Jest tak, że w słowniku
słów za mało
chcąc opisać własny stan.
W zamkniętej szafie za dnia siedzimy
chowając się prze sobą.
W głuchej ciszy pukanie seca
bębenki przebija.
Targane strachem i niepokojem
uczucia w komodzie
się trzęsą.
Klękam.
Czuję, jakbym szedł jednokierunkową
drogą
z kartką kompletnej niepotrzebności
na plecach naklejoną.
Aczkolwiek aktorem nie jestem
a drugoplanowe role gram.
Gdzie w tym snes?,
czuję chłód.
Nie kop mnie jak upadnę.
Moje serce,
bierz je lub idz dalej!
Trwam choć mógłbym prysnąć
lecz na stwierdzenie "ból"
usłyszę "przepraszam"
Twoje oczy to mój azyl.
