Provence, ukończył też studia z zakresu historii. Uzyskał w 1970 promocję w École nationale d'administration. Podjął następnie pracę zawodową w Trybunale Obrachunkowym (fr. Cour des comptes).
Zaangażował się w działalność gaullistowskiego Zgromadzenia na rzecz Republiki. W 1978 uzyskał po raz pierwszy mandat posła do Zgromadzenia Narodowego z departamentu Wogezy. Od tego czasu był wybierany do niższej izby francuskiego parlamentu w każdych kolejnych wyborach do 1997 włącznie. Funkcję deputowanego pełnił do 2002, z przerwą w latach 1986–1988, kiedy to w gabinecie Jacques'a Chiraca sprawował urząd ministra spraw społecznych i zatrudnienia.
W okresie 1981–1986 Philippe Séguin zajmował stanowisko wiceprzewodniczącego Zgromadzenia Narodowego, w latach 1993–1997 był jego przewodniczącym. Pełnił też szereg funkcji w administracji terytorialnej. Był merem Epinal (od 1983 do 1997), wiceprezydentem i następnie radnym regionalnym Lotaryngii. Od 2001 do 2002 zasiadał w radzie miejskiej Paryża.
W 1997 został przewodniczącym Zgromadzenia na rzecz Francji. Ustąpił w 1999, po konfliktach z grupą Charles'a Pasqua, zakończonych rozłamem w partii. W 2002 nie wystartował w wyborach parlamentarnych. Jesienią tego samego roku nie poparł akcesu RPR do Unii na rzecz Ruchu Ludowego, rezygnując z aktywności politycznej.
Powrócił do pracy w Trybunale Obrachunkowym. 21 lipca 2004 został jego prezesem.
Zmarł w wieku 66 lat z powodu ataku serca.
___________________________________________________________________________
Stanisław Szwarc-Bronikowski (ur. 1 marca 1917 w Górkach koło Klimontowa jako Stanisław Szwarc, zm. 8 stycznia 2010 w Warszawie) – polski publicysta, podróżnik i filmowiec.
Jeg ojciec był ogrodnikiem majątku Górki. Po ukończeniu gimnazjum w Sandomierzu studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego i w Wyższej Szkole Dziennikarstwa.
W czasie okupacji brał czynny udział w ruchu oporu ZWZ-AK pod pseudonimem "Roman". Był założycielem i redaktorem konspiracyjnych pism na Kielecczyźnie w latach 1939-1945. W czasie akcji "Burza" pełnił różne funkcje, m.in. oficera oświatowego 2 pułku piechoty legionowej AK, referenta Biura Informacji i Propagandy (BIP) 2 Dywizji AK.
Po zakończeniu wojny pod przybranym nazwiskiem działał w organizacji "Wolność i Niezawisłość" w woj. olsztyńskim. Był współzałożycielem "Wiadomości Mazurskich" (pierwszy dziennik dla Warmii i Mazur).
W 1946 r. został aresztowany i więziony w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego. Podczas następnego aresztowania w 1949 roku uciekł i do 1955 r. ukrywał się pod różnymi nazwiskami (m.in. pod nazwiskiem przyjaciela – Bronikowski, które potem dodał do nazwiska rodowego), pracując kolejno jako malarz-ilustrator, fotograf, cieśla. W 1955 roku ponownie został aresztowany. Po rocznym pobycie w więzieniu powrócił na wolność.
Pracował jako redaktor działu popularyzacji nauki tygodnika "Dookoła świata" (1956-1960). Był założycielem oraz prezesem Spółki Mieszkaniowej "Dziennikarz" w latach 1958-1960 oraz redaktorem TVP od 1960 do 1995 r.
Był członkiem licznych organizacji: ZAiKS, SDP, Międzynarodowej Organizacji TV "One Word"; "The Explorers Club"; National Geographic Society, Towarzystwa Przyjaciół Filozofii Ekologicznej, Światowego Związku Żołnierzy AK.
Odznaczony Krzyżem Walecznych (Londyn 1944 r.), Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (1945 r.), Krzyżem AK "Burza". Jest laureatem licznych nagród za działalność zawodową, m.in. Przewodniczącego Komitetu ds. RTV (1970, 1974, 1977, 1990); wyróżniony został "Złotym Ekranem" 1973. Zdobył I nagrodę na festiwalach filmowych: w La Chapelle-Vercaur 1988 oraz w Barcelonie 1989 roku. Dwukrotnie przyznano mu I nagrodę w konkursie LOP za filmy ekologiczno-przyrodnicze w TVP (1987 i 1990 rok). Zdobył Grand Prix na festiwalu "Ekofilm 92" oraz Nagrodę Specjalną "Ekofilm 94". Uhonorowany został Złotym Krzyżem Zasługi oraz licznymi medalami za popularyzację różnych dziedzin życia.
Mieszkał w Warszawie. Pochowany na Wojskowych Powązkach 15 stycznia 2010 r
Bardzo bogata jest jego twórczość telewizyjna, na którą składa się sto kilkanaście filmów popularnonaukowych o tematyce przyrodniczej, ekologicznej, etnograficznej, archeologicznej, geologicznej oraz religioznawczej. W TVP filmy emitowane m.in. "Mongolskie ballady", "W cztery świata strony", "Z Alaski do Kolorado", "Przez antypody", "Tropami mułów", "U źródeł naszej cywilizacji", a także seriale filmów ekologicznych "Opowieści o bursztynie", "Najstarszy Testament", "Zielone komnaty", "Testament wieków" (o pradziejach naszych ziem i państwa polskiego w świetle najnowszych badań).
Większość filmów zrealizował za granicą (wyjazdy głównie prywatne). Wyemitowano je w telewizjach różnych krajów Europy, USA, Australii, Kanadzie.
Równie znacząca jest twórczość oświatowa, na którą składają się eseje i cykle reportaży podróżniczych, wywiady publikowane w różnych czasopismach oraz książka-album "Poszukiwanie zaginionych światów", uhonorowana nagrodą im. Arkadego Fiedlera – Bursztynowy Motyl w 1996 roku. Natomiast "Testament wieków" wyróżniono doroczną autorską nagrodą historyczną "Klio" w 1997 roku. "Żywy symbol kosmosu" (1999) przygotowywany jest do druku.
Laureat Super Kolosa 2003 (Kolosy) za całokształt dokonań.
_________________________________________________________________________
Marian Terlecki (ur. 21 września 1954 w Gdańsku, zm. 8 stycznia 2010 w Nadarzynie) - polski reżyser i producent filmowy. Autor kilkunastu reportaży dokumentalnych. Zdobywca Polskiej Nagrody Filmowej w 2001 w kategorii najlepszy producent za film Prymas. Trzy lata z tysiąca.
Absolwent Studium Scenariuszowego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Pracownik Telewizji Polskiej w Gdańsku, redaktor naczelny TV "Solidarność". Założyciel Video Studio Gdańsk pierwszej w Polsce firmy zajmującej się niezależną produkcją filmową. Od 1990 redaktor naczelny TV Gdańsk, w 1991 Prezes Komitetu ds. Radia i Telewizji. Od 1998 prezes spółki Wizja TV SP zajmującej się produkcją filmową dla telewizji Wizja TV.
__________________________________________________________________________
Pascal Amélété Abalo Dosseh (ur. 7 marca 1962 w Lomé, zm. 9 stycznia 2010 w prowincji Kabinda) był asystentem trenera togijskiej reprezentacji piłkarskiej oraz trenerem klubu ASKO Kara.
Abalo rozpoczął swoją karierę piłkarską z klubem Le Dynamic Togolais. W latach 1982-1990 grał w lidze togijskiej jako bramkarz dla zespołu ASKO Kara. Od 2004 roku aż do swojej śmierci był jego trenerem. Od 2006 r. pracował również jako asystent trenera reprezentacji.
Został zabity w ataku terrorystycznym na autobus togijskiej reprezentacji narodowej, do którego doszło podczas podróży na Puchar Narodów Afryki 2010. Przyznał się do niego Front Wyzwolenia Enklawy Kabindy, pod przywództwem Rodriguesa Mingasa, przebywającego aktualnie na wygnaniu we Francji.
__________________________________________________________________________
Armand Gaétan Razafindratandra (ur. 7 sierpnia 1925 w Ambohimalaza, zm. 9 stycznia 2010 w Mahajanga), madagaskarski duchowny katolicki, arcybiskup Antananarivo, kardynał.
Był wnukiem gubernatora Tananarive (obecnie Antananarivo). Studiował w seminariach w Ambohipo i Ambatoroka, przyjął święcenia kapłańskie 27 lipca 1954 w Tananarive. Uzupełniał studia w Instytucie Katolickim w Paryżu (1954-1956). Po powrocie na Madagaskar zajmował się pracą duszpasterską, był dyrektorem Narodowego Centrum Katechetycznego, rektorem seminarium w Faliarivo, dyrektorem duchowym seminarium w Ambatoroka.
27 kwietnia 1978 mianowany biskupem Mahajanga, przyjął sakrę biskupią 2 lipca 1978 z rąk kardynała Victora Razafimahatratry SJ (arcybiskupa Tananarive). W lutym 1994 został następcą zmarłego kardynała Razafimahatratry na stolicy arcybiskupiej Antananarivo (już po zmianie nazwy Tananarive), a w listopadzie tego samego roku Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej, nadając tytuł prezbitera Ss. Silvestro e Martino ai Monti.
Brał udział w sesjach Światowego Synodu Biskupów w Watykanie, w tym w sesji specjalnej dla Kościoła Afryki wiosną 1994; wchodził w skład sekretariatu generalnego tej sesji. We wrześniu 1999 był specjalnym wysłannikiem papieża na obchodach 100-lecia ewangelizacji diecezji Antsirabe. W lipcu 1994 pełnił funkcję administratora apostolskiego sede vacante ed at nutum Sanctae Sedis Miarinavo.
Był jednym z najstarszych kardynałów uprawnionych do wyboru papieża na konklawe po śmierci Jana Pawła II (kwiecień 2005). Kilka miesięcy później wraz z ukończeniem 80. roku życia utracił prawo udziału w konklawe, a w grudniu 2005 złożył na ręce papieża Benedykta XVI rezygnację z rządów archidiecezją Antananarivo.
___________________________________________________________________________
Krzysztof Kowalczyk (ur. w 1968 w Lubinie, zm. 10 stycznia 2010) – były polski siatkarz, trener drużyny siatkarzy AZS Politechnika Warszawa[3]. Sprawował również funkcję menedżera i szefa banku informacji w reprezentacji Polski w siatkówce. Zmarł 10 stycznia 2010 roku na skutek choroby nowotworowej.
____________________________________________________________________________
Torbjørn Yggeseth (ur. 18 czerwca 1934 w Asker, zm. 10 stycznia 2010) - były norweski skoczek narciarski. W 1964 r. zakończył karierę.
Brał udział w Igrzyskach Olimpijskich w Squaw Valley, gdzie zajął 5. miejsce na dużej skoczni, jednak jego największym sukcesem jest dwukrotne zajęcie drugiego miejsce w klasyfikacji generalnej Turnieju Czterech Skoczni w edycjach 1962/1963 (wygrał konkursy w Bischofshofen i Oberstdorfie) oraz 1963/1964 (3 miejsce w Bischofshofen). W 1963 r. został wicemistrzem Norwegii w skokach na normalnej skoczni.
_____________________________________________________________________________
Eric Rohmer, właściwie Jean-Marie Maurice Schérer (ur. 4 kwietnia 1920 w Nancy, zm. 11 stycznia 2010 w Paryżu) - francuski reżyser filmowy, scenarzysta, krytyk i teoretyk filmu, aktor.
______________________________________________________________________________
Hédi Annabi (ur. 4 września 1944 – zm. 12 stycznia 2010 w Port-au-Prince, na Haiti) - Tunezyjski dyplomata, specjalny przedstawiciel Sekretarza Generalnego ONZ. Trzeci szef Misja Stabilizacyjna Narodów Zjednoczonych na Haiti (MINUSTAH) (od września 2007 do stycznia 2010). Od 1997 do 2007 był podsekretarzem generalnym ONZ w Departamencie Operacji Pokojowych.
Jedna z ofiar trzęsienia ziemi na Haiti.
_______________________________________________________________________________
Zilda Arns Neumann (ur. 25 sierpnia 1934 w Forquilhinha, zm. 12 stycznia 2010 w Port-au-Prince) - brazylijska lekarz pediatria, aktywistka humanitarna, nominowana do Pokojowej Nagrody Nobla w 2006. Siostra biskupa Paulo Evaristo Arns.
Jedna z ofiar trzęsienia ziemi na Haiti.
______________________________________________________________________________
Joseph Serge Miot (ur. 23 listopada 1946 w Jérémie, Departament Grand'Anse, zm. 12 stycznia 2010 Port-au-Prince) – haitański arcybiskup kościoła katolickiego. Od 1 marca 2008 roku aż do tragicznej śmierci w trakcie trzęsienia ziemi pełnił posługę jako dziewiąty Arcybiskup Port-au-Prince[
Arcybiskup Miot urodził się w 23 listopada 1946. Święcenia kapłańskie przyjął 4 lipca 1975 w diecezji Jérémie. 29 lipca 1997 został wyznaczony biskupem koadiutorem Port-au-Prince przez papieża Jana Pawła II. 12 października 1997 otrzymał sakrę biskupią. 1 marca 2008 został Arcybiskupem Port-au-Prince. Podczas trzęsienia ziemi 12 stycznia 2010 spadł z balkonu budynku papieskiej nuncjatury i zmarł w wyniku doznanych obrażeń.
_____________________________________________________________________________
Daniel Bensaïd (ur. 25 marca 1946 w Tuluzie, zm. 12 stycznia 2010 w Paryżu) – filozof, teoretyk francuskiego trockizmu.
Bensaïd był uczniem prestiżowej École normale supérieure w Saint-Cloud. W 1966, jako student, współtworzył Jeunesse Communiste Révolutionnaire (Komunistyczną młodzieżówkę rewolucyjną)[1]. W 1969 roku był współzałożycielem trockistowskiej Rewolucyjnej Ligi Komunistycznej.
Jako filozof, Bensaïd był profesorem na unwiersytecie Paris VIII w Saint-Denis
____________________________________________________________________________
Alastair Bradley Martin (ur. 11 marca 1915 w Nowym Jorku, zm. 12 stycznia 2010 w Katonah, Nowy Jork), tenisista amerykański, działacz sportowy.
Jako tenisista uczestniczył kilkakrotnie w mistrzostwach USA tuż przed II wojną światową, w okresie wojennym i pierwszych latach powojennych, ale sukcesy sportowe odnosił w innej, zbliżonej dyscyplinie. Był ośmiokrotnie mistrzem USA amatorów w jeu de paume (grze uważanej za prototyp tenisa, w USA znanej pod nazwą court tennis). W grze podwójnej zdobył tytułów mistrzowskich dziesięć. Rywalizował dwukrotnie o zawodowe mistrzostwo świata w jeu de paume z Francuzem Pierre Etchebasterem, przegrywając w 1950 0:7, a dwa lata później 2:7.
Aktywny działacz tenisowy, pod koniec lat 60. pełnił funkcję wiceprezydenta amerykańskiej federacji (United States Tennis Association), uczestnicząc razem z prezydentem Bobem Kelleherem w pracach na rzecz reformy tenisa światowego (m.in. dopuszczenie profesjonalistów do rywalizacji wielkoszlemowej). W pierwszych latach ery "open" był prezydentem USTA (1969-1970). Pełnił również funkcję prezydenta Narodowej Fundacji Tenisa (National Tennis Foundation), a w 1951 był w gronie założycieli Eastern Tennis Association.
W 1973 w uznaniu zasług organizacyjnych został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame. Kierował działalnością tej instytucji w latach 1977-1979.
___________________________________________________________________________
Wanda Skuratowicz (biał. Ванда Скуратовіч, ur. 1925, zm. 12 stycznia 2010) – białoruska katolicka działaczka społeczno-religijna, obrończyni wolności wyznania w czasach ZSRR, odznaczona tytułem Sprawiedliwej wśród Narodów Świata za uratowanie żydowskiej rodziny w czasie II wojny światowej.
Urodziła się w roku 1925. W czasie okupacji Białorusi przez III Rzeszę wraz z rodziną uratowała rodzinę żydowską, za co później otrzymała od państwa Izrael honorowy tytuł Sprawiedliwej wśród Narodów Świata.
W okresie powojennym, w czasie prowadzonej przez państwo przymusowej ateizacji, jej mieszkanie pełniło funkcję świątyni – była w nim przechowywana Eucharystia, odbywały się nabożeństwa, często spotykali się duchowni rzymsko- i greckokatoliccy. W sytuacji braku duchownych samodzielnie ochrzciła kilka osób. Aktywnie działała na rzecz zwrócenia białoruskim katolikom świątyni w Mińsku. Wraz z innymi wiernymi przez 10 lat starała się o ponowne otwarcie kościoła na Cmentarzu Kalwaryjskim, m.in. jeżdżąc w tej sprawie z petycjami do Moskwy. Starania te uwieńczone zostały sukcesem, gdy jesienią 1980 r. władze zezwoliły na otwarcie kościoła.
Po nastaniu czasów wolności religijnej Wanda Skuratowicz nadal aktywnie pracowała z młodzieżą rzymsko- i greckokatolicką. Wielu młodych białoruskich katolików, zwłaszcza z parafii św. Trójcy, to jej dawni wychowankowie.
Wanda Skuratowicz zmarła 12 stycznia 2010 r. Msza pożegnalna odbyła się 13 stycznia o godz. 12:00 w Kościele św. Trójcy na Złotej Górce. Uczestniczył w niej m.in. archimandryta Jan Sergiusz Gajek, wizytator apostolski Kościołów greckokatolickich na Białorusi, a także duchowni rzymsko- i greckokatoliccy oraz greckokatolicka młodzież. Pochowana została na cmentarzu katolickim w Raubiczach pod Mińskiem
Z zawodu inżynier budownictwa, w latach 1948-1963 kierował węgierską federacją piłkarską. Działał także w UEFA i FIFA. W 1972 został tymczasowo prezydentem UEFA po śmierci Szwajcara Gustava Wiederkehra. Rok później kandydował na stanowisko pełnoprawnego prezydenta UEFA, ale uległ w wyborach Włochowi Artemio Franchiemu. W latach 1972-1973 w związku z kierowaniem federacją europejską pełnił również funkcję wiceprezydenta FIFA. W skład komitetu wykonawczego FIFA wchodził w latach 1972-1973 i 1975-1976. Był członkiem komitetu organizacyjnego finałów mistrzostw świata w Niemczech w 1974.
W 1980 został wyróżniony tytułem honorowego członka UEFA (jako trzecia osoba w historii).
___________________________________________________________________________
Philippe Séguin (ur. 21 kwietnia 1943 w Tunisie, zm. 7 stycznia 2010 w Paryżu[1]) – francuski polityk, były minister, przewodniczący Zgromadzenia Narodowego i lider gaullistów, prezes Trybunału Obrachunkowego.
Absolwent Instytutu Nauk Politycznych w Aix-en-Provence, ukończył też studia z zakresu historii. Uzyskał w 1970 promocję w École nationale d'administration. Podjął następnie pracę zawodową w Trybunale Obrachunkowym (fr. Cour des comptes).
Zaangażował się w działalność gaullistowskiego Zgromadzenia na rzecz Republiki. W 1978 uzyskał po raz pierwszy mandat posła do Zgromadzenia Narodowego z departamentu Wogezy. Od tego czasu był wybierany do niższej izby francuskiego parlamentu w każdych kolejnych wyborach do 1997 włącznie. Funkcję deputowanego pełnił do 2002, z przerwą w latach 1986–1988, kiedy to w gabinecie Jacques'a Chiraca sprawował urząd ministra spraw społecznych i zatrudnienia.
W okresie 1981–1986 Philippe Séguin zajmował stanowisko wiceprzewodniczącego Zgromadzenia Narodowego, w latach 1993–1997 był jego przewodniczącym. Pełnił też szereg funkcji w administracji terytorialnej. Był merem Epinal (od 1983 do 1997), wiceprezydentem i następnie radnym regionalnym Lotaryngii. Od 2001 do 2002 zasiadał w radzie miejskiej Paryża.
W 1997 został przewodniczącym Zgromadzenia na rzecz Francji. Ustąpił w 1999, po konfliktach z grupą Charles'a Pasqua, zakończonych rozłamem w partii. W 2002 nie wystartował w wyborach parlamentarnych. Jesienią tego samego roku nie poparł akcesu RPR do Unii na rzecz Ruchu Ludowego, rezygnując z aktywności politycznej.
Powrócił do pracy w Trybunale Obrachunkowym. 21 lipca 2004 został jego prezesem.
Zmarł w wieku 66 lat z powodu ataku serca.
___________________________________________________________________________
Stanisław Szwarc-Bronikowski (ur. 1 marca 1917 w Górkach koło Klimontowa jako Stanisław Szwarc, zm. 8 stycznia 2010 w Warszawie) – polski publicysta, podróżnik i filmowiec.
Jeg ojciec był ogrodnikiem majątku Górki. Po ukończeniu gimnazjum w Sandomierzu studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego i w Wyższej Szkole Dziennikarstwa.
W czasie okupacji brał czynny udział w ruchu oporu ZWZ-AK pod pseudonimem "Roman". Był założycielem i redaktorem konspiracyjnych pism na Kielecczyźnie w latach 1939-1945. W czasie akcji "Burza" pełnił różne funkcje, m.in. oficera oświatowego 2 pułku piechoty legionowej AK, referenta Biura Informacji i Propagandy (BIP) 2 Dywizji AK.
Po zakończeniu wojny pod przybranym nazwiskiem działał w organizacji "Wolność i Niezawisłość" w woj. olsztyńskim. Był współzałożycielem "Wiadomości Mazurskich" (pierwszy dziennik dla Warmii i Mazur).
W 1946 r. został aresztowany i więziony w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego. Podczas następnego aresztowania w 1949 roku uciekł i do 1955 r. ukrywał się pod różnymi nazwiskami (m.in. pod nazwiskiem przyjaciela – Bronikowski, które potem dodał do nazwiska rodowego), pracując kolejno jako malarz-ilustrator, fotograf, cieśla. W 1955 roku ponownie został aresztowany. Po rocznym pobycie w więzieniu powrócił na wolność.
Pracował jako redaktor działu popularyzacji nauki tygodnika "Dookoła świata" (1956-1960). Był założycielem oraz prezesem Spółki Mieszkaniowej "Dziennikarz" w latach 1958-1960 oraz redaktorem TVP od 1960 do 1995 r.
Był członkiem licznych organizacji: ZAiKS, SDP, Międzynarodowej Organizacji TV "One Word"; "The Explorers Club"; National Geographic Society, Towarzystwa Przyjaciół Filozofii Ekologicznej, Światowego Związku Żołnierzy AK.
Odznaczony Krzyżem Walecznych (Londyn 1944 r.), Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (1945 r.), Krzyżem AK "Burza". Jest laureatem licznych nagród za działalność zawodową, m.in. Przewodniczącego Komitetu ds. RTV (1970, 1974, 1977, 1990); wyróżniony został "Złotym Ekranem" 1973. Zdobył I nagrodę na festiwalach filmowych: w La Chapelle-Vercaur 1988 oraz w Barcelonie 1989 roku. Dwukrotnie przyznano mu I nagrodę w konkursie LOP za filmy ekologiczno-przyrodnicze w TVP (1987 i 1990 rok). Zdobył Grand Prix na festiwalu "Ekofilm 92" oraz Nagrodę Specjalną "Ekofilm 94". Uhonorowany został Złotym Krzyżem Zasługi oraz licznymi medalami za popularyzację różnych dziedzin życia.
Mieszkał w Warszawie. Pochowany na Wojskowych Powązkach 15 stycznia 2010 r
Bardzo bogata jest jego twórczość telewizyjna, na którą składa się sto kilkanaście filmów popularnonaukowych o tematyce przyrodniczej, ekologicznej, etnograficznej, archeologicznej, geologicznej oraz religioznawczej. W TVP filmy emitowane m.in. "Mongolskie ballady", "W cztery świata strony", "Z Alaski do Kolorado", "Przez antypody", "Tropami mułów", "U źródeł naszej cywilizacji", a także seriale filmów ekologicznych "Opowieści o bursztynie", "Najstarszy Testament", "Zielone komnaty", "Testament wieków" (o pradziejach naszych ziem i państwa polskiego w świetle najnowszych badań).
Większość filmów zrealizował za granicą (wyjazdy głównie prywatne). Wyemitowano je w telewizjach różnych krajów Europy, USA, Australii, Kanadzie.
Równie znacząca jest twórczość oświatowa, na którą składają się eseje i cykle reportaży podróżniczych, wywiady publikowane w różnych czasopismach oraz książka-album "Poszukiwanie zaginionych światów", uhonorowana nagrodą im. Arkadego Fiedlera – Bursztynowy Motyl w 1996 roku. Natomiast "Testament wieków" wyróżniono doroczną autorską nagrodą historyczną "Klio" w 1997 roku. "Żywy symbol kosmosu" (1999) przygotowywany jest do druku.
Laureat Super Kolosa 2003 (Kolosy) za całokształt dokonań.
_________________________________________________________________________
Marian Terlecki (ur. 21 września 1954 w Gdańsku, zm. 8 stycznia 2010 w Nadarzynie) - polski reżyser i producent filmowy. Autor kilkunastu reportaży dokumentalnych. Zdobywca Polskiej Nagrody Filmowej w 2001 w kategorii najlepszy producent za film Prymas. Trzy lata z tysiąca.
Absolwent Studium Scenariuszowego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Pracownik Telewizji Polskiej w Gdańsku, redaktor naczelny TV "Solidarność". Założyciel Video Studio Gdańsk pierwszej w Polsce firmy zajmującej się niezależną produkcją filmową. Od 1990 redaktor naczelny TV Gdańsk, w 1991 Prezes Komitetu ds. Radia i Telewizji. Od 1998 prezes spółki Wizja TV SP zajmującej się produkcją filmową dla telewizji Wizja TV.
__________________________________________________________________________
Pascal Amélété Abalo Dosseh (ur. 7 marca 1962 w Lomé, zm. 9 stycznia 2010 w prowincji Kabinda) był asystentem trenera togijskiej reprezentacji piłkarskiej oraz trenerem klubu ASKO Kara.
Abalo rozpoczął swoją karierę piłkarską z klubem Le Dynamic Togolais. W latach 1982-1990 grał w lidze togijskiej jako bramkarz dla zespołu ASKO Kara. Od 2004 roku aż do swojej śmierci był jego trenerem. Od 2006 r. pracował również jako asystent trenera reprezentacji.
Został zabity w ataku terrorystycznym na autobus togijskiej reprezentacji narodowej, do którego doszło podczas podróży na Puchar Narodów Afryki 2010. Przyznał się do niego Front Wyzwolenia Enklawy Kabindy, pod przywództwem Rodriguesa Mingasa, przebywającego aktualnie na wygnaniu we Francji.
__________________________________________________________________________
Armand Gaétan Razafindratandra (ur. 7 sierpnia 1925 w Ambohimalaza, zm. 9 stycznia 2010 w Mahajanga), madagaskarski duchowny katolicki, arcybiskup Antananarivo, kardynał.
Był wnukiem gubernatora Tananarive (obecnie Antananarivo). Studiował w seminariach w Ambohipo i Ambatoroka, przyjął święcenia kapłańskie 27 lipca 1954 w Tananarive. Uzupełniał studia w Instytucie Katolickim w Paryżu (1954-1956). Po powrocie na Madagaskar zajmował się pracą duszpasterską, był dyrektorem Narodowego Centrum Katechetycznego, rektorem seminarium w Faliarivo, dyrektorem duchowym seminarium w Ambatoroka.
27 kwietnia 1978 mianowany biskupem Mahajanga, przyjął sakrę biskupią 2 lipca 1978 z rąk kardynała Victora Razafimahatratry SJ (arcybiskupa Tananarive). W lutym 1994 został następcą zmarłego kardynała Razafimahatratry na stolicy arcybiskupiej Antananarivo (już po zmianie nazwy Tananarive), a w listopadzie tego samego roku Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej, nadając tytuł prezbitera Ss. Silvestro e Martino ai Monti.
Brał udział w sesjach Światowego Synodu Biskupów w Watykanie, w tym w sesji specjalnej dla Kościoła Afryki wiosną 1994; wchodził w skład sekretariatu generalnego tej sesji. We wrześniu 1999 był specjalnym wysłannikiem papieża na obchodach 100-lecia ewangelizacji diecezji Antsirabe. W lipcu 1994 pełnił funkcję administratora apostolskiego sede vacante ed at nutum Sanctae Sedis Miarinavo.
Był jednym z najstarszych kardynałów uprawnionych do wyboru papieża na konklawe po śmierci Jana Pawła II (kwiecień 2005). Kilka miesięcy później wraz z ukończeniem 80. roku życia utracił prawo udziału w konklawe, a w grudniu 2005 złożył na ręce papieża Benedykta XVI rezygnację z rządów archidiecezją Antananarivo.
___________________________________________________________________________
Krzysztof Kowalczyk (ur. w 1968 w Lubinie, zm. 10 stycznia 2010) – były polski siatkarz, trener drużyny siatkarzy AZS Politechnika Warszawa[3]. Sprawował również funkcję menedżera i szefa banku informacji w reprezentacji Polski w siatkówce. Zmarł 10 stycznia 2010 roku na skutek choroby nowotworowej.
____________________________________________________________________________
Torbjørn Yggeseth (ur. 18 czerwca 1934 w Asker, zm. 10 stycznia 2010) - były norweski skoczek narciarski. W 1964 r. zakończył karierę.
Brał udział w Igrzyskach Olimpijskich w Squaw Valley, gdzie zajął 5. miejsce na dużej skoczni, jednak jego największym sukcesem jest dwukrotne zajęcie drugiego miejsce w klasyfikacji generalnej Turnieju Czterech Skoczni w edycjach 1962/1963 (wygrał konkursy w Bischofshofen i Oberstdorfie) oraz 1963/1964 (3 miejsce w Bischofshofen). W 1963 r. został wicemistrzem Norwegii w skokach na normalnej skoczni.
_____________________________________________________________________________
Eric Rohmer, właściwie Jean-Marie Maurice Schérer (ur. 4 kwietnia 1920 w Nancy, zm. 11 stycznia 2010 w Paryżu) - francuski reżyser filmowy, scenarzysta, krytyk i teoretyk filmu, aktor.
______________________________________________________________________________
Hédi Annabi (ur. 4 września 1944 – zm. 12 stycznia 2010 w Port-au-Prince, na Haiti) - Tunezyjski dyplomata, specjalny przedstawiciel Sekretarza Generalnego ONZ. Trzeci szef Misja Stabilizacyjna Narodów Zjednoczonych na Haiti (MINUSTAH) (od września 2007 do stycznia 2010). Od 1997 do 2007 był podsekretarzem generalnym ONZ w Departamencie Operacji Pokojowych.
Jedna z ofiar trzęsienia ziemi na Haiti.
_______________________________________________________________________________
Zilda Arns Neumann (ur. 25 sierpnia 1934 w Forquilhinha, zm. 12 stycznia 2010 w Port-au-Prince) - brazylijska lekarz pediatria, aktywistka humanitarna, nominowana do Pokojowej Nagrody Nobla w 2006. Siostra biskupa Paulo Evaristo Arns.
Jedna z ofiar trzęsienia ziemi na Haiti.
______________________________________________________________________________
Joseph Serge Miot (ur. 23 listopada 1946 w Jérémie, Departament Grand'Anse, zm. 12 stycznia 2010 Port-au-Prince) – haitański arcybiskup kościoła katolickiego. Od 1 marca 2008 roku aż do tragicznej śmierci w trakcie trzęsienia ziemi pełnił posługę jako dziewiąty Arcybiskup Port-au-Prince[
Arcybiskup Miot urodził się w 23 listopada 1946. Święcenia kapłańskie przyjął 4 lipca 1975 w diecezji Jérémie. 29 lipca 1997 został wyznaczony biskupem koadiutorem Port-au-Prince przez papieża Jana Pawła II. 12 października 1997 otrzymał sakrę biskupią. 1 marca 2008 został Arcybiskupem Port-au-Prince. Podczas trzęsienia ziemi 12 stycznia 2010 spadł z balkonu budynku papieskiej nuncjatury i zmarł w wyniku doznanych obrażeń.
_____________________________________________________________________________
Daniel Bensaïd (ur. 25 marca 1946 w Tuluzie, zm. 12 stycznia 2010 w Paryżu) – filozof, teoretyk francuskiego trockizmu.
Bensaïd był uczniem prestiżowej École normale supérieure w Saint-Cloud. W 1966, jako student, współtworzył Jeunesse Communiste Révolutionnaire (Komunistyczną młodzieżówkę rewolucyjną)[1]. W 1969 roku był współzałożycielem trockistowskiej Rewolucyjnej Ligi Komunistycznej.
Jako filozof, Bensaïd był profesorem na unwiersytecie Paris VIII w Saint-Denis
____________________________________________________________________________
Alastair Bradley Martin (ur. 11 marca 1915 w Nowym Jorku, zm. 12 stycznia 2010 w Katonah, Nowy Jork), tenisista amerykański, działacz sportowy.
Jako tenisista uczestniczył kilkakrotnie w mistrzostwach USA tuż przed II wojną światową, w okresie wojennym i pierwszych latach powojennych, ale sukcesy sportowe odnosił w innej, zbliżonej dyscyplinie. Był ośmiokrotnie mistrzem USA amatorów w jeu de paume (grze uważanej za prototyp tenisa, w USA znanej pod nazwą court tennis). W grze podwójnej zdobył tytułów mistrzowskich dziesięć. Rywalizował dwukrotnie o zawodowe mistrzostwo świata w jeu de paume z Francuzem Pierre Etchebasterem, przegrywając w 1950 0:7, a dwa lata później 2:7.
Aktywny działacz tenisowy, pod koniec lat 60. pełnił funkcję wiceprezydenta amerykańskiej federacji (United States Tennis Association), uczestnicząc razem z prezydentem Bobem Kelleherem w pracach na rzecz reformy tenisa światowego (m.in. dopuszczenie profesjonalistów do rywalizacji wielkoszlemowej). W pierwszych latach ery "open" był prezydentem USTA (1969-1970). Pełnił również funkcję prezydenta Narodowej Fundacji Tenisa (National Tennis Foundation), a w 1951 był w gronie założycieli Eastern Tennis Association.
W 1973 w uznaniu zasług organizacyjnych został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame. Kierował działalnością tej instytucji w latach 1977-1979.
___________________________________________________________________________
Wanda Skuratowicz (biał. Ванда Скуратовіч, ur. 1925, zm. 12 stycznia 2010) – białoruska katolicka działaczka społeczno-religijna, obrończyni wolności wyznania w czasach ZSRR, odznaczona tytułem Sprawiedliwej wśród Narodów Świata za uratowanie żydowskiej rodziny w czasie II wojny światowej.
Urodziła się w roku 1925. W czasie okupacji Białorusi przez III Rzeszę wraz z rodziną uratowała rodzinę żydowską, za co później otrzymała od państwa Izrael honorowy tytuł Sprawiedliwej wśród Narodów Świata.
W okresie powojennym, w czasie prowadzonej przez państwo przymusowej ateizacji, jej mieszkanie pełniło funkcję świątyni – była w nim przechowywana Eucharystia, odbywały się nabożeństwa, często spotykali się duchowni rzymsko- i greckokatoliccy. W sytuacji braku duchownych samodzielnie ochrzciła kilka osób. Aktywnie działała na rzecz zwrócenia białoruskim katolikom świątyni w Mińsku. Wraz z innymi wiernymi przez 10 lat starała się o ponowne otwarcie kościoła na Cmentarzu Kalwaryjskim, m.in. jeżdżąc w tej sprawie z petycjami do Moskwy. Starania te uwieńczone zostały sukcesem, gdy jesienią 1980 r. władze zezwoliły na otwarcie kościoła.
Po nastaniu czasów wolności religijnej Wanda Skuratowicz nadal aktywnie pracowała z młodzieżą rzymsko- i greckokatolicką. Wielu młodych białoruskich katolików, zwłaszcza z parafii św. Trójcy, to jej dawni wychowankowie.
Wanda Skuratowicz zmarła 12 stycznia 2010 r. Msza pożegnalna odbyła się 13 stycznia o godz. 12:00 w Kościele św. Trójcy na Złotej Górce. Uczestniczył w niej m.in. archimandryta Jan Sergiusz Gajek, wizytator apostolski Kościołów greckokatolickich na Białorusi, a także duchowni rzymsko- i greckokatoliccy oraz greckokatolicka młodzież. Pochowana została na cmentarzu katolickim w Raubiczach pod Mińskiem
