Witam!
Zacznę od tego, że moja przyjaciółka jest Świadkiem Jehowy. Chociaż przyznam szczerze, ze nie wiem, czy aby na pewno przyjaciółka. Poznałyśmy się rok temu. Długo nic nie mówiła, czy wierzy w Boga, czy nie, unikała tematu, to także przestałam o tym mówić. Pewnego dnia, co prawda na gadu-gadu napisała mi, że jest ŚJ. Byłam zszokowana. Od razu przypomniały mi się kobiety, które przychodziły do nas, a babcia je wciąż wyzywała, lekcje religii, na których zawsze pani katechetka mówiła, że ŚJ to sekta, tak samo mówi mój obecny katecheta oraz najbliższa rodzina, która nie wie, ze moja przyjaciółka jest Świadkiem.
Niby wszystko było okej. Mimo to nabrałam pewnego dystansu. Jak ostatnio u niej byłam dała mi do poczytania jakieś ich książki, włączyła jakiś film o nich. Pomimo że nie jestem wzorową katoliczką, mimo to wierzę, chodzę do kościoła, przyjmuję sakramenty i nie wyobrażam sobie być innej wiary.
Kiedyś w nerwach (mama dała wg mnie za dużo dla księdza jak był po kolędzie) powiedziałam kumpeli, ze mam tego dość, że księża chcą tylko kasy itp. Nagadałam jeszcze jakiś głupot. Po jakimś czasie, z czystej ciekawości, wraz z kuzynką zapytałyśmy się na czym to jej wyznanie polega, gdyż religią tego nazwać nie umiem, prędzej sektą. I wtedy się to wszystko zaczęło. Jakby zachęcała mnie do "bycia jedną z nich". Po ostatnim spotkaniu z tym filmem, książkami miałam ochotę stamtąd uciec
Centralnie.
I nie wiem co teraz zrobić. Po tym incydencie nie umiem z nią gadać, unikam jej. Jak dalej z tym wszystkim żyć. Powiedziałam jej, że nie życzę sobie takiego zachowania.
Ogólnie nie mam nic do innych wyznań, mam nawet dobrą koleżankę muzułmankę czy kolegę wyznania prawosławnego oraz przyjaciół ateistów, ale żaden z nich nigdy nie namawiał mnie do niczego, nie było jakiś niezbyt komfortowych sytuacji.
Zacznę od tego, że moja przyjaciółka jest Świadkiem Jehowy. Chociaż przyznam szczerze, ze nie wiem, czy aby na pewno przyjaciółka. Poznałyśmy się rok temu. Długo nic nie mówiła, czy wierzy w Boga, czy nie, unikała tematu, to także przestałam o tym mówić. Pewnego dnia, co prawda na gadu-gadu napisała mi, że jest ŚJ. Byłam zszokowana. Od razu przypomniały mi się kobiety, które przychodziły do nas, a babcia je wciąż wyzywała, lekcje religii, na których zawsze pani katechetka mówiła, że ŚJ to sekta, tak samo mówi mój obecny katecheta oraz najbliższa rodzina, która nie wie, ze moja przyjaciółka jest Świadkiem.
Niby wszystko było okej. Mimo to nabrałam pewnego dystansu. Jak ostatnio u niej byłam dała mi do poczytania jakieś ich książki, włączyła jakiś film o nich. Pomimo że nie jestem wzorową katoliczką, mimo to wierzę, chodzę do kościoła, przyjmuję sakramenty i nie wyobrażam sobie być innej wiary.
Kiedyś w nerwach (mama dała wg mnie za dużo dla księdza jak był po kolędzie) powiedziałam kumpeli, ze mam tego dość, że księża chcą tylko kasy itp. Nagadałam jeszcze jakiś głupot. Po jakimś czasie, z czystej ciekawości, wraz z kuzynką zapytałyśmy się na czym to jej wyznanie polega, gdyż religią tego nazwać nie umiem, prędzej sektą. I wtedy się to wszystko zaczęło. Jakby zachęcała mnie do "bycia jedną z nich". Po ostatnim spotkaniu z tym filmem, książkami miałam ochotę stamtąd uciec
Centralnie. I nie wiem co teraz zrobić. Po tym incydencie nie umiem z nią gadać, unikam jej. Jak dalej z tym wszystkim żyć. Powiedziałam jej, że nie życzę sobie takiego zachowania.
Ogólnie nie mam nic do innych wyznań, mam nawet dobrą koleżankę muzułmankę czy kolegę wyznania prawosławnego oraz przyjaciół ateistów, ale żaden z nich nigdy nie namawiał mnie do niczego, nie było jakiś niezbyt komfortowych sytuacji.
