Edson Arantes do Nascimento - Pelé (ur. 23 października 1940 w Três Corações) — brazylijski piłkarz uważany za najlepszego zawodnika wszechczasów.
Kariera
Zawodową karierę piłkarską rozpoczął w 1956 r. w Santosie, gdzie w wieku 15 lat zagrał w spotkaniu międzynarodowym. W 1958 r. stał się najmłodszym mistrzem świata – miał 17 lat i 235 dni, gdy reprezentacja Brazylii zdobywała mistrzostwo. W 1974 r. dołączył do New York Cosmos, gdzie grał do 1977 r.
Kluby:
Bauru AC (1952-1956) - klub juniorski,
Santos FC (1956-1974),
New York Cosmos (1975-1977).
Pelé z 12 bramkami jest na czwartym miejscu listy najskuteczniejszych strzelców Mistrzostw Świata, zaraz po Ronaldo (15 goli), Gerdzie Mullerze (14 goli) i Justcie Fontaine (13 goli). Poza tym jest jedynym piłkarzem, który ze swoją drużyną aż trzykrotnie zdobywał Puchar Świata (1958, 1962, 1970). Karierę czynnego piłkarza zakończył mając na koncie 1281 goli strzelonych w 1363 meczach.
W trakcie 92 meczów w reprezentacji Brazylii strzelił 77 bramek. Oprócz trzykrotnego Pucharu Świata dwa razy zdobył Puchar Interkontynentalny i Klubowy Puchar Ameryki Południowej. W 1959 roku z reprezentacją zdobył 2 miejsce w Mistrzostwach Ameryki Południowej i tytuł króla strzelców.
W 1999 r. Międzynarodowy Komitet Olimpijski ogłosił go najlepszym sportowcem XX wieku. Pelé jest także Ambasadorem Dobrej Woli UNESCO.
Diego Armando Maradona (ur. 30 października 1960) (pseudonim Pelusa – puszek) jest byłym piłkarzem argentyńskim, przez wielu fachowców uważanym za jednego z najlepszych piłkarzy wszech czasów.
Diego Urodził się w miejscowości Villa Fiorito położonej niedaleko Buenos Aires. W wieku 10 lat zapisał się do młodzieżowej drużyny piłkarskiej Los Cebollitas. W profesjonalnym futbolu zadebiutował w 1976, dołączając do Argentinos Juniors (1976-81). Lata 1981-82 spędził w Boca Juniors, gdzie rozegrał 40 meczów i strzelił 28 goli. W 1982 zdecydował się na opuszczenie Argentyny i hiszpańskiego klubu FC Barcelona, z którym wygrał Copa del Rey. Największe sukcesy odnosił razem z klubem SSC Napoli. Grając tam w latach 1984-1991 zdobył dwukrotnie mistrzostwo Włoch (1986/87 i 1989/90), Coppa Italia (1987), Puchar UEFA (1989) oraz Superpuchar Włoch.
W reprezentacji Argentyny grał od 1977. W 1982 znalazł się w kadrze na Mistrzostwa Świata. Jego drużyna przeszła pierwszą rundę turnieju, przegrywając z Belgią oraz pokonując reprezentację Węgier i Salwadoru. W drugiej rundzie Argentyna odpadła, a Maradona nie zdołał zaprezentować swoich umiejętności. Udało mu się natomiast pokazać światu swój temperament, ponieważ w ostatnim meczu otrzymał czerwoną kartkę.
Maradona poprowadził drużynę narodową do zwycięstwa w Mistrzostwach Świata w 1986 roku w Meksyku. W meczu finałowym Argentyna pokonała reprezentację RFN 3:2. Najsłynniejszym wydarzeniem tamtych mistrzostw był mecz ćwierćfinałowy z Anglią. Maradona zdobył w nim dwie bramki. Jedną z nich strzelił ręką, natomiast druga, strzelona po rajdzie przez niemal całe boisko i minięciu sześciu angielskich zawodników, uznawana jest do dziś przez wielu za jedną z najpiękniejszych w historii. Pierwsza bramka wywołała kontrowersje i protesty strony angielskiej. Maradona odrzucał oskarżenia o nieprzepisowe zagranie, choć na zdjęciach widać, jak Argentyńczyk przerzuca piłkę ręką nad angielskim bramkarzem Peterem Shiltonem. Po meczu tłumaczył, że pomogła mu „Ręka Boga”. Dopiero po 19 latach, w jednym z udzielanych wywiadów przyznał się, że gola zdobył niezgodnie z przepisami.
Podczas Mistrzostw Świata w 1990 roku we Włoszech Maradona był kapitanem swojej reprezentacji. Z jego pomocą Argentyna dotarła do finału, pokonując po drodze m.in. Brazylię, Jugosławię i Włochy. Finałowy mecz z RFN zakończył się porażką 0:1, po golu zdobytym z dyskusyjnego rzutu karnego w ostatnich minutach spotkania.
Porażka z Niemcami była początkiem końca kariery. W marcu 1991 podczas testu antydopingowego wykryto w organizmie zawodnika niedozwolone środki. Efektem tego była 15-miesięczna dyskwalifikacja. Maradona nigdy nie wrócił już do klubu z Neapolu. Przez rok grał w Sevilli, skąd wrócił do Argentyny do drużyny Newell’s Old Boys.
Mistrzostwa Świata w Stanach Zjednoczonych (1994) były praktycznie końcem kariery Maradony. Został z nich wykluczony po ponownie pozytywnym teście antydopingowym.
W kolejnych latach próbował swoich sił jako trener, wrócił nawet do swojego dawnego klubu Boca Juniors. 30 października 1997 oficjalnie zakończył swoją karierę.
W 2004 roku, po zawale serca, większość czasu spędził w klinice medycznej na Kubie.
W 2000 roku wydał swą autobiografię zatytuowaną "El Diego" napisaną we współpracy z Danielem Arcuccim i Ernesto Cherquisem Bialo. Opisuje w niej swoje dzieciństwo, karierę piłkarską, a także zwarł w niej listę stu, jego zdaniem, najlepszych piłkarzy świata. Książka ukazała się w Polsce w 2005 roku nakładem wydawnictwa "Zysk i s-ka"; przełożył ją Wojciech Charchilis.
Można długo się zastanawiać który lepiej grał. Jednak to Pele został ogłoszony najlepszym piłkarzem XX wieku. Przede wszystkim grali w innych czasach. Ja jednak uważam że z ich dwóch to Pele grał lepiej.
Moim zdaniem jest to C. Ronaldo. Ostatnio pokazuje naprawde klase. Przedstawie wam moim zdaniem 11 najlepszych piłkarzy:
