Nie wiem czy ktoś zrozumiał :dezorientacja:Ribana napisał:
Tutaj nie chciałem rozróżniać samotności na tą z wyboru i na tą przymuszoną. O starczej na razie nie piszę bo dla mnie jest ona na razie daleko za horyzontem. Fakt czasami jesteśmy skazani na przebywanie samemu. ale głównie mi chodzi o to żeby każdą chwilę wykorzystać jak najlepiej, nie rozpaczać, nie wpadać w depresję. Chodzi o to żeby nie walczyć z czymnś czego nie można pokonać, tylko wykorzystać to najlepiej jak potrafimy. Napisałeś coś o samotności w nudzie - właśnie chodzi mi o to zeby nie było nudy bo w gruncie rzeczy to do niczego nie prowadzi, staram się zawsze zająć się czymś ciekawym, twórczym, a jest czym prawdziwy wydaję mi się ten banał - życie jest za krótkie żeby się nudzić - a sczególnie podczas momentów samotności, kiedy w gruncie rzeczy mamy duże możliwości wyboru interesujących zajęć. Za to nie potrafię zwalczyć nudy w szkole, na nietórych lekcjach atakującej mnie z ogromnym natężeniem. Chodzi mi zwałszcza o lekcje które mogłyby trwać pięć zamiast 45 minut, są nauczyciele którzy pędzą z materiałem a są tacy którzy się z nim wloką i wywołują nieopisaną nude. Czasami chciałbym wstać na ławcę i zrobić z nudy coś zupełnie szalonego, ale jestem totalnie sparaliżowany formą szkoły."morfeusz" napisał:
. Mogłam pójść dziś na imprezę, a wybrałam malowanie ( chociaż wychodzi mi to beznadziejnie he he), ale pewne czynności uspokajają. Fajnie jest się skupić na jednej rzeczy, przelać całe swoje zaangażowanie na tą jedną rzecz i czerpać z tego przyjemność. Są różne rodzaję samotności... . Ja akurat piszę o tej, która inspiruje nas, pozwala poznać siebie i odnaleźć spokój. Jednak jest też samotność, która jest tak silna, że aż boli. Myślę, że każdy człowiek doświadcza różnych uczuć wynikających z samotności. Na przykład Ibsen twierdził, że tylko człowiek samotny jest silny. Myślę sobie, że dużo zależy od odporności psychicznej i oczekiwań wobec życia. Każdy jest jednostką indywidualną, wyjątkową. Można by naprawdę mówić i mówić na ten temat... :] a i tak pewnie nie wyczerpałoby się tematu. Poza tym nie możemy mylić pojęć, bo bycie samotnym a bycie samym to co innego. Cóż samotność chcąc nie chcąć zawsze będzie nam towarzyszyć i chyba musimy to zaakceptować :]. Kurczę zawsze imponował mi artysta- samotnik, który wszystko czego potrzebuje to sztuka, to ona nadaje mu sens życia, i ma on wielkie szczęście, bowiem ma możliwość obcowania z czymś pięknym i nieskończonym Ale to już moje idealistyczne poglądy, więc już skończę:]. Serdeczne pozdrowienia dla wszystkich.To zależy. Jeżeli chcę się skupić, to zdecydowanie wolę samotmność, co ne znaczy, że samotność w sensie, że nie miałąbym się do kogo zwrócić, ale chociaż na tą chwilę
Każdy chyba zresztą piotrzebuje takich swoich czterech kątow, gdzie jest cisza i spokój, jesli nie zarzyczysz sobie inaczej Jednak samotność w sensie, że miałąbym mieszkać całe życie sama by mnie dobijała. Nawet teraz, kiedy czasem chcę gdzieś wyjść, ale akurat nikt ine może, to zaczyna mi się nudzić, a co dopiero tak zawsze. Kogoś zawsze trzeba mieć. gdy ma się jakis problem prz6ynajmniej ine jest się samemu a wsparcoe drugiej osoby jest bardzo ważne.
