Przygodny romans.
- Thread starter annawes
- Rozpoczęty
Einherjar
Wyjadacz
- Dołączył
- 15 Grudzień 2011
- Posty
- 3 409
- Punkty reakcji
- 322
Jest coś takiego jak "otwarty związek". Jeżeli ludzie w takim tkwią, nie będą z tym mieli problemu. Ci, którzy w związku nie siedzą żadnym, również nie będą mieli. Jeśli jednak już ktoś w nim jest, to nie widzę w tym kompletnie sensu.
wierność, to taki ideał, ku któremu podążając przewracamy się co chwila
los16angeles
Nowicjusz
Romanse są atrakcyjne ale chwiejne. Przejawy skłonności do takiej formy znajomości nie idą w parze z prawdziwym związkiem. Bo albo chce się romansować albo statkować. Otwarte związki natomiast to zwykły przejaw totalnej niedojrzałości i nieumiejętności zdecydowania o swoich potrzebach. Wolałabym przeżyć przygodny romans niż tkwić w czymś równie uwłaczającym. Coś na zasadzie "mogłabyś być moją kobietą - ale nie jesteś" pozornie argumentowane, że chodzi tu tylko o seks.
Einherjar
Wyjadacz
- Dołączył
- 15 Grudzień 2011
- Posty
- 3 409
- Punkty reakcji
- 322
Raczej nie, bo romans polega na kłamstwie.
Skoro im to nie przeszkadza, w jakim celu osądzasz? Są szczęśliwi w takim a nie innym związku, obojgu to odpowiada. Podobnie mogłabyś najeżdżać na parę składającą się osoby o upodobaniach sadystycznych i drugiej masochistycznych nazywając ich zwyrodnialcami, zboczeńcami, dewiantami. Po co? Im to pasuje, a wtarabanianie się w czyjeś poglądy, które ich spełniają nie należy do naszych obowiązków. Nikt tu nikomu krzywdy nie wyrządza. A skoro nie ma krzywdy, wolałbym zdecydowanie być w otwartym związku niż okłamywać partnerkę.
*Madzia*
Neurotyczna sadystka
- Dołączył
- 17 Październik 2006
- Posty
- 1 521
- Punkty reakcji
- 25
Nie zgadzam się z powyższym cytatem. Istnieją osoby, którym romanse w ogóle do szczęścia nie są potrzebne. Pomijając już ten fakt, iż wiąże się to z okłamywaniem partnera, to uważam, że zdecydowanie lepiej jest pozostać wiernym w związku z osobą, którą się kocha.
Seu
Nowicjusz
Romans absolutnie nie wchodzi w grę. Jeśli wszyscy zaczną bzykać na prawo i lewo, miłość nie będzie miała sensu. Seks będzie wszystkim, a przecież jesteśmy istotami myślącymi i uczuciowymi. Potrzeba seksu na boku, wiąże się z niespełnieniem w związku, lub niedojrzałością zdradząjacego do poważnej, opartej na zaufaniu, relacji. W jednym i drugim wypadku związek nie ma sensu, więc po co się w niego pchać? Bo inaczej "nie da", hę? Komuś zależy tylko na seksie, a druga osoba potem cierpi. Wiązać powinny się osoby, które wiedzą na czym związek polega.
T
theme: scene
Guest
wierność, to taki ideał, ku któremu podążając przewracamy się co chwila
znaczy Ty przewracasz sie co chwila ?
Seu
Nowicjusz
Inspiracje są wszędzie:]
Mam nadzieję, że nikt się nie obrazi, jeśli wstawię tu linka, jeśli będzie rozwijał temat. A robi to z pewnością.
http://tylkoslowko.blogspot.com/2012/09/rsz-sie-czy-trzeba-z-toba-chodzic.html
Mam nadzieję, że nikt się nie obrazi, jeśli wstawię tu linka, jeśli będzie rozwijał temat. A robi to z pewnością.
http://tylkoslowko.blogspot.com/2012/09/rsz-sie-czy-trzeba-z-toba-chodzic.html
B
Blancos
Guest
A bo ja wiem, czy to takie znowu wspaniałe przeżycie? Co prawda romansu nigdy nie miałem, ale z mojej perspektywy - chwila przyjemności, owszem, ale zazwyczaj okupiona albo wyrzutami sumienia, albo konsekwencjami tego czynu, albo dylematem, co zrobić dalej. Czasami nawet czymś więcej - takim małym, barwy cielistej, płaczącym stworzeniem, co z brzucha wychodzi po 9 miesiącach.
Z samym cytatem się nie zgadzam. Dla mnie wierność to jeden z najważniejszych filarów związku i nie wiem, czy wybaczyłbym zdradę. Być może jedną tak, ale... nie sądzę. Mam tutaj dosyć konserwatywne podejście.
Jeśli ktoś lubi dreszczyk emocji i jest świadomy konsekwencji to droga stoi otworem. Cytat, jakby nie patrzeć, jest potwierdzany przez część osób wypowiadających się i ja go potwierdzę. W moim przypadku wygląda to tak, że mnie przygodny seks nie satysfakcjonuje. Seks z nieznajomą osobą pozbawiony jest namiętności, seks bez namiętności jest niczym pobożny przymus prokreacji i niczym więcej. Zabawa zaczyna się wtedy, gdy partnerzy się znają. Pewnie, że można romansować z osobą, którą się dobrze zna, ale nie miałem tej przyjemności(?) i chyba szybko mieć nie będę, bo przeraża mnie wikłanie się w bliższe relacje z kolejną babą. Mam po dziurki w nosie tych dwóch z domu plus matka i teściowa. Nie, podziękuję z góry.
Greeg
Wredny ch* ;)
Jakoś romanse do mnei nie trafiają. Po to pieczołowicie wybieram kobietę, aby z nią być, a nie tam romansować na boku. Romans na boku kojarzy mi się z moją własną porażką bo przecież sam wybrałem kobietę, z którą jestem. No a że własną porażkę należy jakoś rozwiązać, zamieść no to wolę już się rozstać z taką panną, niż tam na boku romansować. Nie wiem, jakoś nigdy nie miałem ochoty ciągnąć wielu srok za ogon. Zawsze była max jedna i "przejście" do następnej było w 99 % poprzedzone byciem wolnym strzelcem. Praktycznie nigdy nie przeskakuję z kwiatka na kwiatek. Zresztą, dwóch kobiet naraz chyba bym nie zdzierżył
Cóż, chyba jestem staroświecki hehe - mam małe predyspozycje do romansowania, zdradzania itd.
Cóż, chyba jestem staroświecki hehe - mam małe predyspozycje do romansowania, zdradzania itd.
los16angeles
Nowicjusz
Taki układ jest całkiem wygodny dla kogoś rządnego romansów czy jak kto woli dla niewiernych, kojarzy mi się raczej z wykorzystywaniem aniżeli związkiem. To jak dla mnie, nie ingeruje w cudze wybory i nie zaglądam innym do sypialni.
wiem! tasiemiec!
Kazdy zyje po swojemu. Co do milosci to nie oszukujmy sie - malo kto potrafi. Wiekszosc zakochuje sie i odkochuje i ta chorobe umyslowa nazywa miloscia. Co za roznica po koleji czy na raz? Na raz ciekawiej i przyjemniej. Kobiety ktore naprawde lubia sex predzej czy pozniej beda mialy kochankow a mezczyzni kochanki. Monogamia w przyrodzie jest zadkoscia.
pozdrawiam,
pozdrawiam,
Einherjar
Wyjadacz
- Dołączył
- 15 Grudzień 2011
- Posty
- 3 409
- Punkty reakcji
- 322
Rzadkością. Er-zet.
Śmiem realnie wątpić, czy się tak światu poświęciłeś by zliczyć każdego człowieka, każdego obserwować i poświęcić im swoje życie by stwierdzić, kto jest do miłości zdolny, a kto nie. Chciałbym Cię jednak wyprowadzić z błędu, jako że miłość nie jest chorobą umysłową. Aby móc stosować ten termin warto się z jego definicją zapoznać. Tak czy inaczej, miłość nie jest zdiagnozowana jako choroba wymagająca psychiatrycznego leczenia, lub jako schorzenie, przy którym kontakt z psychiatrą bądź psychologiem jest zalecany. Zatem chorobą nie jest. Mam nadzieję, że ta herezja spłonęła teraz na stosie.
EDIT: Powoli mnie wku*wia to forum, bo serdecznie dosyć mam tych ucinek posta. Jeśli zatem ktoś raczy wręczyć mi ostrzeżenie za offtop, który może się znaleźć na początku, ośmielę się nazwać go idiotą, bo nie jestem gnojem, który ma po 2 godzinach czytać czyjąś odpowiedź na temat braku sensu zawartego w wypowiedzi, gdy tak naprawdę post był 4x dłuższy i jestem kure*sko zdemobilizowany ku ponownemu jego pisaniu.