Periyasamy Chandrasekaran (ur. 16 kwietnia 1957 - zm.
1 stycznia 2010), lankijski polityk, członek parlamentu Sri Lanki.
___________________________________________________________________________
Jerzy Haber (ur. 7 maja 1930 w Krakowie, zm.
1 stycznia 2010) - polski fizykochemik.
Od 1968 roku do śmierci był profesorem w Zakładzie Katalizy i Fizykochemii Powierzchni PAN w Krakowie. Od 1973 był członkiem PAN (1973 członek-korespondent, 1983 członek rzeczywisty, 1984-1986 i od 1990 członek Prezydium), od 1989 również PAU. Był przewodniczącym Komisji Katalizy Międzynarodowej Unii Chemii Teoretycznej i Stosowanej (IUPAC).
Prowadził badania głównie w dziedzinie katalizy heterogenicznej oraz fizykochemii ciała stałego. Zajmował się również termodynamiką adsorpcji w zeolitach i mechanizmem działania środków powierzchniowo czynnych.
Autor około 300 prac naukowych. 27 września 2002 został doktorem honoris causa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej.
__________________________________________________________________________
Tadeusz Ryczaj (ur. 28 sierpnia 1931 w Kowelu, zm.
1 stycznia 2010 w Mielcu) – polski polityk, wieloletni prezes WSK Mielec, poseł na Sejm PRL IX kadencji.
Syn Jana i Stanisławy. W czasie II wojny światowej wraz z matką przeniósł się z Wołynia do podmieleckiego Malinia. Uzyskał tytuł zawodowy magistra ekonomii, po czym podjął pracę w WSK Mielec, gdzie w latach 1966–1989 zajmował stanowisko dyrektora. Należał do Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Rzeszowie. W 1981 był członkiem egzekutywy (od 13 stycznia do 6 sierpnia)[1]. Należał także do "Solidarności".
W 1985 uzyskał mandat posła na Sejm PRL IX kadencji, startując z listy krajowej. Zasiadał w Komisji Przemysłu, Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektu ustawy o zmianach w organizacji naczelnych i centralnych organów administracji państwowej oraz w Komisji Nadzwyczajnej do kontroli wdrażania programu realizacyjnego drugiego etapu reformy gospodarczej.
Bez powodzenia kandydował w kolejnych wyborach parlamentarnych – w 1989 do Senatu z ramienia PZPR, a w 1991 do Sejmu z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej[2].
Zmarł 1 stycznia 2010 w Mielcu, pochowany został 4 dni później na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie.
_____________________________________________________________________________
Lhasa de Sela, bardziej znana jako Lhasa (ur. 27 września 1972 w Big Indian, zm.
1 stycznia 2010 w Montrealu) – amerykańsko-meksykańska wokalistka zamieszkała w Québecu.
Śpiewała niskim, głębokim głosem w trzech amerykańskich językach: angielskim francuskim i hiszpańskim. Jej muzyka łączy w sobie muzyczną tradycję meksykańską, klezmer i rock
Urodzona w 1972 roku w Big Indian w stanie Nowy Jork w Stanach Zjednoczonych, jako dziecko Meksykanina i Amerykanki. Jej ojciec jest pisarzem i wykładowcą hiszpańskiego, a matka fotografikiem. W dzieciństwie przemierzała wraz z rodzicami autobusem, który był jednocześnie ich domem, całe Stany Zjednoczone. W wieku 13 lat, zaczęła interpretować jazz w kawiarniach San Francisco. W wieku 19 lat wyemigrowała do Montrealu gdzie spotkała Yvesa Desrosiers wraz z którym w 1998 roku stworzyła album La Llorona. Album ten odniósł wielki sukces (ponad 400 000 egzemplarzy sprzedanych we Francji i w Kanadzie).
Przez pewien czas współpracowała z cyrkiem "Pocheros", gdzie zatrudnione były jej trzy siostry, po czym zamieszkała w Marsylii, gdzie stworzyła część swego kolejnego albumu i zaczęła pracować nad jego nagraniem z Vincentem Ségalem i Cyrilem Atefem z grupy Bumcello.
Po powrocie do Montrealu w 2002, Lhasa poznała perkusistę François Lalonde'a i pianistę Jeana Massicotte'a, współtworzących album The Living Road.
Zmarła 1 stycznia 2010 roku po prawie dwuletniej walce z rakiem piersi.
__________________________________________________________________________
John Shelton Wilder (ur. 3 czerwca 1921, zm.
1 stycznia 2010) - amerykański polityk ze stanu Tennessee, który piastował urząd tamtejszego wicegubernatora (ang. Lieutenant Governor) w latach 1971-2007. Wilder był członkiem Partii Demokratycznej. Był najdłużej urzędującym na jednym stanowisku wysokim urzędnikiem państwowym na jakimkolwiek szczeblu w USA i, najprawdopodobniej, na świecie (za sprawą urzędu wicegubernatora, gdyż istnieją politycy, chociażby w Kongresie, którzy urzędują dłużej, vide: Robert Byrd, Ted Kennedy, Ted Stevens, John Dingell). Wicegubernator był członkiem Kościoła Metodystów.
Wilder przyszedł na świat w Fayette County w Tennessee, które w owym czasie było jednym z dwóch hrabstw w tym stanie, gdzie większość stanowiła ludność kolorowa. On i jego rodzina byli znani z dobrych stosunków z Murzynami, którzy pracowali na ich farmie. W owym czasie na całym południu Stanów Zjednoczonych obowiązywała segregacja rasowa i nie przyznawanie Murzynom żadnych praw politycznych, nawet tam, gdzie stanowili większość
Wilder ukończył studia prawnicze na Memphis State University. Przez pewien czas był prominentnym prawnikiem w stolicy swego rodzinnego hrabstwa Sommerville
W czasie II wojny światowej służył w US Army
Był członkiem sądu (Fayette County Quarterly Court) w swoim hrabstwie przez blisko 18 lat
Po raz pierwszy do stanowego Senatu wybrano go w roku 1958 z listy demokratów. Jest cały czas wybierany od tego czasu ze swego okręgu, obejmującego hrabstwa Chester, Crockett, Fayette, Hardeman, Hardin, Haywood, McNairy i Wayne (zasiada więc od roku 1959).
Został wybrany na przewodniczącego (speaker) Senatu w styczniu roku 1971. Przewodniczący tego ciała jest pierwszym w linii sukcesji gubernatorskiej i nosi tytuł wicegubernatora. Stanowi też ewenement, gdyż jest funkcją czysto parlamentarną. Każdy wicegubernator stanowy w USA wybierany jest w wyborach gubernatorskich. Ale w Tennessee jest inaczej
Służył u boku gubernatorów: Winfielda Dunna (1971-1975, republikanin, pierwszy przypadek od czasów Rekonstrukcji, kiedy wicegubernator i gubernator Tennessee byli z dwóch konkurencyjnych partii), Raya Blantona (1975-1979, demokrata), Lamara Alexandra (1979-1987, repulikanin, dzisiejszy Senator), Neda McWhertera (1987-1995, demokrata), Dona Sundquista (1995-2003, republikanin) i Phila Bredesena (od 2003, demokrata)
Mimo przynależności do demokratów zarzucało mu się czasami sprzyjanie republikanom (o czym świadczyło m.in. popieranie go przez lidera większości w Senacie federalnym, republikanina z Tennessee Billa Frista
___________________________________________________________________________
Janusz Aleksander Atlas (ur. 30 stycznia 1949 w Warszawie, zm.
3 stycznia 2010 tamże) – polski dziennikarz sportowy, trzykrotny laureat Piłkarskich Oskarów Canal+ dla najlepszego dziennikarza prasowego. Do listopada 2008 r. zastępca redaktora naczelnego tygodnika Piłka Nożna. W czasopiśmie zajmował się przede wszystkim tematyką korupcji w polskim futbolu, a także Ekstraklasą i polską piłką reprezentacyjną. Pisał również felietony Sytuacje podbramkowe. 1 października 2009 został rzecznikiem prasowym Polskiego Związku Piłki Nożnej. 29 października tego samego roku Zarząd PZPN podjął decyzję o zastąpieniu go absolwentką Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego Agnieszką Olejkowską[1][2].
Był autorem kilku książek, związanych nie tylko z tematyką sportową. Zagrał także epizodyczne role w kilku filmach. Był związany z Katarzyną Dowbor. Miał dwóch synów: Michała i Aleksandra. Zmarł na raka szpiku kostnego[3]. Został pochowany 8 stycznia 2010r na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Postanowieniem Prezydenta RP z dnia 17 maja 2001 za zasługi dla rozwoju sportu i publicystyki sportowej został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi
__________________________________________________________________________
Mary Daly, (ur. 16 października 1928 w hrabstwie Schenectady, w stanie Nowy Jork, zm.
3 stycznia 2010 w hrabstwie Gardner, w stanie Massachusetts), amerykańska pisarka, filozofka, teolożka feministyczna i feministka.
Jedna z pionierek współczesnej teologii feministycznej. Jej najczęściej cytowanym zdaniem jest wypowiedź z książki Beyond God the Father: Toward a Philosophy of Women's Liberation (1973): "Jeśli Bóg jest męski, to to, co męskie, jest bogiem".
Urodziła się jako jedynaczka w rodzinie o korzeniach irlandzkich. Od młodości pragnęła zostać katolicką filozofką. Cel wydawał się nieosiągalny ze względu na pochodzenie oraz przedsoborowe prawo w Kościele rzymskokatolickim. Jedyne stypendium, jakie udało się jej zdobyć, umożliwiło studia anglistyki na Katolickim Uniwersytecie w Waszyngtonie. W latach 50. po raz pierwszy w Stanach Zjednoczonych przyznano kobietom możliwość uzyskania doktoratu z religioznawstwa. Daly rozpoczęła studia nad dziełami Tomasza z Akwinu. Po uzyskaniu wszystkich dostępnych kobietom w Stanach stopni akademickich w 1959 r. przybyła do Fryburga szwajcarskiego, by studiować filozofię i teologię. W 1963 r. uzyskała stopień doktora teologii (jako pierwsza kobieta we Fryburgu oraz jako pierwsza katoliczka ze Stanów Zjednoczonych), a w 1965 r. – z filozofii. Rozprawy doktorskie dotyczyły naukowego charakteru teologii Tomasza z Akwinu oraz studiów nad Jacques’em Maritainem. Po powrocie do Stanów Daly znalazła zatrudnienie jako profesorka Boston College, gdzie nauczała do końca swojej kariery uniwersyteckiej, tzn. do przejścia na emeryturę w 2001 r.
Początkowo Daly miała nadzieję na zmiany, idące ku emancypacji i docenieniu kobiet, w obrębie myśli teologicznej oraz przemiany struktur Kościoła chrześcijańskiego, a ściślej - katolickiego, do którego należała. Jej pierwsza publikacja z dziedziny teologii feministycznej to: The Church and the Second Sex (1968), która była teologiczną odpowiedzią na Drugą płeć Simone de Beauvoir. Książka zawierała konkretne propozycje odnowy Kościoła w jego odniesieniu wobec kobiet i bardzo szybko stała się popularną i kontrowersyjną publikacją. Kolejne publikacje Daly, zawsze kontrowersyjne, coraz bardziej radykalne w postulatach, uczyniły ją grande dame teologii feministycznej. Przełomowa dla rozwoju całej teologii feministycznej okazała się jej książka Beyond God the father: Toward a Philosophy of Women’s Liberation. Z Jednej strony stanowiła podsumowanie dotychczasowych badań, również niejako rozliczenie się z wcześniejszymi nadziejami na reformę Kościoła w jego odniesieniu do kobiet. Z drugiej strony wyznaczała nowe kierunki dalszych poszukiwań, już poza chrześcijaństwem i Kościołem katolickim. Później Daly korzystała z symboliki religijnej również innych kręgów kulturowych. Wszelkie religie - buddyzm, islam, w tym judaizm i chrześcijaństwo, jak również współczesne zastępcze formy religii, jak freudyzm, jungianizm, marksizm i maoizm - są według niej strukturami patriarchalnymi.
Najważniejsze postulaty teologii feministycznej Daly:
krytyka patriarchalnego obrazu Boga - po pierwsze: osobowa symbolika odnoszona do Boga w tradycji judeochrześcijańskiej była i nadal jest nie tyle antropomorficzna, ile andromorficzna, tzn. ukształtowana na wzór mężczyzny; po drugie: patriarchalny obraz Boga stawia na piedestale to, co męskie, a prowadzi do poniżenia tego, co kobiece;
interpretacja symbolu Maryi - Daly uważa, że Maryja w katolicyzmie jest symbolem pozycji kobiet i jest świadectwem mniejszej ich wartości, o Maryi nauczali przez wieki mężczyźni, przeważnie żyjący w celibacie, jej teologiczny obraz stał się ich projekcją nieświadomych pragnień, a dla kobiet - nieosiągalnym ideałem.
____________________________________________________________________________
Tomasz Niewodniczański (ur. 25 września 1933 w Wilnie, zm.
3 stycznia 2010 w Bitburgu) – polski fizyk jądrowy, przedsiębiorca, kolekcjoner i bibliofil, twórca jednych z największych na świecie prywatnych kolekcji kartograficznych.
Był synem słynnego polskiego fizyka, Henryka Niewodniczańskiego i Ireny z Prawocheńskich, córki wybitnego zootechnika Romana Prawocheńskiego. Jego brat, Jerzy, również jest fizykiem, przez wiele lat był prezesem Państwowej Agencji Atomistyki.
Dzieciństwo spędził w Wilnie, gdzie jego ojciec był profesorem na Uniwersytecie im. Stefana Batorego[2]. W 1945 roku jego rodzina przeniosła się do Krakowa. Ukończył studia na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1956 roku wyjechał na stypendium do Instytutu Fizyki Politechniki Federalnej w Zurychu, gdzie w 1963 roku uzyskał tytuł doktora. W Szwajcarii ożenił się z Marią Luise Simon. Po powrocie do Polski pracował w Instytucie Badań Jądrowych w Świerku, od 1965 jako kierownik Samodzielnego Laboratorium Budowy Akceleratora Liniowego. W 1970 wyemigrował do Niemiec. Do 1973 roku pracował w Instytucie Badań nad Ciężkimi Jonami w Heidelbergu i w Darmstadt. Następnie podjął pracę w browarze Bitburger w Bitburgu, należącym do rodziny jego żony. Po jakimś czasie został dyrektorem finansowym browaru. Zgodnie z jego wolą na jego nagrobku zostaną wyryte słowa: "Zbieracz, fizyk, przedsiębiorca".
Pasja kolekcjonerska Tomasza Niewodniczańskiego zaczęła się w 1968 roku, kiedy jego żona kupiła mu w prezencie w warszawskim antykwariacie na Nowym Świecie widok Damaszku z publikacji Brauna i Hogenberga z 1576 roku. Kolekcjonerstwem zajmował się przez 40 lat. Zbierał głównie stare mapy, listy i inne rękopisy znanych pisarzy, książki z dedykacjami. Jego kolekcja kartograficzna liczyła około 2300 map i widoków polskich miast. Był między innymi w posiadaniu notesu z rękopisami 42 utworów Adama Mickiewicza, a także zbioru niepublikowanych wcześniej dzieł Juliana Tuwima, które udostępnił w celu wydania książki Julian Tuwim. Utwory nieznane[3]. Swoją kolekcję chciał przekazać polskim muzeom pod warunkiem, że Polska zwróci Niemcom zbiory Biblioteki Pruskiej, przechowywane w Bibliotece Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Krótko przed śmiercią zrezygnował z tego warunku i przekazał kolekcję archiwaliów w wieczysty depozyt Zamkowi Królewskiemu w Warszawie.
1 października 2009 z rąk ministra Bogdana Zdrojewskiego odebrał Złoty Medal "Zasłużony Kulturze Gloria Artis
____________________________________________________________________________
Artur Zirajewski ps. Iwan (ur. 29 stycznia 1972[1]– zm.
3 stycznia 2010 w Gdańsku) – polski przestępca, płatny morderca, jeden z głównych świadków w sprawie zabójstwa komendanta głównego policji Marka Papały.
Według prokuratury działał w tzw. Klubie płatnych zabójców. W 2007 r., został skazany za morderstwo gdańskiego biznesmena w 1998 r., i działalność w organizacji przestępczej na 15 lat więzienia. Wyrok na niego był łagodniejszy niż wobec innych skazanych w tej sprawie, gdyż prokurator docenił w ten sposób jego współpracę z organami ścigania. Oskarżyciel w sprawie wnosił o 13 lat więzienia, sąd wymierzył jednak dwa lata więcej. Wyrok odsiadywał w zakładzie karnym w Gdańsku.
Zirajewski zeznał iż w kwietniu 1998 r., w Gdańsku, brał udział w spotkaniu podczas którego szukano kogoś kto podejmie się zabójstwa komendanta głównego policji Marka Papały. W spotkaniu jak twierdził uczestniczył na zaproszenie Andrzeja Banasiaka ps. Słowik, biznesmena Edwarda Mazura oraz Nikodema Skotarczaka ps. Nikoś. To właśnie zeznania Zirajewskiego obciążały w sprawie Edwarda Mazura, prawdopodobnie znał on również zabójcę Marka Papały.
Tuż przed śmiercią z powodu problemów zdrowotnych przebywał na oddziale szpitalnym aresztu śledczego w Gdańsku. Według informacji podanych przez TVN 24, Artur Zirajewski popełnił samobójstwo. Miał on się otruć po otrzymaniu tajemniczego grypsu. Informację zdementował minister sprawiedliwości Krzysztof Kwiatkowski na łamach Gazety Wyborczej, słowami - "dementuje informacje mediów. Według podległych mi służb, była to śmierć naturalna. Prawdopodobnie zator płucny". Minister Kwiatkowski podjął decyzje o wysłaniu do Gdańska dodatkowego zespołu kontrolnego Centralnego Zarządy Służby Więziennej w celu wyjaśnienia sprawy. Portal Onet.pl w dniu 5 stycznia zasugerował powołując się na nieznane źródła iż Zirajewski planował ucieczkę i celowo się otruł by trafić do szpitala, gdzie jednak pilnowany był dalej przez antyterrorystów.
___________________________________________________________________________
Lew Allen Jr. (ur. 30 grudnia 1925 w Miami, zm.
4 stycznia 2010 w Potomac Falls, Virginia), generał Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, amerykański oficer, m.in. dyrektor Agencji Bezpieczeństwa Narodowego (NSA) w latach 1971-1977.
Lew Allen, m.in. dyrektor Agencji Bezpieczeństwa Narodowego od 1971 do 1977 roku.Absolwent szkoły wojskowej, magisterium i doktorat uzyskał na Uniwersytecie Stanowym Illinois. Jako najmłodszy oficer Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, pełnił służbę na różnych stanowiskach mających związek z bronią jądrową. W 1961 roku przeniesiony do Biura Dyrektora Badań i Techniki Departamentu Obrony (Department of Defense - DoD), odtąd współpracował z Narodowym Biurem Rozpoznania, kierującym działaniami amerykańskich satelitów szpiegowskich. Następnie od 1965 do 1968 roku sprawował funkcję zastępcy dyrektora Biura Programów Specjalnych Sił Powietrznych (AFSPO), leżącego w strukturach NRO w Los Angeles, później pełnił inne funkcje w organizacjach pomocniczych US Air Force. Od 1971 roku dyrektor Biura Programów Specjalnych. W marcu 1973 roku nowy Dyrektor Centrali Wywiadu (tym samym szef Centralnej Agencji Wywiadowczej), James Schlesinger, mianował go szefem Sztabu Wspólnoty Wywiadów. W sierpniu 1973 r., zaledwie pięć miesięcy po tej nominacji, został dyrektorem Agencji Bezpieczeństwa Narodowego, zastępując na tym stanowisku generała porucznika Samuela Phillipsa. Obejmując to stanowisko, Allen wpadł w środek burzy, jaka rozpętała się w związku z podsłuchami zakładanymi przez Agencję na terenie kraju. Kongres, sądy i media zaczęły domagać się ustalenia roli, jaką NSA odegrała w akcji masowego podsłuchu rozmów telefonicznych prowadzonych przez obywateli amerykańskich, ujawnionej w wyniku przecieków z różnych źródeł. 8 sierpnia 1975 roku Allen, jako pierwszy w historii szef NSA składający zeznania przed komisją Kongresu, stanął przed obliczem Specjalnej Komisji Izby Reprezentantów do spraw Wywiadu, nazwanej Komisją Pike'a. Wkrótce po zakończeniu trwającego cztery godziny przesłuchania przy drzwiach zamkniętych Allena czekała równie żmudna procedura przesłuchań, też przy drzwiach zamkniętych, przez senacką Komisję ds. Wywiadu, znaną jako Komisja Churcha. Zeznając przed nią 29 października 1975 roku, Allen ujawnił, że lista obiektów szczególnego zainteresowania Agencji zawiera dane personalne ok. 1700 amerykańskich obywateli i prawie 6 tys. obcokrajowców. Lew Allen zdołał wytrzymać tę ciężką próbę i Agencję Bezpieczeństwa Narodowego opuścił dopiero w lipcu 1977 roku.
Po odejściu z NSA, od sierpnia 1977 do marca 1978 roku, był szefem Dowództwa Systemów Sił Powietrznych (Commander of Air Force Systems Command). 1 lipca 1978 zaprzysiężony jako szef sztabu USAF. Stanowisko to zachował do chwili przejścia w stan spoczynku w czerwcu 1982 roku.
__________________________________________________________________________
Johan Ferrier (ur. 12 maja 1910 w Paramaribo, zm.
4 stycznia 2010), polityk surinamski; ostatni gubernator Surinamu w latach 1968-75; pierwszy prezydent niepodległego kraju w latach 1975-80; obalony przez pucz wojskowy.
___________________________________________________________________________
Jarosław Giszka (ur. 6 sierpnia 1965 w Słupsku, zm.
4 stycznia 2010 w Krakowie) – były polski piłkarz.
Większość swojej kariery spędził w Wiśle Kraków, do której przyszedł w roku 1984. Spędził w niej 14 lat (ostatnie pół roku w drużynie rezerwowej). W tym czasie zaliczył występy w Pucharze Zdobywców Pucharu, a także dwukrotnie spadek z pierwszej ligi i dwukrotny do niej awans.
Zmarł 4 stycznia 2010 w Krakowie z powodu zawału serca.
__________________________________________________________________________
Tadeusz Góra (ur. 19 stycznia 1918 w Krakowie, zm.
4 stycznia 2010 w Świdniku, s. Jana i Bronisławy z domu Wiszniewskiej) - generał brygady pilot Wojska Polskiego, szybownik.
Jako pierwszy pilot na świecie został wyróżniony przez Międzynarodową Federację Lotniczą (FAI) Medalem Lilienthala za rekordowy przelot otwarty wykonany 18 maja 1938 roku na szybowcu PWS-101 na dystansie 577,8 km z Bezmiechowej (Bieszczady) do Małych Solecznik pod Wilnem.
Szkolenie lotnicze rozpoczął w czerwcu 1934 r. na szybowisku Grzegorzewo, należącym do Aeroklubu Wileńskiego. Dalsze szkolenie doskonalące odbywał w Szkole Szybowcowej Bezmiechowa w Bieszczadach. 13 maja 1937 r. wykonał tam m.in. lot czasowy na szybowcu, trwający 18 godzin, a w trzy miesiące później zwyciężył w V krajowych Zawodach Szybowcowych. Największy sukces odniósł jednak 18 maja 1938 r., kiedy to za przekroczenie bariery 500 km w swobodnym locie szybowcowym przyznano mu Medal Lilienthala, do dziś uważany za najcenniejsze szybowcowe trofeum. Był jednym z kandydatów do składu ekipy polskiej na Igrzyska Olimpijskie w Helsinkach w 1940 r., gdzie po raz pierwszy miały być rozegrane olimpijskie konkurencje szybowcowe.
Po wybuchu wojny znalazł się w Skandynawii w zupełnie innej roli, kiedy przez Litwę, Łotwę i Szwecję przedzierał się do Armii Polskiej gen. Sikorskiego we Francji. Zaledwie tam dotarł Francja skapitulowała i musiał ewakuować się do Wielkiej Brytanii. Usilnie zabiegał o przydział do personelu latającego Polskich Sił Powietrznych. Po krótkim przeszkoleniu skierowany został do 316 polskiego dywizjonu myśliwskiego, w którego składzie wykonał pierwsze loty bojowe. W późniejszym okresie latał także w dywizjonach 306 i 315. Na samolotach Spitfire i Mustang wykonał w sumie 883 loty bojowe - eskortował amerykańskie "latające fortece" - bombowce B-17, zestrzelił 4 samoloty niemieckie, jedną "latającą bombę" V1, zniszczył dwie lokomotywy i uszkodził okręt podwodny. Na Liście Bajana został sklasyfikowany na 220 pozycji (1 zwycięstwo pewne, 2 prawdopodobne, 1 uszkodzenie).
Za osiągnięcia w wypełnianiu zadań bojowych odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari i trzykrotnie Krzyżem Walecznych oraz brytyjskimi The 1939-1945 Star, The War Medal 1939-1945 i The Defence Medal.
Po wojnie został zdemobilizowany, wrócił do Polski, rozpoczął pracę w Górskiej Szkole Szybowcowej na Żarze jako instruktor, nie porzucając latania zawodniczego. W 1948 roku wykonał pierwszy w Polsce lot wysokościowy na fali trwający cztery godziny. 23 lipca 1950 r. roku spełnił ostatni warunek do Diamentowej Odznaki Szybowcowej, będąc pierwszym Polakiem i drugim na świecie zdobywcą tej odznaki. Pierwsze dwa warunki do jej zdobycia spełnił jeszcze przed II wojną światową.
W 1957 r. powrócił do służby wojskowej jako kapitan. Otrzymał skierowanie na kurs teoretyczny do Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Radomiu, a następnie odbył przeszkolenie na samolotach MiG-15, MiG-17 i MiG-19 (w 62 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Poznaniu i w 38 Lotniczym Pułku Szkolno-Bojowym w Modlinie). W Ludowym Wojsku Polskim służył do 1972 r., gdy zwolniony został do cywila w stopniu podpułkownika. W 1977 r. rozpoczął w Świdniku szkolenie na śmigłowcach, w 1978 r. uzyskał uprawnienia instruktorskie. W okresie 1979-1981 r. szkolił libijskich pilotów na Mi-2.
Posiadał licencję pilota samolotowego, szybowcowego i śmigłowcowego, równocześnie był posiadaczem uprawnień pilota doświadczalnego i instruktora, oblatał między innymi szybowiec SZD-11 Albatros. W 1962 roku zdobył tytuł Szybowcowego Mistrza Polski, ustanowił trzy krajowe rekordy szybowcowe. W 1970 roku za wieloletnią działalność otrzymał Medal Tańskiego. W 1988 roku otrzymał Złoty Medal Aeroklubu Polskiego z numerem 2, posiada Tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu. Na samolotach wylatał 4000 godzin, na szybowcach 2000 godzin.
Za zasługi powojenne został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
19.01.1998 r. otrzymał od Rady Miasta Świdnika tytuł honorowy "Zasłużony dla Miasta Świdnika".
28 sierpnia 2002 roku podczas Święta Lotnictwa Tadeusz Góra, od lat będący w stanie spoczynku, otrzymał awans do stopnia pułkownika. 15 sierpnia 2007 został awansowany na stopień generała brygady w stanie spoczynku.
