W nieprzeniknioną świata mgłę...

[Fanz]

Ostatni kęs chleba
Zapach rodzinnego domu
Przywoływane wspomnienia
Duszy skaleczenie
Pora iść
Czas stoczyć bój
Jeszcze tylko ostatnie spojrzenie
Na wszystko co swoją ma treść
W głowie słychać szum
Pieśń marzeń niespełnionych
Dźwięk słów
I tylko nadzieja w sercu pozostaje
Zęby zaciśnięte
Bezszelestne kroki
W nieprzeniknioną świata mgłę
Pora iść
Czas stoczyć bój


Proszę o nieco wyrozumiałości, ponieważ to jeden z pierwszych wierszy, jakie napisałem.

 

[deora]

Proszę o nieco wyrozumiałości, ponieważ to jeden z pierwszych wierszy, jakie napisałem.

No i bardzo dobrze. To taki zapis chwili, czytelny właściwie tylko dla ciebie, niedopowiedziany...
Ten bój, to dorosłe życie, może miłość. Na początek może być. Popieram każdą formę wrażliwości. Pozdrawiam.

 

[Radykalny]

Podoba mi się. Nie potrzebnie moim zdaniem jest to pierwsze: "Czas stoczyć bój" ale tak to fajne.

 

[Maciejowa]

Fajne

 

[Fanz]

Nie potrzebnie moim zdaniem jest to pierwsze: "Czas stoczyć bój" ale tak to fajne.

Faktycznie, bez tego brzmi trochę lepiej.



Dzięki za słowa krytyki

 

[Lisa]

Jeszcze zapomnieliście o mnie,
ja też chce dać komentarz.
Kamilku jak na pierwszy raz nieźle, i to całkiem nieźle.
Zapisałeś skrót własnych myśli,
ale w tak piękny i uczuciowy sposób,
że mi sie bardzo spodobał.
Jeden wniosek pisz dalej

 

[Fanz]

Nie ograniczyłem liczby komentujących do osób wyżej.... jeśli masz ochotę - komentuj

A przechodząc do tematu... Lisa, dzięki za twe słowa
W niedługim czasie postaram się zamieścić następny utwór.

 

[Marzycielka9]

na poczatek Calkiem OK


apa:

 

[Październik]

Miłość, obowiązek i związane z nim cierpienia, wreszcie tęsknota. Czego chcieć więcej. Lubię takie wiersze nie można ich jednoznacznie zrozumieć.