Yo!
Sprawa jest taka że potrzebuję aby ktokolwiek dobrał mi bit do tego tekstu:
Długopis w ręce, przede mną papierowe serce,
Pokrywam je tuszem ciągnąc wers za wersem,
Ono żyje tym tekstem, tu jest jego miejsce,
Ja robić to muszę, serce chce tego więcej,
I choć nie jest mięsem lecz kawałkiem papieru,
To okrywa sensem anarchię tego burdelu,
Jest światłem w tunelu, tętni pełnią życia,
Zrozumie niewielu, zwykli ludzie będą pytać,
Serce z papieru ? Czemu ? Wkurwiają, wszyscy wypad !
Zrozumieją ci co sercem umieją ziścić liryka,
Nie potrzeba medyka by stwierdzić, że serce zdrowe,
Ostrzegam, to unikat co kreśli wersem drogę,
I weź za przestrogę że ono bić nie przestanie,
To ludzkie, ubogie, drogą iść będzie lecz stanie,
A to, jak kamień twarde i przetrwa wieki,
Ja go nie zranię i marne z piekła grzechy.
Serce skryte w kartce bije w moich dłoniach,
Wersy wbite w palce prawda zdobi w słowa,
Te litery żywe, zobacz, pompują liryczną krew,
A rymy są prawdziwe jak armia walecznych serc.
Ten papier ma swe żyły przepełnione tym rapem,
Pot kapie, jest żywy, złożony z mym schematem,
On jest moim bratem, choć jestem jedynakiem,
Podążamy jednym szlakiem, leży tu- biały w kratę,
Czuję wyraźnie papierowego serca tętno,
Znasz mnie ? ja i ono to wieczna jedność,
I choć pełno przed nami dróg krętych,
To na pewno jak ferrari wjebiemy się w zakręty,
Będę mu wierny, przesiąkł mymi przemyśleniami,
Ma zdrowe nerwy, jego spokój nie zna granic,
Zawsze rozmawiamy sami, czuję jego wolny puls,
Wewnątrz dynamit, zewnątrz twardy, spokojny gruz,
Ja mam mózg, on ma wartościowe serce,
Jeden wspólny organizm, nawet powiem ci więcej,
Ja prędzej umrę niż jego stery stracę,
Beze mnie ucieka w próżnię, więc bez weny płaczę.
Serce skryte w kartce bije w moich dłoniach,
Wersy wbite w palce prawda zdobi w słowa,
Te litery żywe, zobacz, pompują liryczną krew,
A rymy są prawdziwe jak armia walecznych serc.
Sprawa jest taka że potrzebuję aby ktokolwiek dobrał mi bit do tego tekstu:
Długopis w ręce, przede mną papierowe serce,
Pokrywam je tuszem ciągnąc wers za wersem,
Ono żyje tym tekstem, tu jest jego miejsce,
Ja robić to muszę, serce chce tego więcej,
I choć nie jest mięsem lecz kawałkiem papieru,
To okrywa sensem anarchię tego burdelu,
Jest światłem w tunelu, tętni pełnią życia,
Zrozumie niewielu, zwykli ludzie będą pytać,
Serce z papieru ? Czemu ? Wkurwiają, wszyscy wypad !
Zrozumieją ci co sercem umieją ziścić liryka,
Nie potrzeba medyka by stwierdzić, że serce zdrowe,
Ostrzegam, to unikat co kreśli wersem drogę,
I weź za przestrogę że ono bić nie przestanie,
To ludzkie, ubogie, drogą iść będzie lecz stanie,
A to, jak kamień twarde i przetrwa wieki,
Ja go nie zranię i marne z piekła grzechy.
Serce skryte w kartce bije w moich dłoniach,
Wersy wbite w palce prawda zdobi w słowa,
Te litery żywe, zobacz, pompują liryczną krew,
A rymy są prawdziwe jak armia walecznych serc.
Ten papier ma swe żyły przepełnione tym rapem,
Pot kapie, jest żywy, złożony z mym schematem,
On jest moim bratem, choć jestem jedynakiem,
Podążamy jednym szlakiem, leży tu- biały w kratę,
Czuję wyraźnie papierowego serca tętno,
Znasz mnie ? ja i ono to wieczna jedność,
I choć pełno przed nami dróg krętych,
To na pewno jak ferrari wjebiemy się w zakręty,
Będę mu wierny, przesiąkł mymi przemyśleniami,
Ma zdrowe nerwy, jego spokój nie zna granic,
Zawsze rozmawiamy sami, czuję jego wolny puls,
Wewnątrz dynamit, zewnątrz twardy, spokojny gruz,
Ja mam mózg, on ma wartościowe serce,
Jeden wspólny organizm, nawet powiem ci więcej,
Ja prędzej umrę niż jego stery stracę,
Beze mnie ucieka w próżnię, więc bez weny płaczę.
Serce skryte w kartce bije w moich dłoniach,
Wersy wbite w palce prawda zdobi w słowa,
Te litery żywe, zobacz, pompują liryczną krew,
A rymy są prawdziwe jak armia walecznych serc.
