Zapewne byl to strach. Szacunek zdobywa sie w zupelnie inny sposob.Bluesia napisał:
Szukasz usprawiedliwienia dla kar cielesnych stosowanych przez rodzicow?Bluesia napisał:
Porównuję czasy i szukam przyczyny tak karygodnych zmian ? Nie przypominam sobie, bym coś pisała o usprawiedliwieniu. Ani też, że biłam swoje dziecko. Wiem jednak, że wielu współczesnych rodziców z wychowaniem sobie nie radzi. Czasami, kiedy widzę jak dziecko krzyczy i wymusza na rodzicach to i owo w różnorodny sposób, to się zastanawiam, w którym miejscu popełnili błąd ? Szacunku tutaj nie widzę. Raczej rozkapryszenie, ustawianie rodziców po kątach i pokazywanie ich bezradności.03092010 napisał:
Nie da się przejść obojętnie obok takich rzeczy.Thyme napisał:
Ja pisze o usprawiedliwieniu po tym jak stwierdzilas:Bluesia napisał:
Bluesia napisał:
Tego nigdzie nie napisalam. Z drugiej strony mowia, ze jest roznica pomiedzy biciem dziecka a dawaniem klapsa.Bluesia napisał:
A ja wiem, ze poprzednie pokolenia tez sobie nie radzily z wychowywaniem dzieci, dlatego, zeby bylo 'krotko, zwiezle i na temat', rodzic podnosil reke i uwazal, ze sprawa zalatwiona. A to, ze taki dzieciak byl na pozor ulozony, to wina strachu jaka wywolywala reka rodzica. Nic wiecej. Zastraszony dzieciak nie robil niczego czego rodzice sobie nie zyczyli. Ale ponizany maly czlowiek, pozniej starszy musial gdzies rozladowac swoje narastajace przez lata frustrajce. W pozniejszym czasie najczesciej rozwiazuje problemy podnoszac reke na slabszych : zone czy dziecko tym samym dajac ujscie swoim wewnetrznym rozterkom.Bluesia napisał:
Wiadomo już od pewnego czasu-skutek wychowania bezstresowego.Założenia takiego wychowania były błędne i dziś sami psycholodzy to przyznają.Stres jest potrzebny w życiu -nawet małego dziecka-nie taki ,który powoduje strach,ale ten ,który budzi szacunek.Bardzo trudno jest być takim rodzicem,który jest szanowany-jednocześnie jest przyjacielem dla własnego dziecka.Sama zawsze działałam raczej intuicyjnie w wychowaniu syna-nigdy nie przekroczyłam granicy matka -syn -w znaczeniu takim,że nigdy nie byliśmy i nie jesteśmy "kolegami".Mój syn wie,że zawsze może na mnie liczyć ,jestem zawsze po jego stronie,jednak nigdy nie zapomina,że jestem też matką -nie koleżanką.Te granice kształtowały się od jego "maleńkości"-myślę,że wielu współczesnych rodziców chce być "fajnmi" i zapomina ,że to oni stawiają granice,wymagania i póki co są "szefami" w relacji dziecko-rodzic...Bluesia napisał:
Mozesz nie wiedziec co dzieje sie w 4 scianach.Bluesia napisał:
Najczesciej z braku uwagi rodzica, bo ci zarabiaja, bo ci sie rozwodza lub zwyczajnie rodzice nie przejmuja sie swoja rola. Kolejna skrajnosc.Bluesia napisał:
Mogę, ale widzę co się dzieje dookoła. Niestety widać i to bardzo dużo. Dzieci i młodzież szaleją a rodzice sobie nie dają rady. Bez znaczenia czy jest to rodzic trzylatka czy trzynasto. Dlatego skłaniam się do wypowiedzi :03092010 napisał:
Jeszcze trochę bym dodała.sewanna napisał:
Dawniej też rodzice chodzili do pracy na kilka zmian, rozwodzili się. Ale może rzeczywiście bardziej przejmowali się swoją rolą.03092010 napisał:
A ja wnikam poniekąd w to, co robią inni. Nie zaglądam i nie pakuję się buciorami w cudze życie, ale jestem wyczulona na nieprawidłowości, zwłaszcza, jeśli dotyczą dzieci.Obojętność może przyczynić się do kolejnej tragedii. Nie wybaczyłabym sobie, gdyby stało się to w sytuacji, na którą miałam wpływ. Mogłam pomóc, chociaż minimalnie.Thyme napisał:
Z mlodzieza nie daja sobie rady, bo od malego nie wychowywali. A w to jednak nalezy wlozyc troche wysilku. Wiec wiek - wbrew temu co mowisz - ma znaczenie.Bluesia napisał:
Dawniej to jak sama mowilas, rodzice dawali klapsy/bili. Ale juz to przerabialysmy.Bluesia napisał:
Podobnie i ja.Bluesia napisał:
Tez plakalam do pewnego momentu.Pestka__ napisał:
To chyba domena kobiet-matek, bo przechodzilam przez to samo.Pestka__ napisał:
Pisałam też, że nie dawali, np. ja, a to było dawno oraz mnie, a to było jeszcze dawniej. Takich też było niemało. A teraz biją, katują, mordują i nie wiem co jeszcze. Zatem nie ma co zwalać na dawniej, bo to nieprawda. To się dzieje teraz. Teraz dzieciak rzuca się na chodnik i wrzeszczy, kopie i coś tam jeszcze. Teraz młodzież nikogo nie szanuje, nawet siebie. Teraz rodzice znęcają się nad dziećmi w coraz to brutalniejszy sposób. Nie jest to klaps.03092010 napisał:
To jest bardzo trudne. Wyczuć moment i odpowiednio zareagować. Często sama mam takie problemy. Raz nie wytrzymałam, bo byłam pewna swego. Sytuacja trudna. Ojciec w żywe oczy mi się śmiał. Ale spokojnie mu rzekłam - to tylko kwestia czasu, by zetrzeć panu usmiech z twarzy gumką do mazania. Po miesiącu już mu do śmiechu nie było......Za to chłopczyk i jego mama zawsze się do mnie usmiechali i robią to po dzień dzisiejszy03092010 napisał:
Doskonale rozumiem Twoje spojrzenie na tę kwestię i właściwie masz rację, ale jak wspomniała Pestka i nie tylko czasami się wręcz nie da, bo....( wyjaśnienie już otrzymałeś)Thyme napisał:
Czuje sie nie rozumiana przez Ciebie.Bluesia napisał:
Tobie sie udalo.Bluesia napisał:
Raczej jst odwrotnie. Doskonale Cię rozumiem, ale Ty nie za bardzo odczytujesz wskazaną przeze mnie drugą stronę medalu. To nic. Rozmowa i tak jest bardzo rzeczowa i miło się z Tobą dyskutuje.03092010 napisał:
Fakt, ale ile razy może nie. To trudne sprawy. Nie chcesz nikogo bezpodstawnie oskarżyć, ale też nie chcesz być biernym, zwłaszcza, kiedy coś Cię niepokoi.03092010 napisał:
Czasy zmienily sie o tyle tylko, ze z kazdej strony przestepstwa sa naglasniane, bo i mamy mozliwosci. I wydaje nam sie, ze dopiero dzisiaj tyle zlego sie dzieje.Bluesia napisał:
Tak jak i dzisiaj sa rodzice, ktorzy nie daja nawet klapsow. A sa tacy, ktorzy wkladaja dziecko np do wrzatku.Bluesia napisał:
Cały czas przeinaczasz moje słowa. Jako przedstawiciel swojego pokolenia piszę, że ani ja, ani moi rodzice w ten sposób nie karali, a Ty piszesz, ze moje pokolenie tylko klapsami rozwiązywało problemy. Coś tu nie gra w Twoich interpretacjach.03092010 napisał:
