Wśród ludzi

[Radykalny]

Wiersz powstał przed chwilą i być może jeszcze ulegnie zmianie, bo sam nie wiem do końca jak ja na to wpadłem ale efekt obecny uważam za ciekawy i wart podzielenia się nim.








Wśród ludzi



Wśród ludzi złowrogi wiatr szumi

I szeleszczą gałęzie kasztanowca

Konary skrzypią tarmoszone

I wtem mała kolczasta kuleczka

Spada w dół i pęka na dwie

Z wnętrza wypada mały kotek

Rozgląda się bacznie w koło

I wśród ludzi zmierza

Łasi się i mruczy by uwagę przyciągnąć

Do swej filigranowej postaci

Lecz nikt go nie widzi

Nikt nie dostrzega i nikt nie kocha

Zrozpaczony zwierzak staje na moście

Dość już tego! Chce skoczyć!

Wśród ludzi nikogo wiernego nie ma

I spada odważnie w dół

Raz ostatni nie na cztery łapy lądując

W zimnym nurcie brudnej rzeki

Tak brudnej jak myśli plugawe

I czyny nieskromne co miasto przesiąkły

Lecz wśród ludzi jest ktoś troskliwy

Skacze do wody i puszyste maleństwo

Od zguby i zapomnienia ratuje

Daje ciepło i nadzieję

A w wiernych oczach zwierzęcia

Ludzką duszę zamkniętą dostrzega

Co za karę być może przez świat pielgrzymuje

W spojrzeniu swym gwiazdy sny marzenia odbija

Za grzechy własne i innych cierpi

By w końcu miłość i sens życia odnaleźć

Właśnie wśród ludzi

Bo wśród nich trzeba nam szukać

 

[deora]

Chyba rzeczywiście pośpieszyłeś się z tą publikacją.
Bajka co prawda ma swoje prawa, bo to bajka - ale karkołomna ta opowieść i dydaktyzm mocno nachalny.
Myślę, że warto by jeszcze nad tym popracować, bo klimacik jest.
Pozdrawiam.