Witam wszystkich, jest to jeden z pierwszych moich postów na forum. Zacznę moją historię od początku:
Moim problemem są relacje ze znajomymi oraz ich ilość która jest bardzo niska. W gruncie rzeczy od zawsze miałem z tym problem, w wieku powiedzmy 7-11 lat jakoś różniłem się od rówieśników, nieco inaczej się zachowywałem. Często ktoś się mnie czepiał, miałem sporo konfliktów, co potem ciągnęło się przez całą szkołę. Nawet nie pamiętam od czego się zaczęło. Fakt że większość osób z którymi tak wiele problemów miałem w podstawówce teraz jest w ośrodkach dla ludzi ze szczególnymi trudnościami wychowawczymi albo mają po 10 zagrożeń na koniec roku, jednak przecież dookoła było mnóstwo innych osób, czemu czepili się mnie?
4, 5, 6 klasa podstawówki to codzienne niemalże wizyty u pedagoga szkolnego. Powód? Bójki, kłótnie, afery, w których centrum zawsze musiałem się znaleźć. Paradoksalnie unikałem takich sytuacji i miałem ich kompletnie dosyć. Nie raz słyszałem że kogoś wkurzam, ale nigdy nie usłyszałem logicznego uzasadnienia. Starałem się trzymać z grupką osób które pokazywały później że mają mnie za nic, a łączyły mnie z nimi wcześniejsze zainteresowania, dlatego też zabiegałem o ich towarzystwo. Nie wiadomo kiedy narobiłem sobie sporo wrogów, a większość klasy była do mnie raczej niechętnie nastawiona. To samo tyczyło się nauczycieli, choć uczyłem się całkiem nieźle. Na koniec 6 klasy z częścią osób udało mi się pogodzić, miałem serdecznie dość tej całej szkoły i czekałem na gimnazjum.
A karierę w gimnazjum zacząłem w bardzo kiepskim stylu. Otóż w 5-6 klasie podstawówki miałem solidnie przerąbane. Co drugi dzień wizyta u pedagoga w szkole, każda afera - ja w jej centrum choć wcale tego nie chciałem. Większość ludzi miało o mnie bardzo kiepskie zdanie. Nie chciałem narobić sobie wrogów i być w takiej sytuacji jak w poprzedniej szkole. Tyle że pierwsze wrażenie na nowo poznanych osobach zrobiłem podejrzewam tragiczne, mogłem być postrzegany jako masakryczny nudziarz. A wcale tak nie było. W klasie znalazło się kilka osób z klasy z podstawówki. Dwie są delikatnie mówiąc niezbyt inteligentne, jeszcze z trzema osobami miałem niezły kontakt choć dość powierzchowny ze względu na
odmienne zainteresowania. Klasa jest duża (30 osób), i zaczęła dzielić się na grupki. Ja na przerwach raczej siedziałem sam, starałem się nie powtórzyć błędów z poprzedniej szkoły. Ja z nikim w klasie nie mam naprawdę dobrych relacji, co mnie martwi. Jest kilku znajomych z podstawówki, z którymi zawsze miałem przeciętne relacje, a teraz oni mają lepszych dla siebie znajomych. Ze względu na zainteresowania: Ja naprawdę mam w głębokim poważaniu mecz w Counter Strike, otwieranie skrzynek przez youtuberów i metalowe kapele. Nawet jak z nimi przebywam to z reguły praktycznie się nie odzywam. Czasem pogadam od niechcenia z jedną z trzech osób, które stoją na uboczu. Tyle że ich jedyna pasja to komputer, wszystko mają gdzieś. Szczerze mówiąc denerwuje mnie ten stan rzeczy. Opis tej sytuacji pewnie zabrzmiał pesymistycznie, ale na co dzień staram się zachowywać przeciętnie, stwarzać pozory. Nie czuję się dobrze spędzając kilka godzin dziennie z 29 innymi osobami, z których kilka żywi do mnie ewidentną niechęć spowodowaną.. nie wiem czym, a większość pozostałych nie zauważyłaby mojego zniknięcia. Czasem nawet udaje mi się w miarę dogadywać z tymi ludźmi, ale jak przyjdzie do zrobienia projektu, pracy grupowej itp. itd. to zawsze mają kogoś lepszego. Po za szkołą mam jedynie z kilku znajomych, i są to jedynie osoby które znam, raz na dwa miesiące pogadamy. Tyle. Mieszkam w małej miejscowości. Brakuje mi kontaktu z ludźmi, znajomych, nieziemsko zazdroszczę ludziom którzy mają mnóstwo przyjaciół, ciągle się z kimś spotykają. Nie, nie siedzę cały dzień w domu, ale nie wiem za bardzo jak zmienić swoją sytuację. Próbowałem nie raz coś zmienić, nie wiem, może to ja jestem jakiś dziwny. W tej szkole został mi jeszcze rok. Czy mogę jakoś zmienić coś w swoim życiu? Mam dość przeciętne ciuchy , ubieram się normalnie. Uczę się również przyzwoicie, aczkolwiek nie rewelacyjnie. Jestem zwykłym człowiekiem, którego od innych odróżnia to że mówiąc wprost: inni są lubiani, ja nie. Tego właśnie mi brakuje w życiu, przez to jestem ogólnie raczej niezadowolony i zniechęcony. Czasem z niedowierzaniem patrzę jak skończeni idioci wywodzący się z patologii którzy próbują zaimponować innym paleniem fajek są lepiej postrzegani niż ja. Powiecie że są też ludzie poza szkołą. Jednak to właśnie w niej spędzam najwięcej czasu.
Poza szkołą chodzę dość często na mecze. Ciekawy sposób na pozyskanie nowych znajomych, prawda? Tyle że mieszkam w małej miejscowości i osób w moim wieku jest jak na lekarstwo. W większych miastach praktycznie nie mam możliwości bywać, zdarza się to z góra parę razy do roku. Żeby nie było, naprawdę mnie kręci kibicowanie, nie chodzę na stadion tylko z nadzieją na znalezienie znajomych.
Będę bardzo wdzięczny za wszelkie rady, sugestie i spostrzeżenia.
Moim problemem są relacje ze znajomymi oraz ich ilość która jest bardzo niska. W gruncie rzeczy od zawsze miałem z tym problem, w wieku powiedzmy 7-11 lat jakoś różniłem się od rówieśników, nieco inaczej się zachowywałem. Często ktoś się mnie czepiał, miałem sporo konfliktów, co potem ciągnęło się przez całą szkołę. Nawet nie pamiętam od czego się zaczęło. Fakt że większość osób z którymi tak wiele problemów miałem w podstawówce teraz jest w ośrodkach dla ludzi ze szczególnymi trudnościami wychowawczymi albo mają po 10 zagrożeń na koniec roku, jednak przecież dookoła było mnóstwo innych osób, czemu czepili się mnie?
4, 5, 6 klasa podstawówki to codzienne niemalże wizyty u pedagoga szkolnego. Powód? Bójki, kłótnie, afery, w których centrum zawsze musiałem się znaleźć. Paradoksalnie unikałem takich sytuacji i miałem ich kompletnie dosyć. Nie raz słyszałem że kogoś wkurzam, ale nigdy nie usłyszałem logicznego uzasadnienia. Starałem się trzymać z grupką osób które pokazywały później że mają mnie za nic, a łączyły mnie z nimi wcześniejsze zainteresowania, dlatego też zabiegałem o ich towarzystwo. Nie wiadomo kiedy narobiłem sobie sporo wrogów, a większość klasy była do mnie raczej niechętnie nastawiona. To samo tyczyło się nauczycieli, choć uczyłem się całkiem nieźle. Na koniec 6 klasy z częścią osób udało mi się pogodzić, miałem serdecznie dość tej całej szkoły i czekałem na gimnazjum.
A karierę w gimnazjum zacząłem w bardzo kiepskim stylu. Otóż w 5-6 klasie podstawówki miałem solidnie przerąbane. Co drugi dzień wizyta u pedagoga w szkole, każda afera - ja w jej centrum choć wcale tego nie chciałem. Większość ludzi miało o mnie bardzo kiepskie zdanie. Nie chciałem narobić sobie wrogów i być w takiej sytuacji jak w poprzedniej szkole. Tyle że pierwsze wrażenie na nowo poznanych osobach zrobiłem podejrzewam tragiczne, mogłem być postrzegany jako masakryczny nudziarz. A wcale tak nie było. W klasie znalazło się kilka osób z klasy z podstawówki. Dwie są delikatnie mówiąc niezbyt inteligentne, jeszcze z trzema osobami miałem niezły kontakt choć dość powierzchowny ze względu na
odmienne zainteresowania. Klasa jest duża (30 osób), i zaczęła dzielić się na grupki. Ja na przerwach raczej siedziałem sam, starałem się nie powtórzyć błędów z poprzedniej szkoły. Ja z nikim w klasie nie mam naprawdę dobrych relacji, co mnie martwi. Jest kilku znajomych z podstawówki, z którymi zawsze miałem przeciętne relacje, a teraz oni mają lepszych dla siebie znajomych. Ze względu na zainteresowania: Ja naprawdę mam w głębokim poważaniu mecz w Counter Strike, otwieranie skrzynek przez youtuberów i metalowe kapele. Nawet jak z nimi przebywam to z reguły praktycznie się nie odzywam. Czasem pogadam od niechcenia z jedną z trzech osób, które stoją na uboczu. Tyle że ich jedyna pasja to komputer, wszystko mają gdzieś. Szczerze mówiąc denerwuje mnie ten stan rzeczy. Opis tej sytuacji pewnie zabrzmiał pesymistycznie, ale na co dzień staram się zachowywać przeciętnie, stwarzać pozory. Nie czuję się dobrze spędzając kilka godzin dziennie z 29 innymi osobami, z których kilka żywi do mnie ewidentną niechęć spowodowaną.. nie wiem czym, a większość pozostałych nie zauważyłaby mojego zniknięcia. Czasem nawet udaje mi się w miarę dogadywać z tymi ludźmi, ale jak przyjdzie do zrobienia projektu, pracy grupowej itp. itd. to zawsze mają kogoś lepszego. Po za szkołą mam jedynie z kilku znajomych, i są to jedynie osoby które znam, raz na dwa miesiące pogadamy. Tyle. Mieszkam w małej miejscowości. Brakuje mi kontaktu z ludźmi, znajomych, nieziemsko zazdroszczę ludziom którzy mają mnóstwo przyjaciół, ciągle się z kimś spotykają. Nie, nie siedzę cały dzień w domu, ale nie wiem za bardzo jak zmienić swoją sytuację. Próbowałem nie raz coś zmienić, nie wiem, może to ja jestem jakiś dziwny. W tej szkole został mi jeszcze rok. Czy mogę jakoś zmienić coś w swoim życiu? Mam dość przeciętne ciuchy , ubieram się normalnie. Uczę się również przyzwoicie, aczkolwiek nie rewelacyjnie. Jestem zwykłym człowiekiem, którego od innych odróżnia to że mówiąc wprost: inni są lubiani, ja nie. Tego właśnie mi brakuje w życiu, przez to jestem ogólnie raczej niezadowolony i zniechęcony. Czasem z niedowierzaniem patrzę jak skończeni idioci wywodzący się z patologii którzy próbują zaimponować innym paleniem fajek są lepiej postrzegani niż ja. Powiecie że są też ludzie poza szkołą. Jednak to właśnie w niej spędzam najwięcej czasu.
Poza szkołą chodzę dość często na mecze. Ciekawy sposób na pozyskanie nowych znajomych, prawda? Tyle że mieszkam w małej miejscowości i osób w moim wieku jest jak na lekarstwo. W większych miastach praktycznie nie mam możliwości bywać, zdarza się to z góra parę razy do roku. Żeby nie było, naprawdę mnie kręci kibicowanie, nie chodzę na stadion tylko z nadzieją na znalezienie znajomych.
Będę bardzo wdzięczny za wszelkie rady, sugestie i spostrzeżenia.
drogie perfumy, nowa fryzura... no no, od tej strony to ja Ciebie nie znam. Zaskoczyles, mnie. Ale popieram dbanie o siebie jak najbardziej.