jaszczurka
Nowicjusz
- Dołączył
- 1 Styczeń 2006
- Posty
- 24
- Punkty reakcji
- 0
biologi referat o chorobach ukladu krwionosnego
Biola
- Thread starter jaszczurka
- Rozpoczęty
@jaszczurka
Na (Twoje) szczescie ktos juz umiescil taka prace w internecie -> http://www.sciaga.pl/tekst/9383-10-choroby...du_krwionosnego
P.S
wiesz co to google ?
Na (Twoje) szczescie ktos juz umiescil taka prace w internecie -> http://www.sciaga.pl/tekst/9383-10-choroby...du_krwionosnego
P.S
wiesz co to google ?
jaszczurka
Nowicjusz
- Dołączył
- 1 Styczeń 2006
- Posty
- 24
- Punkty reakcji
- 0
dla twojej wiadomosci wiem co to sa google i wiem co to jest sciaga....tylko znajac zycie połowa mojej klasy mam ta parce z neta....
NatashaM
aliena vitia in oculis habemus, a tergo nostra sun
Widzę, że nikt tutaj nie chce Ci pomóc, więc ja postaram się coś napomknąć na ten temat.
„Serce nie sługa, krew nie woda”
To zmienione powiedzenie powinno uświadomić każdemu człowiekowi, że stan serca i całego układu krążenia ma zasadnicze znaczenie dla zdrowia, a nawet życia. Niestety, wielu ludzi prowadzi nieaktywny, stresogenny tryb życia, nieprawidłowo się odżywia i pali tytoń.
Czynniki te, podobnie jak cukrzyca i nadciśnienie tętnicze, są podstawowymi przyczynami rozwoju miażdżycy (arteriosklerozy). Miażdżyca polega na stwardnieniu ścian tętnic wskutek odkładania się w nich lipidów (szczególnie cholesterolu) i wapnia. Postępuje zwężenie tętnic, szczególnie wieńcowych, mózgowych, oraz aorty, prowadzi do zmniejszenia przepływu krwi - niedokrwienia. W sersu powoduje to rozwój choroby niedokrwiennej (jej charakterystycznym objawem jest silny ból w okolicy serca – znany pod nazwą dusznicy bolesnej).
Konsekwencją choroby niedokrwiennej serca może być zawał serca (popularnie zwanym atakiem serca). Gdy jest on rozległy, konsekwencją może być zgon. W leczeniu choroby wieńcowej stosuje się leki przeciwdusznicowe (m.in. nitroglicerynę), leki przeciw zakrzepowe, a także zabiegi chirurgiczne. Należą do nich tak zwane baypassy oraz angioplastyka. Baypass, czyli po polsku przęsłowanie, umożliwia stworzenie połączenia omijającego zablokowane miejsce. Angioplastyka polega na wprowadzeniu do zwężonego naczynia cewnika z niewielkim balonikiem. Nadmuchanie go w odpowiednim miejscu pozwala rozsunąć zwężenie i usunąć złogi tłuszczu. Zakłócenia rytmu pracy serca (arytmię) można leczyć operacyjnie przez wszczepienie sztucznych, elektrycznych rozruszników serca.
Przepraszam, że skupiłam się tutaj tylko na sercu, postaram się jeszcze coś znaleźć…
Teraz coś bardziej rozbudowanego...
Choroby układu krążenia
Jedną z najważniejszych chorób układu krążenia i jedną z najczęstszych chorób przewlekłych jest nadciśnienie tętnicze. Po 65. roku życia występuje u około 50% osób w polskiej populacji. Jest więc chorobą społeczną. Ostatnio zmieniły się kryteria rozpoznawania tego stanu - obecnie taką diagnozę można już postawić przy wartościach 140/90 mm Hg (słupa rtęci w ciśnieniomierzu) lub wyższych.
Nadciśnienie jest bardzo podstępną chorobą. Właściwie nie daje żadnych dolegliwości (rzadko bóle czy zawroty głowy, wyjątkowo zaburzenia widzenia). Niestety nie ma się z czego cieszyć - powikłania nadciśnienia pod postacią choroby wieńcowej (łącznie z zawałem mięśnia sercowego), udaru mózgu czy niewydolności serca są bardzo poważne i nierzadko kończą się zgonem.
Inną z bardzo rozpowszechnionych chorób jest choroba wieńcowa. Jedną z jej postaci (najbardziej zaawansowaną) jest zawał mięśnia sercowego. Przyczyną choroby wieńcowej, zwanej również chorobą niedokrwienną serca, jest zatykanie tętnic wieńcowych przez blaszki miażdżycowe. Do serca dochodzi wtedy mniej krwi (i tlenu), pojawiają się dolegliwości (ból i duszność), komórki zaczynają gorzej pracować. Przy całkowitym odcięciu krwi (zawał) pojawia się martwica.
Ból wieńcowy ma swoje charakterystyczne cechy: pojawia się za mostkiem; pacjent ma uczucie gniecenia i duszności, czasem palenia; ból promieniuje do szczęki, żuchwy, do ramion (najczęściej lewego); pojawia się po wysiłku czy stresie, a ustępuje w spoczynku i (co ważne) po zażyciu nitrogliceryny. Jeśli spotęgujemy te wszystkie cechy i dodamy lęk, poty i nieustępowanie bólu mimo podawania nitrogliceryny, to otrzymamy obraz bólu w zawale.
Zawał serca i choroba wieńcowa są najczęstszą przyczyną zgonów w Polsce. Co roku zapada na niego około 100 tys. osób (głównie mężczyzn); 40% spośród tych osób umiera w ciągu roku.
Kolejną grupą chorób są wady serca. Najczęściej dotyczą one zastawek. Zastawki są niezbędne do prawidłowego ukierunkowania przepływu krwi w sercu. Przy ich nieprawidłowościach pojawiają się problemy: niektóre jamy serca są bardziej obciążane niż zazwyczaj i przerastają albo rozszerzają się.
Wyróżniamy wady serca wrodzone i nabyte. Te ostatnie są częstsze i dotyczą przede wszystkim zastawki dwudzielnej (mitralnej), oddzielającej lewy przedsionek od lewej komory. Najczęściej powstają w wyniku nierozpoznanej lub niedostatecznie leczonej choroby reumatycznej, która "liże stawy, a kąsa serce".
Wady serca możemy również podzielić na przebiegające z sinicą (sinicze) - przede wszystkim niektóre wady wrodzone - oraz niesinicze.
Wymieniona przed chwilą choroba reumatyczna jest jednym z przykładów chorób zapalnych serca. Inne zapalenia wywołane są wirusami, bakteriami czy chorobami autoimmunologicznymi. Dotyczą mięśnia serca, wsierdzia lub osierdzia. Mogą być też zajęte wszystkie trzy warstwy.
Wśród chorób serca wymieńmy również kardiomiopatie, czyli niezapalne choroby mięśnia sercowego nie będące skutkiem zmian w mięśniu sercowym powstałych w następstwie wad serca, nadciśnienia i zwężenia tętnic wieńcowych, a także zaburzenia rytmu jego pracy i przewodzenia bodźców.
Te różne choroby mogą zakończyć się bardzo podobnie - w ich przebiegu może rozwinąć się niewydolność mięśnia serca. Pojawia się wtedy duszność, początkowo przy wysiłku, a później nawet w spoczynku. Jeśli zajęte jest też prawe serce, to pojawiają się obrzęki kończyn dolnych i częste oddawanie moczu w nocy.
Niewydolność świadczy o poważnym uszkodzeniu mięśnia serca. Należy wtedy leczyć przede wszystkim to, co do niej doprowadziło (np. chorobę wieńcową). Podaje się również leki zwalczające jej objawy (np. obrzęki).
Miażdżyca naczyń obwodowych (tzw. miażdżyca zarostowa) jest wyrazem tego samego procesu, który doprowadza do rozwoju choroby wieńcowej. Złogi lipidowe i rozrost komórek zwężają światło naczyń. Do tego dochodzą jeszcze zakrzepy tworzące się na uszkodzonej wyściółce tętnic (czyli śródbłonku), które jeszcze bardziej zmniejszają drożność chorego naczynia. W rezultacie część organizmu, która korzysta z danej "drogi transportowej" jest niedostatecznie zaopatrywana w tlen i substancje odżywcze.
W skrajnych przypadkach tworzy się martwica.
W przypadku kończyn dolnych (tam najczęściej ze wszystkich tętnic obwodowych, czyli znajdujących się dalej od serca, rozwija się miażdżyca) ból pojawia się przy chodzeniu. Z racji tego, że pacjent musi zatrzymać się co pewien czas (po przebyciu pewnej odległości), taki objaw nazywamy chromaniem przestankowym. W bardziej zaawansowanej fazie odcinki pokonywane bez bólu stają się coraz krótsze, a w końcu objaw ten pojawia się w spoczynku. Podobnie jak w przypadku serca kończyna może być na tyle niedokrwiona, że jej część ulega martwicy, która jest widoczna w postaci niegojących się owrzodzeń. Dodajmy do tego, że kończyna jest często chłodna i blada a lekarz nie może wyczuć tętna.
Inną częstą chorobą dotyczącą głównie kobiet są żylaki kończyn dolnych. Są to nierównomierne rozszerzenia żył, często widoczne na skórze. Mogą - ale nie muszą - być przyczyną nieprzyjemnego uczucia ciężkości nóg, a czasem również bolesności łydek. Leczenie (chirurgiczne, farmakologiczne) uzależnione jest od powikłań (zapaleń, zatorów) i od względów kosmetycznych.
W zapaleniu żył na jakimś odcinku ściany żyły rozwija się (zgodnie z nazwą) stan zapalny wraz z wytworzeniem się zakrzepu. Powstaniu takiego stanu sprzyjają między innymi: długotrwałe unieruchomienie, zabiegi operacyjne, poród, urazy oraz wspomniane żylaki. Rodzaj objawów zależy do tego, czy proces zapalny dotyczy żył powierzchownych czy głębokich.
W przypadku tych pierwszych spotykamy się z określeniem "bolesnego powrózka". Żyła jest wtedy wrażliwa na ucisk i twarda jak postronek; skóra nad nią jest zaczerwieniona i cieplejsza niż inne okolice, często dołącza się obrzęk okolicznych tkanek.
Zapalenie żył głębokich jest trudniejsze do wykrycia. Objawy są często słabiej wyrażone. Pojawia się uczucie ciężkości łydek i ich kurcze. Ból występuje samoistnie lub przy ucisku. Chora kończyna jest obrzęknięta i cieplejsza niż po przeciwnej stronie.
W zapaleniu żył boimy się przede wszystkim zatorów, czyli zatkania przez część zakrzepu światła jakiegoś dużego bądź małego naczynia. Zatory wraz z prądem krwi wędrują do serca i dalej do płuc.
Leczenie jest najczęściej farmakologiczne i polega na podaniu leków przeciwzapalnych oraz przeciwzakrzepowych lub trombolitycznych (rozpuszczających zakrzep).
Przykrym następstwem zapalenia żył głębokich jest tzw. zespół pozakrzepowy, w którym uszkodzeniu ulegają zastawki - w warunkach prawidłowych nie pozwalające na cofanie się krwi żylnej na obwód. Oprócz obrzęku, bólu oraz stwardnienia skóry i tkanki podskórnej pojawia się również duże, trudno gojące się owrzodzenie. Leczenie zachowawcze jest trudne i długotrwałe, lepsze wyniki dają zabiegi chirurgiczne.
Leczenie chorób krążenia
Leczenie chorób układu krążenia podobnie jak postępowanie w innych chorobach możemy podzielić na zachowawcze i zabiegowe.
Leczenie zachowawcze
Leczenie zachowawcze - to głównie farmakoterapia (za pomocą różnych klas leków). Jednak zanim rozpocznie się leczenie farmakologiczne, to w różnych chorobach można wypróbować środki, które nie są "pigułkami". Mówimy wtedy o leczeniu niefarmakologicznym.
Na przykład w nadciśnieniu tętniczym warto ograniczyć sól w diecie i zmniejszyć ciężar ciała (czyli odchudzić się). Czasami przynosi to rewelacyjne rezultaty. Jeśli jednak te metody nie pomagają, to należy zapisać leki (cały czas stosując leczenie niefarmakologiczne). Pamiętajmy, że leki trzeba najczęściej należy brać do końca życia. Nadciśnienie tętnicze jest chorobą dającą się kontrolować, ale tak naprawdę nieuleczalną.
W nadciśnieniu stosujemy pięć podstawowych klas leków: alfa- i beta-blokery, leki moczopędne, blokery wapnia oraz inhibitory konwertazy angiotensyny. Pod tymi dziwnymi nawami kryją się tak popularne leki, jak np. Metocard, Tialorid, Captopril. Tzw. alfa-blokery rozszerzają skurczone w nadciśnieniu tętniczki, beta-blokery zmniejszają ilość krwi, jaką serce wyrzuca do naczyń. Z kolei leki moczopędne usuwają wodę i sód z organizmu, co potrafi znakomicie obniżyć ciśnienie. Blokery wapnia są niejednorodną grupą, z której część leków działa głównie na serce (np. Isoptin), zmniejszając częstość i siłę jego pracy (i tym samym wyrzut krwi do naczyń), a część rozkurcza tętniczki. Inhibitory konwertazy angiotensyny (np. Captopril, Enarenal) blokują układ renina-angiotensyna-aldosteron, którego stałe pobudzenie uważa się za jeden z głównych mechanizmów powstania nadciśnienia.
W chorobie wieńcowej bardzo ważne jest zapobieganie jej wystąpieniu. Najważniejszy jest tu tzw. zdrowy tryb życia: prawidłowe odżywianie się (dieta ubogotłuszczowa i ubogocholesterolowa), regularny wysiłek fizyczny, kontrolowanie poziomu cholesterolu we krwi, leczenie chorób współistniejących (zwłaszcza cukrzycy) oraz zaprzestanie palenia tytoniu. Jeśli choroba już wystąpiła, to podajemy leki, które zmniejszają lub likwidują jej objawy i zmniejszają śmiertelność.
W chorobie wieńcowej jako leki podstawowe stosuje się azotany i kwas acetylosalicylowy. Do tych pierwszych należy nitrogliceryna, chyba najbardziej znany z leków "nasercowych". Nitrogliceryna na szczęście nie wybucha, za to ma bardzo pożyteczne działanie - rozkurcza naczynia wieńcowe i zmniejsza ilość krwi dopływającej do serca, tym samym je odciążając. Kwas acetylosalicylowy to nic innego jak popularna aspiryna. W chorobach serca stosuje się go w małych dawkach, które z powodzeniem zapobiegają zakrzepom, nie wywołując prawie wcale działań ubocznych (krwawień). W chorobie wieńcowej bardzo często stosuje się też beta-blokery, blokery wapnia, a po zawale - inhibitory konwertazy angiotensyny. Ich działanie opisaliśmy powyżej.
Leczenie miażdżycy jest trudne, ponieważ nie znamy na razie leków odwracających proces miażdżycowy. Ważna jest profilaktyka w postaci odpowiedniej diety i stylu życia. Pomagają również ćwiczenia fizyczne.
W leczeniu i zapobieganiu miażdżycy często stosujemy tzw. leki hipolipemiczne, czyli obniżające poziom lipidów (tłuszczów) we krwi. Chodzi nam tutaj głównie o cholesterol (a szczególnie jego "złą" frakcję - LDL) oraz trójglicerydy. Stosujemy głównie dwie klasy z tej grupy leków: tzw. statyny, blokujące tworzenie cholesterolu w organizmie oraz fibraty, zaburzające proces wchłaniania lipidów w przewodzie pokarmowym. Statyny (m.in. Zocor, Lipostat) działają głównie na cholesterol, a fibraty (Lipanthyl, Lipanor) przede wszystkim na trójglicerydy. Obniżając poziomy lipidów leki te zapobiegają tworzeniu się blaszki miażdżycowej i zwężeniu naczyń. W przypadkach zaawansowanych korzystamy z pomocy chirurgów naczyniowych.
W niewydolności krążenia do niedawna najważniejszym i najczęściej stosowanym lekiem były preparaty naparstnicy, np. digoksyna. Wzmacniają one często upośledzoną w tej chorobie kurczliwość serca, ale mają szereg objawów niepożądanych i łatwo jest się nimi zatruć. Dlatego zostały wyparte przez leki moczopędne i inhibitory konwertazy angiotensyny, które stosuje się w pierwszym rzucie. Leki moczopędne odciążają chore serce poprzez zmniejszenie ilości krążących w organizmie płynów.
Z chorobami układu krążenia często wiąże się stosowanie leków przeciwzakrzepowych. Oprócz kwasu acetylosalicylowego do tej grupy należy również acenokumarol, warfaryna i heparyna. Leczenie trwa czasami do końca życia i musi być uważnie monitorowane za pomocą badań laboratoryjnych. Pewnym przełomem jest zastosowanie tzw. heparyn drobnocząsteczkowych. Są podawane w formie zastrzyków podskórnych i nie wymagają uciążliwych pomiarów wskaźników krzepliwości. Heparyny są bardzo ważną grupą leków stosowanych w zakrzepowych zapaleniach żył i w zapobieganiu zatorom. Ważnym lekiem jest też streptokinaza, którą podajemy w zawale i w zatorach. Rozpuszcza ona zakrzep, doprowadzający bezpośrednio do niedrożności naczynia.
Leczenie zabiegowe
W leczeniu operacyjnym (czy też szerzej - zabiegowym) mamy obecnie do czynienia z całą gamą metod. Dzięki nim udaje się uratować, a czasami wyleczyć wielu pacjentów, którym kiedyś medycyna nie mogła pomóc.
Pomostowanie naczyń wieńcowych (tzw. by-pass) to chyba najbardziej znana operacja wykonywana w chorobach układu krążenia. Omijamy tutaj zwężone miejsce w naczyniu wieńcowym, tworząc "objazd" dostarczający krew z drugiej strony.
Takie "ominięcia" stosuje się zresztą nie tylko w sercu. Korzystając z naczyń żylnych lub ze sztucznych protez "objazd" prowadzi się również w zmienionych miażdżycowo tętnicach kończyn dolnych. Do innych operacji przywracających przepływ krwi przez tętnice należy też usunięcie zatoru (embolektomia) bądź zakrzepu (trombektomia), poszerzenie zwężonej tętnicy przez jej rozcięcie i wszycie "łaty" oraz udrożnienie tętnicy (tzw. endaretriektomia). Zakrzepy usuwa się również w żyłach. Można do tego celu użyć cewnika z balonikiem, który "przepycha" chore żyły.
W chorobie wieńcowej wykonuje się także coraz częściej zabieg angioplastyki wieńcowej (z ang. PTCA). Polega ona na wprowadzeniu do naczynia cewnika zakończonego balonikiem; w odpowiednim miejscu i czasie balonik wypełnia się, rozszerzając tym samym naczynie. Aby efekt był trwały wprowadza się jeszcze cienką, usztywniającą "sprężynkę" - tzw. stent. Analogiczny zabieg można przeprowadzić w tętnicach kończyn dolnych, gdzie również mamy do czynienia z miażdżycowym zwężeniem naczynia. Innym znanym zabiegiem jest też wymiana chorej zastawki na sztuczną. Niegdyś nowinka, stał się on teraz standardowym zabiegiem wykonywanym na oddziałach kardiochirurgicznych.
Chyba największe emocje i nadzieje budzi jednak zabieg przeszczepu serca. Przypomnijmy, że w Polsce po raz pierwszy dokonał go prof. Religa. Jak twierdzą fachowcy, problemem jest nie tyle strona techniczna tej operacji, ale odrzucanie przeszczepu już po zabiegu.
Kilka przydatnych linków:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Kategoria:Cho...C4%85%C5%BCenia
http://www.sciaga.pl/tekst/34963-35-choroby_ukladu_krazenia <--- z tym radzę uważać bo są tam często błędy.
http://szukaj.sluzbazdrowia.pl/Choroby-ukl...a/I99,20,1.html
http://choroby-serca.aptekazielarska.pl/
http://www.po40.pl/Czynniki_ryzyka_chorob_...u_krazenia.html
http://medycyna.linia.pl/choruklk.html
„Serce nie sługa, krew nie woda”
To zmienione powiedzenie powinno uświadomić każdemu człowiekowi, że stan serca i całego układu krążenia ma zasadnicze znaczenie dla zdrowia, a nawet życia. Niestety, wielu ludzi prowadzi nieaktywny, stresogenny tryb życia, nieprawidłowo się odżywia i pali tytoń.
Czynniki te, podobnie jak cukrzyca i nadciśnienie tętnicze, są podstawowymi przyczynami rozwoju miażdżycy (arteriosklerozy). Miażdżyca polega na stwardnieniu ścian tętnic wskutek odkładania się w nich lipidów (szczególnie cholesterolu) i wapnia. Postępuje zwężenie tętnic, szczególnie wieńcowych, mózgowych, oraz aorty, prowadzi do zmniejszenia przepływu krwi - niedokrwienia. W sersu powoduje to rozwój choroby niedokrwiennej (jej charakterystycznym objawem jest silny ból w okolicy serca – znany pod nazwą dusznicy bolesnej).
Konsekwencją choroby niedokrwiennej serca może być zawał serca (popularnie zwanym atakiem serca). Gdy jest on rozległy, konsekwencją może być zgon. W leczeniu choroby wieńcowej stosuje się leki przeciwdusznicowe (m.in. nitroglicerynę), leki przeciw zakrzepowe, a także zabiegi chirurgiczne. Należą do nich tak zwane baypassy oraz angioplastyka. Baypass, czyli po polsku przęsłowanie, umożliwia stworzenie połączenia omijającego zablokowane miejsce. Angioplastyka polega na wprowadzeniu do zwężonego naczynia cewnika z niewielkim balonikiem. Nadmuchanie go w odpowiednim miejscu pozwala rozsunąć zwężenie i usunąć złogi tłuszczu. Zakłócenia rytmu pracy serca (arytmię) można leczyć operacyjnie przez wszczepienie sztucznych, elektrycznych rozruszników serca.
Przepraszam, że skupiłam się tutaj tylko na sercu, postaram się jeszcze coś znaleźć…
Teraz coś bardziej rozbudowanego...
Choroby układu krążenia
Jedną z najważniejszych chorób układu krążenia i jedną z najczęstszych chorób przewlekłych jest nadciśnienie tętnicze. Po 65. roku życia występuje u około 50% osób w polskiej populacji. Jest więc chorobą społeczną. Ostatnio zmieniły się kryteria rozpoznawania tego stanu - obecnie taką diagnozę można już postawić przy wartościach 140/90 mm Hg (słupa rtęci w ciśnieniomierzu) lub wyższych.
Nadciśnienie jest bardzo podstępną chorobą. Właściwie nie daje żadnych dolegliwości (rzadko bóle czy zawroty głowy, wyjątkowo zaburzenia widzenia). Niestety nie ma się z czego cieszyć - powikłania nadciśnienia pod postacią choroby wieńcowej (łącznie z zawałem mięśnia sercowego), udaru mózgu czy niewydolności serca są bardzo poważne i nierzadko kończą się zgonem.
Inną z bardzo rozpowszechnionych chorób jest choroba wieńcowa. Jedną z jej postaci (najbardziej zaawansowaną) jest zawał mięśnia sercowego. Przyczyną choroby wieńcowej, zwanej również chorobą niedokrwienną serca, jest zatykanie tętnic wieńcowych przez blaszki miażdżycowe. Do serca dochodzi wtedy mniej krwi (i tlenu), pojawiają się dolegliwości (ból i duszność), komórki zaczynają gorzej pracować. Przy całkowitym odcięciu krwi (zawał) pojawia się martwica.
Ból wieńcowy ma swoje charakterystyczne cechy: pojawia się za mostkiem; pacjent ma uczucie gniecenia i duszności, czasem palenia; ból promieniuje do szczęki, żuchwy, do ramion (najczęściej lewego); pojawia się po wysiłku czy stresie, a ustępuje w spoczynku i (co ważne) po zażyciu nitrogliceryny. Jeśli spotęgujemy te wszystkie cechy i dodamy lęk, poty i nieustępowanie bólu mimo podawania nitrogliceryny, to otrzymamy obraz bólu w zawale.
Zawał serca i choroba wieńcowa są najczęstszą przyczyną zgonów w Polsce. Co roku zapada na niego około 100 tys. osób (głównie mężczyzn); 40% spośród tych osób umiera w ciągu roku.
Kolejną grupą chorób są wady serca. Najczęściej dotyczą one zastawek. Zastawki są niezbędne do prawidłowego ukierunkowania przepływu krwi w sercu. Przy ich nieprawidłowościach pojawiają się problemy: niektóre jamy serca są bardziej obciążane niż zazwyczaj i przerastają albo rozszerzają się.
Wyróżniamy wady serca wrodzone i nabyte. Te ostatnie są częstsze i dotyczą przede wszystkim zastawki dwudzielnej (mitralnej), oddzielającej lewy przedsionek od lewej komory. Najczęściej powstają w wyniku nierozpoznanej lub niedostatecznie leczonej choroby reumatycznej, która "liże stawy, a kąsa serce".
Wady serca możemy również podzielić na przebiegające z sinicą (sinicze) - przede wszystkim niektóre wady wrodzone - oraz niesinicze.
Wymieniona przed chwilą choroba reumatyczna jest jednym z przykładów chorób zapalnych serca. Inne zapalenia wywołane są wirusami, bakteriami czy chorobami autoimmunologicznymi. Dotyczą mięśnia serca, wsierdzia lub osierdzia. Mogą być też zajęte wszystkie trzy warstwy.
Wśród chorób serca wymieńmy również kardiomiopatie, czyli niezapalne choroby mięśnia sercowego nie będące skutkiem zmian w mięśniu sercowym powstałych w następstwie wad serca, nadciśnienia i zwężenia tętnic wieńcowych, a także zaburzenia rytmu jego pracy i przewodzenia bodźców.
Te różne choroby mogą zakończyć się bardzo podobnie - w ich przebiegu może rozwinąć się niewydolność mięśnia serca. Pojawia się wtedy duszność, początkowo przy wysiłku, a później nawet w spoczynku. Jeśli zajęte jest też prawe serce, to pojawiają się obrzęki kończyn dolnych i częste oddawanie moczu w nocy.
Niewydolność świadczy o poważnym uszkodzeniu mięśnia serca. Należy wtedy leczyć przede wszystkim to, co do niej doprowadziło (np. chorobę wieńcową). Podaje się również leki zwalczające jej objawy (np. obrzęki).
Miażdżyca naczyń obwodowych (tzw. miażdżyca zarostowa) jest wyrazem tego samego procesu, który doprowadza do rozwoju choroby wieńcowej. Złogi lipidowe i rozrost komórek zwężają światło naczyń. Do tego dochodzą jeszcze zakrzepy tworzące się na uszkodzonej wyściółce tętnic (czyli śródbłonku), które jeszcze bardziej zmniejszają drożność chorego naczynia. W rezultacie część organizmu, która korzysta z danej "drogi transportowej" jest niedostatecznie zaopatrywana w tlen i substancje odżywcze.
W skrajnych przypadkach tworzy się martwica.
W przypadku kończyn dolnych (tam najczęściej ze wszystkich tętnic obwodowych, czyli znajdujących się dalej od serca, rozwija się miażdżyca) ból pojawia się przy chodzeniu. Z racji tego, że pacjent musi zatrzymać się co pewien czas (po przebyciu pewnej odległości), taki objaw nazywamy chromaniem przestankowym. W bardziej zaawansowanej fazie odcinki pokonywane bez bólu stają się coraz krótsze, a w końcu objaw ten pojawia się w spoczynku. Podobnie jak w przypadku serca kończyna może być na tyle niedokrwiona, że jej część ulega martwicy, która jest widoczna w postaci niegojących się owrzodzeń. Dodajmy do tego, że kończyna jest często chłodna i blada a lekarz nie może wyczuć tętna.
Inną częstą chorobą dotyczącą głównie kobiet są żylaki kończyn dolnych. Są to nierównomierne rozszerzenia żył, często widoczne na skórze. Mogą - ale nie muszą - być przyczyną nieprzyjemnego uczucia ciężkości nóg, a czasem również bolesności łydek. Leczenie (chirurgiczne, farmakologiczne) uzależnione jest od powikłań (zapaleń, zatorów) i od względów kosmetycznych.
W zapaleniu żył na jakimś odcinku ściany żyły rozwija się (zgodnie z nazwą) stan zapalny wraz z wytworzeniem się zakrzepu. Powstaniu takiego stanu sprzyjają między innymi: długotrwałe unieruchomienie, zabiegi operacyjne, poród, urazy oraz wspomniane żylaki. Rodzaj objawów zależy do tego, czy proces zapalny dotyczy żył powierzchownych czy głębokich.
W przypadku tych pierwszych spotykamy się z określeniem "bolesnego powrózka". Żyła jest wtedy wrażliwa na ucisk i twarda jak postronek; skóra nad nią jest zaczerwieniona i cieplejsza niż inne okolice, często dołącza się obrzęk okolicznych tkanek.
Zapalenie żył głębokich jest trudniejsze do wykrycia. Objawy są często słabiej wyrażone. Pojawia się uczucie ciężkości łydek i ich kurcze. Ból występuje samoistnie lub przy ucisku. Chora kończyna jest obrzęknięta i cieplejsza niż po przeciwnej stronie.
W zapaleniu żył boimy się przede wszystkim zatorów, czyli zatkania przez część zakrzepu światła jakiegoś dużego bądź małego naczynia. Zatory wraz z prądem krwi wędrują do serca i dalej do płuc.
Leczenie jest najczęściej farmakologiczne i polega na podaniu leków przeciwzapalnych oraz przeciwzakrzepowych lub trombolitycznych (rozpuszczających zakrzep).
Przykrym następstwem zapalenia żył głębokich jest tzw. zespół pozakrzepowy, w którym uszkodzeniu ulegają zastawki - w warunkach prawidłowych nie pozwalające na cofanie się krwi żylnej na obwód. Oprócz obrzęku, bólu oraz stwardnienia skóry i tkanki podskórnej pojawia się również duże, trudno gojące się owrzodzenie. Leczenie zachowawcze jest trudne i długotrwałe, lepsze wyniki dają zabiegi chirurgiczne.
Leczenie chorób krążenia
Leczenie chorób układu krążenia podobnie jak postępowanie w innych chorobach możemy podzielić na zachowawcze i zabiegowe.
Leczenie zachowawcze
Leczenie zachowawcze - to głównie farmakoterapia (za pomocą różnych klas leków). Jednak zanim rozpocznie się leczenie farmakologiczne, to w różnych chorobach można wypróbować środki, które nie są "pigułkami". Mówimy wtedy o leczeniu niefarmakologicznym.
Na przykład w nadciśnieniu tętniczym warto ograniczyć sól w diecie i zmniejszyć ciężar ciała (czyli odchudzić się). Czasami przynosi to rewelacyjne rezultaty. Jeśli jednak te metody nie pomagają, to należy zapisać leki (cały czas stosując leczenie niefarmakologiczne). Pamiętajmy, że leki trzeba najczęściej należy brać do końca życia. Nadciśnienie tętnicze jest chorobą dającą się kontrolować, ale tak naprawdę nieuleczalną.
W nadciśnieniu stosujemy pięć podstawowych klas leków: alfa- i beta-blokery, leki moczopędne, blokery wapnia oraz inhibitory konwertazy angiotensyny. Pod tymi dziwnymi nawami kryją się tak popularne leki, jak np. Metocard, Tialorid, Captopril. Tzw. alfa-blokery rozszerzają skurczone w nadciśnieniu tętniczki, beta-blokery zmniejszają ilość krwi, jaką serce wyrzuca do naczyń. Z kolei leki moczopędne usuwają wodę i sód z organizmu, co potrafi znakomicie obniżyć ciśnienie. Blokery wapnia są niejednorodną grupą, z której część leków działa głównie na serce (np. Isoptin), zmniejszając częstość i siłę jego pracy (i tym samym wyrzut krwi do naczyń), a część rozkurcza tętniczki. Inhibitory konwertazy angiotensyny (np. Captopril, Enarenal) blokują układ renina-angiotensyna-aldosteron, którego stałe pobudzenie uważa się za jeden z głównych mechanizmów powstania nadciśnienia.
W chorobie wieńcowej bardzo ważne jest zapobieganie jej wystąpieniu. Najważniejszy jest tu tzw. zdrowy tryb życia: prawidłowe odżywianie się (dieta ubogotłuszczowa i ubogocholesterolowa), regularny wysiłek fizyczny, kontrolowanie poziomu cholesterolu we krwi, leczenie chorób współistniejących (zwłaszcza cukrzycy) oraz zaprzestanie palenia tytoniu. Jeśli choroba już wystąpiła, to podajemy leki, które zmniejszają lub likwidują jej objawy i zmniejszają śmiertelność.
W chorobie wieńcowej jako leki podstawowe stosuje się azotany i kwas acetylosalicylowy. Do tych pierwszych należy nitrogliceryna, chyba najbardziej znany z leków "nasercowych". Nitrogliceryna na szczęście nie wybucha, za to ma bardzo pożyteczne działanie - rozkurcza naczynia wieńcowe i zmniejsza ilość krwi dopływającej do serca, tym samym je odciążając. Kwas acetylosalicylowy to nic innego jak popularna aspiryna. W chorobach serca stosuje się go w małych dawkach, które z powodzeniem zapobiegają zakrzepom, nie wywołując prawie wcale działań ubocznych (krwawień). W chorobie wieńcowej bardzo często stosuje się też beta-blokery, blokery wapnia, a po zawale - inhibitory konwertazy angiotensyny. Ich działanie opisaliśmy powyżej.
Leczenie miażdżycy jest trudne, ponieważ nie znamy na razie leków odwracających proces miażdżycowy. Ważna jest profilaktyka w postaci odpowiedniej diety i stylu życia. Pomagają również ćwiczenia fizyczne.
W leczeniu i zapobieganiu miażdżycy często stosujemy tzw. leki hipolipemiczne, czyli obniżające poziom lipidów (tłuszczów) we krwi. Chodzi nam tutaj głównie o cholesterol (a szczególnie jego "złą" frakcję - LDL) oraz trójglicerydy. Stosujemy głównie dwie klasy z tej grupy leków: tzw. statyny, blokujące tworzenie cholesterolu w organizmie oraz fibraty, zaburzające proces wchłaniania lipidów w przewodzie pokarmowym. Statyny (m.in. Zocor, Lipostat) działają głównie na cholesterol, a fibraty (Lipanthyl, Lipanor) przede wszystkim na trójglicerydy. Obniżając poziomy lipidów leki te zapobiegają tworzeniu się blaszki miażdżycowej i zwężeniu naczyń. W przypadkach zaawansowanych korzystamy z pomocy chirurgów naczyniowych.
W niewydolności krążenia do niedawna najważniejszym i najczęściej stosowanym lekiem były preparaty naparstnicy, np. digoksyna. Wzmacniają one często upośledzoną w tej chorobie kurczliwość serca, ale mają szereg objawów niepożądanych i łatwo jest się nimi zatruć. Dlatego zostały wyparte przez leki moczopędne i inhibitory konwertazy angiotensyny, które stosuje się w pierwszym rzucie. Leki moczopędne odciążają chore serce poprzez zmniejszenie ilości krążących w organizmie płynów.
Z chorobami układu krążenia często wiąże się stosowanie leków przeciwzakrzepowych. Oprócz kwasu acetylosalicylowego do tej grupy należy również acenokumarol, warfaryna i heparyna. Leczenie trwa czasami do końca życia i musi być uważnie monitorowane za pomocą badań laboratoryjnych. Pewnym przełomem jest zastosowanie tzw. heparyn drobnocząsteczkowych. Są podawane w formie zastrzyków podskórnych i nie wymagają uciążliwych pomiarów wskaźników krzepliwości. Heparyny są bardzo ważną grupą leków stosowanych w zakrzepowych zapaleniach żył i w zapobieganiu zatorom. Ważnym lekiem jest też streptokinaza, którą podajemy w zawale i w zatorach. Rozpuszcza ona zakrzep, doprowadzający bezpośrednio do niedrożności naczynia.
Leczenie zabiegowe
W leczeniu operacyjnym (czy też szerzej - zabiegowym) mamy obecnie do czynienia z całą gamą metod. Dzięki nim udaje się uratować, a czasami wyleczyć wielu pacjentów, którym kiedyś medycyna nie mogła pomóc.
Pomostowanie naczyń wieńcowych (tzw. by-pass) to chyba najbardziej znana operacja wykonywana w chorobach układu krążenia. Omijamy tutaj zwężone miejsce w naczyniu wieńcowym, tworząc "objazd" dostarczający krew z drugiej strony.
Takie "ominięcia" stosuje się zresztą nie tylko w sercu. Korzystając z naczyń żylnych lub ze sztucznych protez "objazd" prowadzi się również w zmienionych miażdżycowo tętnicach kończyn dolnych. Do innych operacji przywracających przepływ krwi przez tętnice należy też usunięcie zatoru (embolektomia) bądź zakrzepu (trombektomia), poszerzenie zwężonej tętnicy przez jej rozcięcie i wszycie "łaty" oraz udrożnienie tętnicy (tzw. endaretriektomia). Zakrzepy usuwa się również w żyłach. Można do tego celu użyć cewnika z balonikiem, który "przepycha" chore żyły.
W chorobie wieńcowej wykonuje się także coraz częściej zabieg angioplastyki wieńcowej (z ang. PTCA). Polega ona na wprowadzeniu do naczynia cewnika zakończonego balonikiem; w odpowiednim miejscu i czasie balonik wypełnia się, rozszerzając tym samym naczynie. Aby efekt był trwały wprowadza się jeszcze cienką, usztywniającą "sprężynkę" - tzw. stent. Analogiczny zabieg można przeprowadzić w tętnicach kończyn dolnych, gdzie również mamy do czynienia z miażdżycowym zwężeniem naczynia. Innym znanym zabiegiem jest też wymiana chorej zastawki na sztuczną. Niegdyś nowinka, stał się on teraz standardowym zabiegiem wykonywanym na oddziałach kardiochirurgicznych.
Chyba największe emocje i nadzieje budzi jednak zabieg przeszczepu serca. Przypomnijmy, że w Polsce po raz pierwszy dokonał go prof. Religa. Jak twierdzą fachowcy, problemem jest nie tyle strona techniczna tej operacji, ale odrzucanie przeszczepu już po zabiegu.
Kilka przydatnych linków:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Kategoria:Cho...C4%85%C5%BCenia
http://www.sciaga.pl/tekst/34963-35-choroby_ukladu_krazenia <--- z tym radzę uważać bo są tam często błędy.
http://szukaj.sluzbazdrowia.pl/Choroby-ukl...a/I99,20,1.html
http://choroby-serca.aptekazielarska.pl/
http://www.po40.pl/Czynniki_ryzyka_chorob_...u_krazenia.html
http://medycyna.linia.pl/choruklk.html
justyna473
Nowicjusz
Choroba Raynauda
Choroba Raynauda
to napadowe skurcze małych tętniczek palców rąk.
Przyczyny
Przyczyna choroby Raynauda jest nieznana. Jeśli podobne skurcze naczyń krwionośnych mają bezpośredni związek z innymi chorobami, mówi się o objawie Raynauda. Choroba Raynauda najczęściej występuje u młodych kobiet.
Objawy
Napad choroby Raynauda może być wywołany przez zdenerwowanie albo oziębienie dłoni.
Nagły skurcz naczyń krwionośnych prowadzi do zdrętwienia, ochłodzenia i zblednięcia. Po chwili palce stają się sine.
Skurcz tętniczek może trwać od kilku minut do kilku godzin. Potem zsiniałe palce stają się cieplejsze, zaczerwienione i mocno pieką. W chorobie Raynauda zmiany zawsze występują symetrycznie na obu dłoniach.
Jeśli napady występują często, tętniczki mogą zostać trwale uszkodzone, a to prowadzi do martwicy końców palców.
Diagnostyka
Objawy są bardzo charakterystyczne. Nie występują objawy innej choroby, która mogłaby doprowadzić do skurczu tętnic palców.
Leczenie
Chory powinien unikać zimna. Stosuje się też leki rozszerzające naczynia krwionośne.
Rokowanie
Dobre - pod warunkiem, że tętniczki palców nie zostały poważnie uszkodzone.
Arytmia
Arytmia serca powstaje wskutek zaburzonego wytwarzania i przewodzenia impulsów elektrycznych przez odpowiednio wyspecjalizowane komórki znajdujące się w sercu. Przejawia się ona nierównymi odstępami czasowymi pomiędzy kolejnymi uderzeniami serca lub okresami nagłego przyśpieszenia lub zwolnienia rytmu serca. Zaburzenia te można łatwo stwierdzić samemu badając na przykład tętno na nadgarstku.
Należy zaznaczyć, że prawie wszyscy ludzie miewają od czasu do czasu nieregularne bicia serca, co wcale nie znaczy, że ich przyczyną są poważne schorzenia.
Najczęstsze dolegliwości i objawy
Dość często arytmie przebiegają bezobjawowo. W zależności od nasilenia i zaawansowania arytmii mogą pojawiać się takie objawy, jak: uczucie nagłego, silnego uderzenia serca, uczucie szybkiego miarowego lub niemiarowego bicia serca, uczucie wolnego miarowego lub niemiarowego bicia serca.
Do powyższych mogą dołączyć się takie objawy, jak: duszność, ból dławicowy za mostkiem, zawroty głowy, wymioty, oddanie dużej ilości moczu, nagłe zasłabnięcie lub utrata przytomności.
Kontaktu z lekarzem wymaga:
Jakakolwiek niemiarowość akcji serca, jeśli nawraca, a jej pojawieniu się towarzyszą wymienione powyżej objawy.
Szybkiego kontaktu z lekarzem wymaga:
Jeśli zaburzenia rytmu serca doprowadzają do utrat przytomności, nasilonej duszności lub bólów zamostkowych, kontakt z lekarzem powinien być natychmiastowy.
Dusznica Bolesna
Angina pectoris, dławica piersiowa, dusznica bolesna, dusznica bolesna stabilna (przewlekła), jedna z postaci choroby niedokrwiennej serca. Charakteryzuje się uczuciem bólu, pieczenia lub ucisku w klatce piersiowej, najczęściej związanym z wysiłkiem fizycznym. Przyczyną angina pectoris jest niedostateczne ukrwienie serca, spowodowane zwężeniem jednej lub kilku tętnic wieńcowych. Wymaga przewlekłego leczenia. Może prowadzić do zawału mięśnia sercowego
Hemoroidy
Żylaki odbytu, guzki krwawnicze, krwawnice, poszerzone naczynia żylne splotów podśluzówkowych końcowego odcinka odbytnicy, wyglądem przypominające guzki.
Mają dużą skłonność do krwawienia, a podczas oddawania stolca mogą wysuwać się na zewnątrz. Jeżeli guzek nie powróci na swoje miejsce, wówczas zwieracz odbytu zaciska jego szypułę, powstaje w jego świetle zakrzep, a w okolicy obrzęk i duża bolesność.
Przyczynami żylaków odbytu są: zaparcia, częsty wzrost ciśnienia śródbrzusznego (podczas kaszlu, defekacji), cięża. Żylaki odbytu mogą doprowadzić do przewlekłej niedokrwistości. Leczenie operacyjne, stosowanie maści obkurczających naczynia i łagodzących podrażnienia śluzówki.
Miażdzyca
Miażdżyca, choroba zwyrodnieniowa naczyń krwionośnych. Na wewnętrznej powierzchni ścian tętnic powstają blaszki miażdżycowe zbudowane z cholesterolu i odkładającego się w nim wapnia.
Zmiana powierzchni naczynia powoduje uaktywnienie osoczowych czynników krzepnięcia, powstawanie przyściennych zakrzepów, zwężenie światła naczynia, upośledzenie przepływu krwi i w rezultacie niedokrwienie narządów zaopatrywanych przez to naczynie.
Etiologia miażdżycy nie jest do końca poznana, natomiast wiadomo już, jakie czynniki odgrywają decydującą rolę w jej powstawaniu. Do najważniejszych należą:
1) dieta – bogata w nasycone kwasy tłuszczowe, z dużą zawartością lipoprotein typu LDL,
2) palenie tytoniu,
3) nadciśnienie tętnicze, ze względu na uszkadzające działanie na tętnice i niekorzystny wpływ na stan ogólny organizmu. Równocześnie procesy miażdżycowe powodują nadciśnienie tętnicze (choroba nadciśnieniowa),
4) siedzący tryb życia – aktywne uprawianie sportu powoduje dobre ukrwienie organizmu i przywraca odpowiednie proporcje wszystkich frakcji lipoprotein we krwi,
5) choroby uwarunkowane genetycznie, tj. hiperlipidemie,
6) inne choroby, np. cukrzyca.
Miażdżyca rozwija się we wszystkich tętnicach organizmu, lecz niektóre jej lokalizacje są szczególnie niebezpieczne dla stanu zdrowia organizmu. Należą do nich:
1) naczynia wieńcowe – ze względu na groźbę zawału mięśnia sercowego i chorobę niedokrwienną serca,
2) tętnice kręgowe i szyjne zaopatrujące mózg – przyczyna udarów mózgowych i otępienia,
3) naczynia kończyn dolnych – zajęte szczególnie często w cukrzycy, przyczyna tzw. stopy cukrzycowej, czyli jej zgorzeli.
Ogólnie rzecz biorąc miażdżyca jest obecnie główną przyczyną śmierci w krajach wysoko rozwiniętych.
Nadciśnienie
Nadciśnienie tętnicze,wzrost ciśnienia krwi powyżej 20/12 kPa (150/90 mm Hg). Występuje znamiennie w chorobie nadciśnieniowej, a także w innych typach nadciśnienia.
W etiologii choroby nadciśnieniowej bierze się pod uwagę wpływy neuropsychogenne, które angażując ośrodkowy i autonomiczny układ nerwowy, pośrednio powodują wydzielanie przez nich adrenaliny i noradrenaliny podwyższających ciśnienie tętnicze.
Nadciśnienie tętnicze samoistne
Nadciśnienie samoistne cechuje się podwyższeniem ciśnienia tętniczego, zarówno skurczowego, jak i rozkurczowego, dla którego nie daje się stwierdzić żadnych uchwytnych przyczyn (tj. np. choroba nadciśnieniowa) powoduje zmiany w układzie krwionośnym a także w różnych narządach ustroju.
Nadciśnienie tętnicze złośliwe
Nadciśnienie złośliwe to postać choroby nadciśnieniowej o burzliwym i niekorzystnym przebiegu, z wysokim ciśnieniem rozkurczowym, zwykle powyżej 17,3 kPa (130 mm Hg).
Prowadzi do rozległych zmian w nerkach i szybkiego narastania ich niewydolności. Często występują przejściowe napady obrzęku mózgu z bardzo silnymi bólami głowy, zaburzeniami widzenia, utratą przytomności, a nawet przejściowymi porażeniami.
Nadciśnienie tętnicze pochodzenia nerkowego
Nadciśnienie nerkowe, stanowi ok. 15% wszystkich przypadków nadciśnienia. Występuje w przewlekłych stanach zapalnych miąższu nerkowego, w nieprawidłowościach naczyń nerkowych, zwłaszcza w zwężeniu tętnicy nerkowej.
Nadciśnienie tętnicze wtórne
Nadciśnienie wtórne to podwyższenie ciśnienia krwi jako objaw choroby podstawowej, takiej jak przewlekłe zapalenie nerek lub zaburzenie ich ukrwienia, zaburzenia hormonalne, miażdżyca naczyń krwionośnych.
Nadciśnienie tętnicze utajone
Nadciśnienie utajone to podwyższenie ciśnienia krwi występujące wyłącznie przygodnie i ustępujące po krótszym lub dłuższym wypoczynku. Nadciśnienie utajone stanowi I okres choroby nadciśnieniowej.
Nadciśnienie tętnicze chwiejne
Nadciśnienie chwiejne to ciśnienie krwi które mierzone przygodnie jest podwyższone w granicach od 20,0/12,7 kPa (150/95 mm Hg) do 24,0/14,7 kPa (180/110 mm Hg), ale może wracać do normy w warunkach wypoczynku fizycznego i psychicznego. Nadciśnienie chwiejne stanowi II okres choroby nadciśnieniowej.
Nadciśnienie tętnicze utrwalone
Nadciśnienie utrwalone to stale podwyższone ciśnienie, zarówno po wysiłku, jak i w warunkach spoczynkowych, w granicach od 22,7/14,7 do 33,3/16,0 kPa (od 170/100 do 250/120 mm Hg) lub jeszcze wyżej. Nadciśnienie utrwalone stanowi II okres choroby nadciśnieniowej. Występują wówczas wyraźne zmiany chorobowe w zakresie serca (przerost komory lewej, następnie powiększenie przedsionka lewego, a ostatecznie komory prawej i całego serca), prowadzące do jego niewydolności, a także naczyń wieńcowych (dlatego częstym powikłaniem jest zawał mięśnia sercawego) i naczyń mózgowych (prowadzące do udarów mózgowych), nerek i narządu wzroku (wybroczyny na dnie oka).
Nadciśnienie tętnicze pochodzenia hormonalnego
Nadciśnienie hormonalne występuje w związku z chorobami gruczołów wewnątrzwydzielniczych: przy guzie chromochłonnym nadnerczy, gruczolaku kory nadnerczy o typie aldosteronoma (aldosteron) lub obustronnym przeroście kory z objawami aldosteronizmu pierwotnego (zespół Conna), chorobie Cushinga, akromegalii, nadczynności gruczołu tarczowego, a także w okresie klimakterium u kobiet.
Nadciśnienie płucne
Nadciśnienie płucne objawia się wzrostem ciśnienia w tętnicy płucnej, spowodowanym długotrwałymi chorobami narządu oddechowego: zwłóknieniem płuc, przewlekłym nieżytem oskrzeli, rozstrzeniami oskrzeli, rozedmą płuc lub też zmianami w samej tętnicy płucnej i jej rozgałęzieniach, zwężającymi ich światło i powodującymi wzrost oporu dla przepływu krwi (serce płucne).
Nadciśnienie wrotne
Nadciśnienie wrotne to wzrost ciśnienia w układzie żyły wrotnej, najczęściej z powodu marskości wątroby lub zakrzepu żyły wrotnej. W zaawansowanym okresie choroby pojawia się przesięk w jamie brzusznej (wodobrzusze), rozwijają się żylaki przełyku, z których może wystąpić krwotok, oraz wytwarza się krążenie oboczne przez rozszerzone naczynia powłok brzucha.
Zakrzepica
Zakrzepica, choroba zakrzepowa, krzepnięcie krwi w żyle lub w tętnicy (powstawanie zakrzepów), powodujące zmniejszenie lub przerwanie jej przepływu. Przyczynami mogą być: miażdżyca, cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, choroby nowotworowe. Jeśli zakrzepica nastąpi w naczyniu krwionośnym ważnym dla narządu o znaczeniu życiowym, np. w tętnicy mózgu lub w tętnicy wieńcowej, może doprowadzić do śmierci, w tętnicach kończyn - do zgorzeli.
Zakrzepowe zapalenie żył
Zakrzepowe zapalenie żył, zapalenie ścian naczyń żylnych spowodowane zakażeniem bakteryjnym. Prowadzi do zakrzepów, które w żyłach położonych głęboko mogą wywołać, po oderwaniu się od podłoża, niebezpieczne zatory (np. w płucach).
Zakrzepowe zapalenie żył objawia się bólem, obrzmieniem i zaczerwienieniem wzdłuż żyły, występuje głównie w żyłach kończyn dolnych i miednicy.
Zator
Zator, zatkanie światła tętnicy przez ciało płynące z prądem krwi. Jest to najczęściej zakrzep, powstały w lewej części serca lub w aorcie, powodujący zatkanie tętnicy obwodowej w kończynie, tętnicy szyjnej czy tętnicy krezkowej. Zakrzep w żyle udowej lub w prawej części serca może spowodować zator tętnicy płucnej lub jej rozgałęzienia.
Ciałem zatorowym może być również kuleczka tłuszczu (zator tłuszczowy jako powikłanie złamań kości długich), banieczka gazu (zator powietrzny - choroba kesonowa), komórki lub cząstki nowotworu (zator nowotworowy).
Zator wywołuje ostre niedokrwienie, które w zależności od rodzaju tętnicy daje różne objawy kliniczne. Zator tętnicy w kończynie wywołuje gwałtowne bóle i zblednięcie kończyny, następnie martwicę. Zator tętnicy płucnej prowadzi najczęściej do natychmiastowego zgonu. Zator tętnicy wieńcowej jest przyczyną zawału mięśnia sercowego, natomiast zator tętnic mózgowych - zawału mózgu.
Leczenie: wlew dożylny z heparyną, postępowanie przeciwwstrząsowe (wstrząs), a w celu uzyskania efektu fibrynolitycznego wlew dożylny streptokinazy, wyjęcie zatoru - embolectomia.
Zawał mięśnia sercowego
Zawał mięśnia sercowego, martwica wycinka mięśnia sercowego, powstająca na skutek ustania dopływu krwi z powodu niedrożności naczynia wieńcowego, zamkniętego najczęściej przez zakrzep wytwarzający się na podłożu zmiany miażdżycowej.
Ostre niedokrwienie mięśnia sercowego objawia się nagłym, szybko potęgującym się bólem zamostkowym, promieniującym do lewej ręki, szyi i kątów żuchwy. W odróżnieniu od napadu dławicy piersiowej ból w zawale mięśnia sercowego utrzymuje się znacznie dłużej, przez wiele godzin, czasem przez całą dobę. Towarzyszy mu uczucie lęku. Niekiedy dołączają się objawy obrzęku płuc i wstrząsu, z bladością, sinicą, zimnymi potami, małym i przyspieszonym tętnem, znacznym spadkiem ciśnienia krwi, (do jego nieoznaczalności). Często występują zaburzenia miarowości akcji serca ze skurczami przedwczesnymi, rzadziej z częstoskurczem komorowym, nawet z migotaniem komór.
Około 20% chorych umiera w pierwszych chwilach po zamknięciu się naczyń wieńcowych, u innych martwica w mięśniu sercowym ulega stopniowo wessaniu i zastąpieniu przez bliznę łącznotkankową. Proces ten trwa ok. 6 tygodni. Jeżeli blizna jest słaba lub rozległa, może się rozciągnąć i wypuklać w czasie skurczów serca (tętniak serca).
W rozpoznaniu zawału mięśnia sercowego pomocne jest badanie ekg i badanie aktywności w surowicy enzymów: aminotransferaz (alaninowej i asparaginowej), kinazy fosfokreatyninowej, dehydrogenazy mleczanowej.
Leczenie szpitalne, całkowity spokój, z ograniczeniem ruchów i wykluczeniem wysiłków. Stopniowe uruchamianie po 2 tygodniach.
Żylaki
żylaki, rozszerzenia żył spowodowane nadmiernym rozciągnięciem ich ścian przy równoczesnym zaniku elementów sprężystych. Występują najczęściej na kończynach dolnych, wskutek wzmożonego ciśnienia krwi, zwłaszcza u osób dużo stojących i wykonujących ciężkie prace fizyczne.
Rozróżnia się ponadto m.in. żylaki: kończyn dolnych, narządu rodnego, odbytu, przełyku, powrózka nasiennego. Każda postać stanowi osobną jednostkę chorobową.
Żylaki powrózka nasiennego
Powrózek nasienny, twór przechodzący przez kanał pachwinowy, składający się z nasieniowodu, naczyń krwionośnych i chłonnych, nerwów oraz mięsień dźwigacz jądra wewnętrzny. Z zewnątrz powrózek otoczony jest osłonką zbudowaną z otrzewnej.
Jedną z najczęstszych patologii powrózka nasiennego są żylaki. Kanał pachwinowy w którym przebiega powrózek, jest miejscem o zmniejszonej oporności i w związku z tym dość często tworzy się tu przepuklina
to wszystko co ci wyslalam to sa CHOROBY UKLADU KRWIONOSNEGO. mam nadzieje ze ty mi tez kiedys pomozesz