Masz wzniosłe ideały. To dobrze, trzeba mieć jakieś zasady, przynajmniej na starcie.
Ale uwierz mi na słowo, że ideały czasem idą swoją drogą, a życie swoją. I będąc w dwuletnim związku ze swoim chłopakiem, nie możesz z całą pewnością wiedzieć, czy będziecie dalej razem, ani tego, czy nie zgubisz gdzieś po drodze swoich ideałów.
Troszeczkę zaczyna się generalizowanie w tym temacie. Wybaczcie, ale mnie to przypomina takie moje gdybanie, kiedy byłam w ciąży. Godzinami mogłam rozmawiać o dzieciach. A tymczasem okazało się, że w praktyce wszystko wygląda inaczej. I też mam takie wrażenie, że tutaj trwa taka rozmowa pod tytułem "jak wyobrażam sobie swoje dalsze życie pod względem uczuciowym - prognoza wieloletnia".
Bo widziecie, to jest tak, że możemy sobie wiele rzeczy zakładać z góry. Ale nawet mimo naszej wytrwałości, wiele z obecnych cech naszego partnera, naszego życia, może się zmienić. Nie wiecie, co będzie za 5, 10, 20 lat. A na to, czy nasz partner i nasze do niego uczucia się zmienią, nie mamy wpływu. Śmiem twierdzić, że żadnego.
Wiem, rozkminiam tu o życiu przy okazji dość infantylnego tematu, ale myślę, że to niezła okazja, aby o tych paru rzeczach powiedzieć. Na przykład o tym, jak wielką pokorę powinniśmy mieć do życia, które - mimo usilnych starań i niezłomnym trwaniu przy pewnych przyjętych zasadach - zsyła nam czasami dokładnie to, czego w danym momencie najmniej potrzebujemy.
Pozdrawiam
