bo potem budzi się świt...

[tunia]

gdy noc przybiera barwę mego serca-
- anioły spadają na ziemię...
i znów tęsknię,
i znów rozpaczam,

i nawet ten idealistyczny Ikar całkiem się poddaje,
podwija skrzydła i wraca na wyspę swej udręki...

a ja czekam, słucham, i ciągle się wpatruję...
w zagubione dusze błądzące po bezdrożach matki ziemi...

i znów nadchodzi świt,
a te same anioły znów wracają do siebie,
i tylko zapach Twego swetra
jest rankiem memu sercu bliski...

 

[~CzArNa~]

tuńka...
Mam nadzieję, że ten swetr jest pachnący...
Jak ten wiersz lekkością i uczuciami...

 

[tunia]

oj pachnący... jaśminem i magnolią uczuć... pozdrawiam

 

[Radykalny]

Wiersz mi się podoba, ciekawy styl i forma. Czekam na więcej.