Parkomat prawdę ci powie (o ustroju)
Rafał A. Ziemkiewicz 04-07-2009, ostatnia aktualizacja 04-07-2009 06:42
Postępująca parkomatyzacja polskich miast jest procesem niezwykle charakterystycznym. Rzecz jednak nie w samym wytyczaniu stref płatnego parkowania, a w sposobie, w jaki się zbiera opłaty.
skomentuj na blogu
Obserwowałem przed laty zaczątki tego procesu jednocześnie w dwóch miastach − w Warszawie i Łodzi. Każde z nich przyjęło odmienne założenia. Model łódzki − od razu nazwę go liberalnym − polegał, z grubsza, na podzieleniu stref, w których chciano ograniczyć ruch samochodów (bo przecież w oficjalnych deklaracjach zawsze wszyscy podkreślają, że nie chodzi o złupienie kierowców, tylko właśnie o ograniczenie liczby samochodów w śródmieściu) na małe dystrykty i zatrudnieniu do ich pilnowania ludzi. Na każdy taki dystrykt brało się facia, który odpowiadał za to, żeby każdy parkujący na jego terenie samochód miał za szybką aktualny bilet − i tyle.
Rozwiązanie takie ma same plusy. Koszty ze strony miasta są praktycznie zerowe − rozdać kilkaset czapeczek albo kubraków w odblaskowym kolorze, bloczki biletowe, długopisy, i zorganizować patrol straży miejskiej, sprawdzający wyrywkowo, czy parkingowi wywiązują się ze swoich obowiązków. Zysk liczyć zaś należy nie tylko we wpływach do miejskiej kasy − część opłat parkingowy oczywiście zatrzymać musi dla siebie − ale też w stworzeniu kilkuset miejsc pracy, niskopłatnych, ale zawsze lepiej, żeby ludzie w trudnej sytuacji brali taką robotę (dzieląc ją, dajmy na to, z żoną czy szwagrem, to już sprawa samego parkingowego), niż zasiłki, które są kosztowne i zwyczajnie demoralizują, oduczając od pracy.
Rozwiązanie liberalne ma jednak także wadę, to znaczy, wadę z punktu widzenia miejskich władz i wszystkich obrastających je gron krewnych i druziej: nie ma tu czego przekręcić.
Dlatego w takiej na przykład Warszawie od razu zdecydowano się na model, który nazwać należy neoliberalnym albo neosocjalistycznym (co na jedno wychodzi). Żadni tam parkingowi, nie będziemy przecież dziadować, trzeba pokazać, że jesteśmy prawdziwie europejskim miastem − a więc trzeba rozpisać przetarg, wziąć inwestycyjnego doradcę, następnie stworzyć wedle opracowanej przez niego strategii ogólną koncepcję, w ramach której miasto przeznaczy odpowiednie środki, wybierze dostawcę wielkiej liczby parkomatów, a potem stworzy się konsorcjum do ich eksploatowania, a potem się zwróci do miasta o wyasygnowanie większych środków, bo oczywiście okaże się, że jedynie słuszne rozwiązanie okazało się jak zwykle znacząco droższe niż w przetargowej ofercie.
Oznaczało to wydanie z punktu mnóstwa kasy, zatrudnienie licznych urzędników i stworzenie dla nich poważnej „pokusy korupcyjnej”. Potem latami nie można było w Warszawie rozplątać wszystkich patologii, w jakie obrosło parkometowe konsorcjum i umowy z nim, było to przedmiotem dochodzeń miejskich (po zmianie władzy) i bodaj prokuratorskich, które wszystkie skończyły się na niczym − już nie pamiętam, czy się sprawy poprzedawniały, czy jak zwykle organa ścigania zgubiły papiery albo zaplątały umiejętnie zarzuty tak, żeby nic z nich nie wyszło, mniejsza zresztą o to.
Może nie był to przekręt doskonały, ale w każdym razie na tyle udany, że warszawski przykład podchwycony został ochoczo w całym kraju i wciąż jest wykorzystywany, z rozmaitymi twórczymi modyfikacjami.
W Łodzi bardzo dawno nie byłem i nie wiem, jak długo wytrwała ona w normalności – pewnie nie omylę się, że krótko. Zabawne jest, że wtedy, na początku, gdy przyjmowała ona rozwiązanie liberalne, rządzona była przez tak zwaną lewicę. Natomiast Warszawa rządzona była, jak i dziś, przez tak zwanych liberałów. Wymaga to podkreślenia, bo ten tak zwany liberalizm pozostaje w Polsce polityczną religią panującą − religią, nakazującą w obrzędowych słowach zachwalać zalety wolnego rynku i niskich podatków, a cichcem w nieskończoność mnożyć urzędy, koncesje, kontrole, zakazy i coraz bardziej skomplikowane procedury udzielania zezwoleń oraz grabić społeczeństwo wciąż nowymi daninami publicznymi, we wszelkich możliwych formach.
Myślę, że parkomat doskonale się na symbol tej religii nadaje.
Albowiem, jak już napisałem, ale powtórzę, dla pointy tak dobitnej, aby zrozumieć ją zdołał nawet zagorzały czytelnik „Gazety Wyborczej”, gdyby się tu takowy trafił: liberalizm, tak głośno zachwalany przez władzę i związany z nią interesami materialnymi establishment, ma same zalety i jedną zasadniczą wadę − nie ma czego kraść.Dlaczego PO woli jesień
Dorota Kołakowska , a.sł. 06-07-2009, ostatnia aktualizacja 06-07-2009 07:28
Platforma wolałaby nie przyspieszać wyborów w 2011 roku, bo nie zdąży pochwalić się drogami
– Rozważamy wariant, według którego wybory parlamentarne w 2011 r. nie będą przyspieszone z powodu przejęcia przez Polskę prezydencji w UE i odbędą się w terminie, czyli jesienią – mówi „Rz” polityk z władz PO.
To nowe spojrzenie na problem zbieżności terminów w 2011 r.: w lipcu nasz kraj obejmie prezydencję w Unii Europejskiej, a jesienią powinny odbyć się wybory do parlamentu.
Eksperci alarmują, że w trakcie prezydencji niedopuszczalne jest zamieszanie związane z kampanią i wymianą ministrów. Nasi politycy muszą bowiem być przygotowani do pracy w UE. Będą m.in. przewodniczyć posiedzeniom rad w Unii.
Zamieszania podczas prezydencji nie uniknęły Czechy. W Pradze upadł rząd, co wywołało spekulacje dotyczące dalszej ratyfikacji traktatu lizbońskiego.
Większość polskich posłów i koalicji, i opozycji przyznawała więc do tej pory, że jedynym rozwiązaniem wydają się przyspieszone wybory, czyli głosowanie na wiosnę.
Dlaczego władze PO zastanawiają się, czy uda im się uniknąć takiego scenariusza? – Pod koniec 2011 r. będą oddawane do użytku drogi i autostrady, jeśli zrobimy wybory w połowie roku, opozycja nas zakrzyczy, że nic nie zbudowaliśmy, a potem nowy rząd będzie odcinał kupony od naszych projektów – mówi rozmówca „Rz”.
Pod koniec 2011 r. zakończyć ma się np. budowa całej autostrady A1 oraz budowa najważniejszych odcinków autostrady A2 (m.in. z Nowego Tomyśla do granicy z Niemcami), oddane mają być do użytku wszystkie stadiony na Euro 2012. Jeśli ministrowi infrastruktury uda się zrealizować harmonogram, w kampanii wyborczej premier Donald Tusk przecinałby wstęgi niemal każdego dnia.
Nic dziwnego, że politycy PO podkreślają, iż żadne przepisy nie zobowiązują rządu do wcześniejszego rozpisania wyborów.
Oficjalnie przekonują jednak, że dostrzegają potrzebę zorganizowania wyborów wiosną 2011 r. – Ale do decyzji, którą podejmie w tej sprawie Sejm, są jeszcze dwa lata – mówi Andrzej Halicki (PO), szef Sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych.
– Nie znam przypadku łączenia prezydencji w UE ze zmianą władzy w danym kraju. To może być bardzo kłopotliwe, ale spodziewam się, że wygra interes polityczny, a jeśli rządzącym słupki poparcia zaczną spadać, to nie będą spieszyć się do wyborów – ocenia dr Przemysław Żurawski vel Grajewski, politolog z Uniwersytetu Łódzkiego.
Pojawiają się też pomysły, aby zamienić się prezydencją z innym krajem. Taką propozycję zgłaszał marszałek Senatu Bogdan Borusewicz.
Teoretycznie Polska mogłaby zamienić się przewodnictwem z Węgrami lub Danią. W obu przypadkach jest to jednak trudne. Bo system prezydencji realizowany jest w tzw. trio, co oznacza podział zadań i ustalenie z góry programu prac dla trzech kolejnych krajów.
masz pytanie, wyślij e-mail do autorki
d.kolakowska@rp.plJest na to sposób. Internowac PIS. Jak oni śmią. Opozycja co to krytykuje rząd.
Nowelizacja budżetu zgodnie z planem
j.a. 07-07-2009, ostatnia aktualizacja 07-07-2009 16:06
Rząd przyjął projekt nowelizacji budżetu państwa na 2009 r., który z powodu kryzysu gospodarczego zakłada wzrost tegorocznego deficytu z 18,2 do 27,2 mld zł - powiedział minister finansów Jacek Rostowski
- Mówiłem od początku debaty nad budżetem na 2009 r., że jeśli będzie taka potrzeba, to rząd nie będzie się wahał przed nowelizacją budżetu - podkreślił szef resortu finansów na konferencji prasowej.
Dodał, że opozycja nie miała racji mówiąc, że nowelizację trzeba było przeprowadzić wcześniej. Jego zdaniem, sytuacja gospodarki światowej była w pierwszym kwartale roku niestabilna i nie można byłoby "odpowiedzialnie określić", jaki będzie konieczny rozmiar oszczędności.
Rząd przyjął projekt nowelizacji ustawy tegorocznego budżetu. Wynika z niego, że tegoroczne wpływy budżetowe będą niższe od planowanych o 30,1 mld zł. Mniejsze o 46,6 mld zł mają być dochody z podatków. Deficyt, według prognoz, wyniesie 27,18 mld zł i będzie o 9 mld zł wyższy od wcześniej planowanego.
Pierwsze czytanie noweli w Sejmie odbędzie się 14 lipca, drugie 17 lipca, a trzecie 18 lipca - później projekt trafi do Senatu.
Niższe wpływy podatkowe resort finansów chce zrekompensować pieniędzmi z innych źródeł. Zwiększone będą - o 8,32 mld zł - tzw. dochody niepodatkowe czyli m.in. dywidendy (o 5,3 mld zł), środki z różnic kursowych (wynik osłabienia złotego). Ponad 8 mld zł ma pochodzić z budżetu UE oraz tzw. innych źródeł.
Resort finansów oczekuje umocnienia złotego
- Zwiększamy dywidendy ze spółek Skarbu Państwa i zwiększamy dochody ze środków unijnych, bo będziemy przewalutowywali środki unijne na złote w tym roku w większym stopniu niż to przewidywaliśmy i niż wymaga to bezpośrednie finansowanie przewidzianych wydatków - dodał Rostowski.
Resort zdecydował się na ten ruch w związku z oczekiwanym wzmocnieniem polskiej waluty.
- Przewidujemy, że będzie relatywnie łagodny i wymierny wzrost wartości złotego. Wobec tego bardziej korzystne dla budżetu państwa jest przewalutowanie środków unijnych w tym roku - uzasadnił.
Pytany o to, czy rząd przewiduje ewentualnie drugą nowelizację tegorocznego budżetu powiedział, że "absolutnie nie", pod warunkiem, że nie będzie trudnych sytuacji w gospodarce światowej.
Wyższe podatki tylko w ostateczności
- Rząd koalicji Platformy Obywatelskiej i Polskiego Stronnictwa Ludowego jest ostatnim rządem, który chciałby podwyższać podatk - zapewnił Rostowski.
- Podwyższenie podatków jest ostatecznością. Jeżeli do tego przystąpimy, to dlatego, że nie będzie innej możliwości, aby zapewnić bezpieczeństwo finansów publicznych. Zawsze lepiej jest oszczędzać na wydatkach, zawsze lepiej jest unikać wzrostu podatków, jeśli tylko można - wyjaśnił Rostowski.
PAP, ReutersFiskus nas gnębi, nie mamy zaufania do władz
Elżbieta Glapiak 08-07-2009, ostatnia aktualizacja 08-07-2009 03:13
Polska znalazła się w gronie państw OECD najbardziej uciskających podatkami
Tak wynika z Indeksu Ucisku Podatkowego tworzonego przez szwajcarski Institut Constant de Rebecque. Zajmujemy w nim trzecią pozycję tuż za Włochami i Turcją.
Indeks oparty jest na 18 miarach podatkowych. Instytut przygląda się m.in. obciążeniom podatkowym w odniesieniu do PKB, zadłużeniu, ale także przepisom obowiązującym w danym kraju, polityce informacyjnej dla podatników i stopniu ochrony prywatności. Kryteria są punktowane ? jeśli w przypadku jakiegoś kraju punktacja przekroczy 5,4 punktu, zaliczany jest on do silnie uciskającego podatników. W przypadku Polski wynik sięgnął 5,9 punkta. W przypadku naszych południowych sąsiadów ocena wypadła na poziomie 5,1 punktu dla Czech i 4,5 punktu dla Słowacji. Najlepsza sytuacja pod tym względem jest w Szwajcarii ? 2 punkty, Luksemburgu ? 3,4 punktu, Austrii 4,2 punktu i Kanadzie 4,4 punktu.
W tym kontekście małym pocieszeniem jest fakt, że dokładnie w tym samym stopniu co Polaków fiskus uciska także Niemców i Meksykanów. W sumie za kraje silnie uciskane instytut uznał dziesięć państw, niewiele pod kreską z wynikiem na poziomie 5,3 punkta znalazły się USA i Wielka Brytania.
Eksperci instytutu zaznaczyli wprawdzie, że w Polsce obniżono podatki, jednak nie poprawiło to naszej ufność wobec władz. Krytycznie oceniono też minimalną prywatność finansową podatników. Wynik Włoch pogorszył zaś fakt, że obowiązuje tam ciągle wysoki 43-procentowy podatek dochodowy dla najbogatszych, a obciążenia CIT dla firm sięgają 31 proc.
? Stawki podatkowe w Polsce w porównaniu np. do Belgii, Holandii czy Danii są niższe, a fiskus nie nęka nadmiernymi kontrolami i tak powinno pozostać ? mówi Andrzej Taudul, doradca podatkowy z firmy Paczuski, Taudul. ? Rząd powinien się skupić na poprawie infrastruktury technicznej. Ważne jest, aby w krótkim czasie podatnicy w Polsce uzyskali możliwość kontaktowania się z urzędem skarbowym przez Internet ? zaznacza Andrzej Taudul.
RzeczpospolitaZmęczeni Tuskiem i Palikotem
Karol Manys 07-07-2009, ostatnia aktualizacja 08-07-2009 07:26
Szybko przybywa Polaków przekonanych, że premier za często występuje w mediach, a one same są dla niego zbyt łagodne
Aż 26 proc. Polaków uważa, że szef rządu gości w mediach zbyt często. To wynik sondażu, jaki instytut GfK Polonia przeprowadził na zlecenie "Rz". Takie samo pytanie zadaliśmy Polakom latem zeszłego roku. Wtedy tylko dla 15 proc. badanych Donald Tusk występował w mediach za często.
Czy to znaczy, że premier zaczyna się Polakom pomału przejadać? Zdaniem dr. Norberta Maliszewskiego, psychologa społecznego z Uniwersytetu Warszawskiego, niekoniecznie. Bo wciąż zdecydowana większość, prawie 60 proc. badanych, uważa, że premiera jest w radiu, telewizji i gazetach tyle, ile trzeba. Jednak jego zdaniem trend wykazywany w sondażu "Rz" jest niepokojący.
? Donald Tusk ma wysokie poparcie. Jest niczym król słońce. To badanie pokazuje, że właśnie z tego powodu powinien uważać. Bo jak coś jest zbyt słoneczne, to można się poparzyć ? podkreśla Maliszewski.
Czy premier powinien zacząć dozować swoją obecność w media?
? To oczywiście trudne, bo jako szef rządu Tusk musi się pokazywać ? twierdzi Maliszewski. Jednak jego zdaniem premier powinien baczniej zwracać uwagę na jakość tej bytności. ? Jak ognia powinien unikać drażnienia ludzi posunięciami w rodzaju wycieczki na narty czy tak niezrozumiałymi ruchami jak przeniesienie obchodów rocznicy pierwszych wolnych wyborów z Gdańska do Krakowa ? dodaje psycholog społeczny.
Joanna Gepfert, specjalistka od kreowania wizerunku osób publicznych, komentuje to tak: ? Mowa jest srebrem, a milczenie złotem. Widać, że wszyscy powinni sobie o tym czasem przypominać. Również jej zdaniem dobrze by było, żeby szef rządu unikał wypowiadania się na każdy temat.
W ostatnim roku wyraźnie, bo aż o osiem punktów procentowych, wzrósł też odsetek osób, które uważają, że media zbyt przychylnie komentują działania rządu. Rok temu uważało tak 23 proc. badanych, teraz ? 31 proc.
? To efekt zagłaskiwania rządu na śmierć ? mówi Gepfert. I podkreśla, że mimo optymistycznego tonu mediów ludzie dostrzegają jednak rzeczywistość kryzysową. ? I widzą, że brakuje czasem równowagi między problemami, z którymi borykają się na co dzień, a tym, co oglądają w telewizji ? dodaje.
Gepfert podkreśla też, że jej zdaniem ostatni spadek notowań premiera w sondażach wynika z długotrwałego zamieszania wokół ustawy medialnej. ? Przy okazji dyskusji nad nią przeciw premierowi obrócili się ludzie uważani za autorytety. Wyborcy zawsze odbierają to jako sygnał do wątpliwości ? wyjaśnia Gepfert.
Tylko połowa badanych uważa, że media są w komentarzach na temat rządu obiektywne. Zdaniem medioznawcy prof. Wiesława Godzica ze Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej to ostrzeżenie. ? Gdyby tak było naprawdę, to oznaczałoby, że jest źle. Świadczyłoby bowiem o tym, że w oczach ludzi media zaczynają być postrzegane jako część obozu władzy. A tak być nie powinno ? wyjaśnia.
Sondaż nie przynosi też dobrych wieści Januszowi Palikotowi. Dla co trzeciego ankietowanego jest go w mediach za dużo. Rok temu takiego zdania było zaledwie 17 proc. badanych. Obecnie aż 30 proc.
? Na dworze władzy przypadła mu rola błazna ? komentuje Maliszewski. Jego zdaniem to dla posła o tyle zła informacja, że gdy przychodziły ciężkie czasy, gniew władcy spadał zazwyczaj właśnie na błazna. ? I to on szedł pierwszy pod topór ? mówi psycholog.
Dla Gepfert zaś wysokie miejsca polityków w rankingu osób zbyt często widocznych w mediach są pochodną ich negatywnych elektoratów. Sekret ujawnił gen. Gromosław Czempiński
środa 8 lipca 2009 07:37
Platformę założył oficer wywiadu PRL
Kto dał początek Platformie Obywatelskiej? Donald Tusk, Maciej Płażyński czy Andrzej Olechowski? Żaden z nich. Pomysł utworzenia nowej partii rzucił generał Gromosław Czempiński, oficer wywiadu PRL, a potem szef UOP. Przekonał do niego tę polityków, nazwaną później "trzema tenorami".
W rozmowie z portalem Niezależna.pl Czempiński potwierdził, że był tą osobą, która dała początek PO. Ujawnił, że na ten utworzenia nowego ugrupowania, które miałoby powstać na gruzach AWS i Unii Wolności, rozmawiał z tzw. trzema tenorami - Tuskiem, Olechowskim i Płażyńskim.
>>> Palikot: Olechowski ma zajoba
"Nie było łatwo im wytłumaczyć, że mogą nadać nowy impet na scenie politycznej" - stwierdził Czempiński. "A potem jak przystało na człowieka ze służb nie rościłem sobie żadnych pretensji do tego, aby być członkiem partii albo działać. Ludzie ze służb nie powinni być w polityce - dodał były szef UOP.
>>> Kogo jeszcze Piskorski wykradnie Platformie
Po raz pierwszy o udziale Gromosława Czempińskiego w powstaniu PO poinformował Polsat News. "Miałem dość duży udział, w tym że powstała Platforma, mogę powiedzieć, że odbyłem wtedy olbrzymią liczbę rozmów, a przede wszystkim musiałem przekonać Olechowskiego i Piskorskiego do pewnej koncepcji, którą później oni świetnie realizowali" - mówił były oficer wywiadu PRL na antenie tej stacji.Witamy w klubie anonimowych paranoików.
(fragmenty)
Jeśli tak to w koalicji z Piskorskim. Jedno jest pewne nic się nie zmieni.
Całe szczęście to promowanie Kwaśniewskiej to tylko gra socjologiczna. Nie-politycy wielką popularnośc mają na długo przed wyborami, a jak przychodzi co do czego.. Zresztą pamiętacie jakie poparcie na prezydenta miał kiedyś Religa? Przed wyborami się wszystko zmienia. A J.K. jest po to aby Tusk nie mógł cieszyc się niekwestionowanym pierwszym miejscem. W tych warunkach można promowac prawdziwe straszaki na Tuska, np. Olechowskiego. W wynikach obecnego prezydenta trzeba uwzględnic, że byla alternatywa w postaci Ziobry. No i gdyby nie Jolanta, to Kaczor byłby w tym podanym wczoraj sondażu z Tuskiem w drugiej turze. I co wtedy?
Już wiemy, dlaczego PO nie poparła peeselowskiej ustawy unieważniającej tzw. opcje walutowe: dlatego, że sama postanowiła na wielką skalę zagrać na walucie, a ściślej – zmusić do tego NBP.
Pomysł “kreowania” pieniądza pod zastaw zapisów księgowych wynikających z różnicy kursów nie jest nowy – już sześć lat temu do “rezerwy rewaluacyjnej” próbował się dobrać podczas swego krótkotrwałego kuglowania finansami publicznymi Grzegorz Kołodko, a i potem myśl o skrzyniach dewiz marnujących się w piwnicach NBP nie dawała spokoju Andrzejowi Lepperowi.
Ale w obecnej sytuacji gospodarczej, gdy nie wiadomo, jakie siły będą oddziaływać na polską walutę za kilka miesięcy, takie – de facto – drenowanie banku z rezerw, które mogą się okazać niezbędne do odparcia spekulacyjnych ataków, to po prostu wielki hazard.
Tym bardziej nieodpowiedzialny, że pokazujący spekulantom w oczywisty sposób, na co gra polski rząd, a więc jak mogą na nas zarobić grube pieniądze, niczego nie ryzykując.
Wyskok ministra Sławomira Nowaka, w końcu zaufanego współpracownika premiera, utrzymany w retoryce godnej wspomnianego już Leppera (”zmusimy NBP do ujawnienia zysku, który ukrywa przed Polakami!”), był tak dla świata ekonomicznego horrendalny i tak nielicujący z wizerunkiem Tuska jako polityka odpowiedzialnego, że jego liczni zwolennicy próbują rozpaczliwie go ratować, rozgłaszając, że tak naprawdę PO nie zamierza robić żadnego skoku na NBP i księgowych sztuczek, że to “tylko”, jak zwykle, pic i propaganda. Taka pijarowska zagrywka, która ma pokazać wyborcom, że PO zmuszona została do podniesienia podatków przez prezydenta i pisowskiego szefa NBP, którzy siedzą na skrzyniach z walutą, ale nie chcą jej oddać społeczeństwu.
Cóż, jeśli ktoś sądzi, że to stawia rząd w mniej złym świetle…