Williar po wyleczeniu kręcił się po obozie. Nie wiedział co począć, więc poszukał warsztatów technomantów, by się przekonać, co takiego ciekawego tu robią. Gdy już się naoglądał rzeczy niezrozumiałych w swej podstawie dla niego poszedł do tatuażystów, chcąc zobaczyć jakie tu dzieła pozostawiają na ludziach. Potem zajął się już tylko czytaniem swojej książki o legendach.
Po uprzedniej wpadce, żerca przyjął bardziej defensywną taktykę. Teraz tarcza miała grać pierwsze skrzypce. Szponami natomiast atakował, gdy miał odpowiednie pole manewru. Siepacz swobodnie manewrował po zniszczonych rupieciach, wykonywał długie susy i markował cięcia.
Symulacja testu Walki Bronią Phellana i Birkarta
Birkart zadaje 5 punktów obrażeń (1 jest absorbowany przez pancerz).
Gdy siepacz natarł do przodu, Phellan szybko poprawił chwyt tarczy, kierując nią tak, aby cały czas była skierowana w kierunku przeciwnika. Kilka pierwszych ciosów odbiło się od zdobionej stali, później Birkart znalazł sobie przejście od prawej i wykonał kilka udawanych pchnięć, które niechybnie raniłyby Phellana.
Mimo kolejnej porażki, Chandranath nie rezygnował. Chciał wreszcie poczuć jak nowe uposażenie się sprawdza. Obydwaj przystąpili zatem do kolejnej potyczki.
3 x Symulacja testu Walki Bronią Phellana i Birkarta
Birkart zadaje 3 punkty obrażeń (1 jest absorbowany przez pancerz).
Phellan zadaje 5 punktów obrażeń (1 jest absorbowany przez pancerz).
Birkart zadaje 3 punkty obrażeń (2 są absorbowane przez pancerz).
Żerca czuł, że faktycznie jego forma spadła od ostatniej walki z Sarą. Nie chodziło tu o broń jako taką, ale obrażenia, jakie poniósł. Ponownie dał się nabrać na jedno z mylących zajść Birkarta, później sam zaskoczył go całkiem zręczną akrobacją, by ostatecznie pomylić się przy wypadzie.
W tym samym czasie Williar, odzyskawszy siły, wybierał się do warsztatów technomantów. Siedziby zaklinaczy znajdowały się w ogromnych faktoriach z wieżami tak nasączonymi magią, iż powietrze skrzyło się wokół nich metalicznie.
Egzorcysta został przywitany przez niewysokiego, żółtoskórego mężczyznę w podłużnej szacie, przyozdobionej insygniami swojej profesji. Przeprowadził on klienta korytarzami, gdzie prezentował gotowe eksponaty z załączonymi już modułami.
[Kupno]
Metamorfoza temporalna użytkownik tworzy iluzję starszego lub młodszego człowieka
Zwykły (2) test Dominowania Ducha lub 2 Mocy 70 den
Algorytm świadomości nadaje dowolnej rzeczy szczątkową świadomość
Aktywny od podłączenia 100 den
Purgarytm dializy wywołując silne dreszcze, oczyszcza organizm i odnawia 1 punkt Zdrowia
Wymagający (3) test Zaklinania Materii lub 3 Mocy 100 den
Autodestrukcja przedmiot eksploduje z ogromną siłą zadając 10 pkt. obrażeń
Trudny (4) test Zaklinania Materii lub 4 Mocy 100 den
Emulator biopola przez godzinę wyświetla iluzję dowolnego stworzenia
Trudny (4) test Dominowania Ducha lub 4 Mocy 170 den
Teleporter zakrzywiając Pomrok, przenosi właściciela od 10-100 metrów
Wymagający (3) test Zaklinania materii lub 4 Mocy 200 den
Porażenie ofiara traci 1 punkt Zdrowia za każdą część zbroi, wykonanej z metalu
Zwykły (2) test Zaklinania Materii lub 3 Mocy 200 den
Tryb piromancji przedmiot zadaje dodatkowe obrażenia od ognia (2-8 pkt. obrażeń)
Zwykły test (2) Zaklinania Materii lub 3 Mocy 300 den
Akceleracja użytkowników artefaktu porusza się znacznie szybciej, może wykonać dwa razy ten sam test i wybrać lepszy wynik
Trudny (4) test Zaklinania Materii lub 5 Mocy 350 den
Odsączanie artefakt odbiera przeciwnikowi 1 pkt. Zdrowia i Mocy za każde przebicie
Wymagający (3) test Zaklinania Materii lub 3 Mocy 400 den
Następnym celem był salon tatuażu. Po drodze okultysta spotkał Birkarta i Phellana, właśnie wracających z zakupów.
Salon prowadził łysy, nabity mężczyzna w skórzanej kurtce. Jego twarz dosłownie świeciły się w blasku fluorescencyjnych lamp, a to za sprawą licznych kolczyków i ćwieków, powbijanych we wszystkie widoczne części ciała. W pomieszczeniu ustawiono parę rozkładanych siedzisk, obok to których stały wózki z asortymentem do tatuaży. Ściany przyozdobione zostały ofertą tatuaży. Właściciel salonu wytłumaczył zwięźle: - Jeśli chcecie zwykłą fachurę, to dyszka za obrazek. Wszelkie udziwnienia, dodatkowa piątka. Już ja was, soldatów znam. Nie uwierzycie z czym do mnie tacy przychodzili.
Meżczyzna przeszedł do jednego z blaszanych stołów, i zrzucił zeń zieloną plandekę. Na ladzie stały fiolki z jaśniejącym płynem. - To zaklęty atrament. Hit sezonu. Za pięć dych robię specjalne tatuaże. Można ich używać jak zaklęć, ale zmywają się samodzielnie po użyciu. Nie do końca sprawdzona, choć ludzie często zamawiają, a to dla mnie najważniejsze.
[Kupno]
Zwykłe tatuaże 10 den
Fenix
Scorpion
Panthera
Skull
Zaklęte tatuaże 50 den
Wolf, zmusza do posłuszeństwa wilki oraz istoty pochodzące od nich
Cross, odstrasza splugawieńców
Dead angel, urok powodujący u wybranej osoby głęboką depresję
Firebrid, właściwości nieznane
Umiejętność w zaklętych tatuażach traktuje się jak manewr bojowy/fetysz.
Po opuszczeniu salonu, Williar udał się w ustronne miejsce. Przysiadł na stalowej ławce, na tyle daleko od różnorakich pracowni, by nie musiał zatykać uszu rękoma. Otworzył książkę i przewertował ją w poszukiwaniu nieprzeczytanych jeszcze fragmentów.
Odrzuceni, wilczy bracia
Wilcza Nekropolia uznawana jest za najsilniejszy ośrodek na mroźnych, Lodowych Pustkowiach. Kto sprzeciwia się Stalowym Tancerzom, nie jest w stanie tutaj długo przeżyć. Jednakże Klan Rylca oraz Wygnańcy z Burzgor nadal zdają się stawiać opór potworom o śnieżnobiałym futrze. Wilkołaki, którzy stanowili zbyt małe watahy, aby wywalczyć stabilną pozycję, uciekły na południe do Ciernistych Borów i okolic. Ci przedstawiciele wilczej nacji to kompletni odrzutkowie, niechciani przez nikogo. Żywią się padliną oraz tym, co zdołają zabić. Jako, że w Ciernistych Borach nie brakuje tajemniczych stworzeń, część wilkołaków musiała zarazić się od nich tajemniczą chorobą. Prawdopodobnie tak powstały nekro watahy, pół żywi-pół martwi lykantropi o rozkładających się ciałach.
Wspólnik Fiodora tylko skinął głową. Był to konkretny człowiek, któremu nie trzeba było powtarzać dwa razy. Gdy tylko inkwizytor wyskoczył zza osłony, sojusznik zerwał się na równe nogi i rozpoczął ostrzał. To odwróciło uwagę przeciwników na moment, który wykorzystał Fiodor. Dopadł pulpitu i zaczął przeciągać umieszczone tam dźwignie. Gdy wreszcie natrafił na właściwą, usłyszał krzyk żołnierza, z którym przybył. Gdy oponenci mieli już zastrzelić Fiodora, ten wybiegł przed niego i osłonił go swoim ciałem. Gazopluje z trzaskiem przebiły jego pancerz i zmasakrowały trzewia.
Ciężkie drzwi otworzyły się. Zaskoczeni strażnicy na zewnątrz, odwrócili się. Wtedy to też kompania technokraty na korytarzu, wykorzystała sytuację i runęła kupą na przeciwnika. Paru z nich zginęło, ale zdołali szybko przebić się do środka. Do tego czasu przywódca całej grupy przedostał się ze strażnikiem pod przeciwległą ścianę. Pierwszy z nich wykonał zamach i rzucił jeden z granatów w stronę Fiodora. Ten zdążył tylko odchylić się do tyłu, jednak paląca eksplozja była nieuchronna (-3 punkty Zdrowia). Inkwizytor przeszybował przez spory kawałek pomieszczenia. Miał tyle szczęścia, że mężczyzna nie wymierzył na tyle dokładnie, aby ofiara trafiła do epicentrum wybuchu. Gdy wylądował na podłodze, chwilę leżał ciężko dysząc. Wstając ospale, Fiodor spojrzał rozmazanym wzrokiem na dwójkę, do której przyparli już ludzie Technokraty. Koszący ogień podziurawił obydwu jak sito. Krew sikała strugami na wszystkie strony, barwiąc całą ścianę na czerwono.
Technokrata podszedł powoli do ciał i sprawdził identyfikatory przy paskach. - Hm… tak jak sądziłem. To tylko jeden z pomagierów. Siatka tych kundli jest zbyt złożona, aby załatwić ich na raz. Ale jeszcze dostanę Jack’a w swoje łapy. Dobra robota panowie. Posprzątajcie tutaj.
Następnie skierował się do Fiodora. - O to twoja zapłata (+ 100 denarów). Poza tym, co znajdziesz to twoje.
Fiodor +1 do wybranego atrybutu
Kusza pneumatyczna +2 obrażeń
Splugawione gazopluje (10)
Granat +4 obrażeń
Stalowy hełm +0,6
Wzmacniany kirys +0,8 ochrony
Rękawice Cienia +0,7 ochrony
Stalowe nagolenniki +0,7 ochrony
Splugawiony artefakt
Kościany pierścień
* * *
Wreszcie cała szóstka spotkała się razem, wymieniając wrażenia z ostatnich perypetii. Nie minęło parę chwil, a piątka wilkołaków-zwiadowców, obecnie w półludzkiej formie, wyczuła ich obecność obok siebie i także się zjawiła. Dowódca spojrzał na wszystkich, nie bez pogardy w dzikich oczach. - Gotowi na wycieczkę do Nekropolii? Zabraliście nam już wiele czasu, więc zabierajmy się stąd czym prędzej.
Wreszcie nastał czas ostatecznej konfrontacji. Poza murami klanu nie było już żadnej cywilizacji w drodze do ich celu, toteż wszyscy zastanawiali się teraz czy poczynili potrzebne przygotowania.
Wiedząc, że już żadnych unickich osad nie spotkają po drodze Phellan kupił trzy tatuaże: Wolf'a, Krzyż oraz Firebird'a. Po upiększeniu a nim spotkali Wygnańców mających ich zaprowadzić do Wilczej Nekropolii zagadał swych kompanów ponownie w poprzednio już poruszonej sprawie. -To jak? Zabijamy ich czy nie? Ja nie jestem jakimś wielkim dyplomatą czy strategiem, ale profilaktycznie bym ich wykończył. Jak to mówił znachor w moim klanie "lepiej zapobiegać niż leczyć". Nie wiem czy oni się jakoś nie wzmocnią tym artefaktem. Jeszcze przywołają tego parszywego demona znowu. Moim zdaniem wziąć ich tam. Pomóc im. Zrobić swoje. Po wyjściu ukatrupić i wywalić to coś w pi*zdu. Co wy na to?
*Jeśli była taka konieczność (ubytek zdrowia po treningu) Phellan udał się najpierw do szpitala aby go tam pozszywano.
Fiodor wypił szybko mikstury które postawiły go na nogi(+4 punktów życia). Założył hełm. Czuł się w nim dziwnie, jednak nauczony strachem z przed kilku chwil wolał go nosić. Zabrał też wszystko oprócz gazoplujów. W mieście sprzedał szybko kuszę, granat, wzmacniany kirys, rękawice cienia, stalowe nagolenniki, wytrych i pierścień z kości. Splugawiony artefakt zainteresował go. Miał zamiar zapytać się śniącego czy wie coś na jego temat. Szybko kupił 3 esencje lecznicze i 6 esencji mocy, z których 3 wypił od razu. Nie mogąc przyzwyczaić się do hełmu, szarpał się i zobaczył zwoje. - Hmm... No to w takim razie ten, ten, ten i może ten. - Zaraz po tych słowach odebrał manewry "Adept", "Bez Litości" i "Odpowiedź Żmii" oraz "Sam przeciw wszystkim" jednak tego ostatniego nie zamierzał czytać, lecz zostawić na wszelki wypadek w plecaku.
Udane zakupy wprowadziły go w lepszy nastrój i podczas spotkania z wilkołakami był już przygotowany.
Podszedł do Enchay'a, tym razem nie chciał go straszyć. Podstawił mu pod nos artefakt. - Wiesz co to jest? Jak to działa? Jakieś ryzyko? -
Williar poprosił o podłączenie algorytmy świadomości do książki. Uznał to za zabawne. Zastanawiało go jakie możliwości będzie mieć ta 'świadomość'. Po wyjściu postarał się odbyć prostą rozmowę, i dał parę rzeczy do zapamiętania, o które odpytywał po kilku minutach. Nie mając już nic do roboty wybrał się na spotkanie z resztą, by ruszyć w dalszą podróż.
Zaklęcie księgi nie trwało długo. Moduł ze świadomością, wbrew pozorom nie był skomplikowany. Co ważne, nie wymagał również żadnych interwencji, aby go aktywować. Gdy tylko William dostał z powrotem ,,Legendy”, nawiązał kontakt z artefaktem. Gdy tylko udało mu się wymienić parę zdań ze sztucznie ożywionym przedmiotem, zauważył jak ten wysyła informacje do jego głowy. Przechodzący obok technoklanyci nie zdawali sobie nawet sprawy, że egzorcysta prowadzi jakąś rozmowę. - Jestem w stanie momentalnie przywołać dany fragment książki. Czuję, że przeczytałeś mnie całą, jednak wątpliwym jest, abyś wszystko zapamiętał. Jeśli natkniemy się na miejsce lub istotę, o której wspomniano na moich stronnicach, dam ci znać. Chcesz, abym coś zapamiętała? Oczywiście. Do twych usług.
Williar otworzył książkę na ostatnich stronach. Wraz z modułem pojawiło się w niej więcej kartek. Napoczęty rozdział za początek miał to, co Williar kazał ,,spamiętać”.
Gdy na powrót dołączył do kompanów, ci właśnie dyskutowali o artefakcie, znalezionym przez Fiodora. Enchay ujął ten, jakby miał go zaraz spalić żywym ogniem. - E… przyznam się, że pierwszy raz coś takiego widzę. Nie wiem do czego może służyć, ale emanuje z tego duża porcja mocy. Najlepiej to wyrzuć, bo jak się dostaniemy z tym do Pomroku, może być nieciekawie.
Opętana ręka śniącego skwitowała to jedynie znakiem ,,rogów”, prostując wskazujący i mały palec.
Wszyscy zakończyli przygotowania i opuścili obóz, pod przewodnictwem wilczych zwiadowców. Ich przywódca, Ihmisen, nie szczędził po drodze żadnej szansy, aby dopiec ludziom i wytknąć ich powolność oraz generalną ułomność. Jednakże unici byli skazani na jego towarzystwo, jeśli chcieli bezpiecznie dotrzeć do Wilczej Nekropolii. Wilkołaki były świetne rozeznane w terenie. W dodatku znały dziesiątki interiorów, poukrywanych w jaskiniach, jarach i pozornie niedostępnych zakamarkach. Podróż nimi szybko skracała drogę do celu. Nocami rozbijano obozy i na zmianę wystawiano straże. Odbyło się bez żadnego spoufalania, książkowych przykładów zwierzeń przy ognisku czy przełamywania lodów. Zwiadowcy cały czas odnosili się do ludzkich towarzyszy z pogardą i traktowali ich, jak uciążliwy balast. Po pięciu dniach wędrówki, liczna drużyna zobaczyła wreszcie majaczące na horyzoncie ogromne, strzeliste budowle. Wszyscy byli znużeni nie tylko marszrutą, ale i brakiem pożywienia. Po drodze zdołali bowiem upolować tylko parę pomniejszych gryzoni, przy czym połowa okazała się zbyt splugawiona, aby je jeść. Jedynie Phellan pomyślał zawczasu o zapasach i głód nie doskwierał mu tak dotkliwie (reszta tymczasowo -1 Czujności).
Kolejne dwie godziny zajęło przedostanie się po ośnieżonych wzgórzach do przedmieść Nekropolii.
Mieli do czynienia z ruinami miasta starożytnych. Jednakże wilkołaki usytuowały tu wiele własnych budowli z dziwnego, ciemnego materiału. Pomiędzy szkieletami budynkami pięły się do góry wilcze molochy porośnięte zgniłym bluszczem. Z dala niosły się echem gardłowe wycia.
Przy wszystkich wejściach do miasta kręciło się paru ichnich wojowników, których biel futra kontrastowała nawet ze śniegiem. Niewielu było natomiast okultystów. Dało się upatrzyć trzech szamanów z dziwnymi amuletami na szyjach, w postaci ciemno-szmaragdowych kamieni.
Ihmisen przywołał wszystkich skinieniem łapy. - Słuchajcie, bo nie będę dwa razy powtarzać. Najbliżej mamy trzy wejścia. Pierwsze jest dobrze obstawione i ciężko się tam dostać niezauważonym. Jak sami widzicie sporo jest tam otwartej przestrzeni. Przy drugim łażą ci szamani. Nie są zbyt niebezpiecznie w przeciwieństwie do naszych, ale tych amuletów nie noszą po próżności.
Wtedy Williar poczuł jak księga lekko wibruje. Zdaje się, że czytał już o Wilczej Nekropolii i tutejszych kastach… Ku zaskoczeniu reszty, księga przemówiła bez emocji:
Okultyści Stalowych Tancerzy mają w swej społeczności drugorzędną rolę. Owa wataha opiera się głównie na niesamowitej sile wojowników, którzy stawiają własne pazury i mięśnie ponad magię. Jednakże w Nekropolii funkcjonuje paru szamanów. Noszą oni zaklęte kamienie, pozwalające wysondować istoty ludzkie, nawet jeśli stosują magiczny kamuflaż.
Dowódca wilczych zwiadowców wskazał wreszcie na trzecie przejście, znajdujące się między dwoma ogromnymi wieżowcami. - Tutaj jest sporo gruzu i rupieci, za którymi moglibyśmy się przekraść. Straży też niewiele, ot dwójka. Jednak wybierając tą drogę zrobilibyśmy spore koło do świątyni z kłem Fenrisa. Najszybciej byłoby przejść pierwszą bramą, ale to wiąże się ze sporym ryzykiem. Hm, co o tym sądzicie? Ruszcie tymi pustymi makówkami, po coś też tu jesteście!
- Hmm, serio mówisz? To w takim razie będzie ciekawie... - Podsumował wypowiedź uśmiechem.
Artefakt może wydawał się dziwny, jednak ktoś może chciałby go posiąść.
- Mamy wśród nas legendarnego siepacza i doświadczonego żerce. Powinniśmy dać sobie radę w zwarciu. No, chyba, że zajmiemy się szamanami. Nasz egzorcysta powinien im stawić czoła. Mam już Stalowych Tancerzy na swoim koncie, nie są aż tacy silni, na jakich wyglądają. -
-Zamknij się - Phellan warknął gdy usłyszał kolejne obraźliwe słowa Wilkołaka - Ja tam wolę wojowników. Zawsze mamy większe szanse. Was jest pięciu u nas dwóch wojowników plus inkwizytor, który sobie z mieczem radzi. Jeśli weźmiemy na siebie szamanów to Enchay i Willar będą mieli przerąbane a my będziemy stać i się gapić.
Chandranath przemyślał sprawę i powoli zaczął myśleć o wcieleniu swego planu w życie. -A jak się dostać do tych dzwonów, których szukamy? Co? Może jakoś łatwiej się tam dostaniemy i potem stamtąd po ten wasz kieł?
Jeśli jednak nie był innej możliwości zgodził się by ruszyć bezpieczniejszą trasą i skonfrontować się z dwoma wojownikami.
-Osobiście preferuje pierwsze rozwiązanie, jeżeli bardzo się spieszymy. Phellan ma rację, już łatwiej mi rozprawić się z wojownikiem będzie, niż z szamanami. Oni mogą mnie magicznie atakować, ja nie mogę prawie nic im zrobić, jako że w walce w ręcz jestem słaby, a mentalnie nie dam im rady - są zbyt materialni.- Williar docenił nowe możliwości księgi. Nie wyrzucił pieniędzy w błoto. Ostrzeżenie jakie dostali było bardzo ważne. - Najchętniej poszedłbym najbezpieczniejszym przejściem. Cierpliwość popłaca. Nie interesuje mnie kolejność rozwiązania spraw, dla waszej mogę i wiele drogi nadłożyć, byle inteligentnie. Musimy też zaplanować powrót. Jeżeli narobimy teraz dużo hałasu droga powrotna może nieść ze sobą duże niespodzianki. Teoretycznie mając dwa talizmany czyniące prawie całkiem nas niewidzialnymi, o ile między tymi dwoma znajdziemy jakąś stosunkowo bezpieczną ścieżkę, możemy wszyscy przejść niezauważeni.
Fiodor popatrzył tylko na wilkołaków i zza hełmu zrobił groźną minę. Oblał swoim wzrokiem raz przyjaciół, a raz plugawców. - Za mną... - Rzekł cicho i gestem ręki wskazał pierwsze wejście. Zaczął tam iść powolnym krokiem czekając na resztę. Gdy ta dostąpiła przyśpieszył i czekał tylko na jakąś walkę.
Wilczy sprzymierzeniec skrzywił się pod bandaną na słowa Phellana. - Jasne. My wam pomożemy z dzwonnicą, a wy się na nas wypniecie. Kieł jest zbyt ważny. Pierw go odzyskamy, a potem wskażemy wam drogę do wieży.
Wybrano drogę z dwoma strażnikami. Na przedzie szli wygnańcy oraz Fiodor, który szykował się do walki. Dwaj lykantropi byli czujni, ale na korzyść ukrywających się przemawiały liczne zwaliska, służące im za osłonę. Ponadto Rossie, jako była szabrowniczka znalazła parę wyrw w stertach gruzu, przez które udało się niezauważenie przedostać. Co prawda Williar i Fiodor czasem popełniali błędy w przeprawie. Nic dziwnego, czuli się zdekoncentrowani, nie jedząc nic konkretnego od parunastu godzin. A to rozkruszyli butem porzuconą cegłę czy rozsypali stertę rupieci z brzdękiem. Gwiżdżący wiatr zagłuszył obydwa incydenty, dzięki czemu cała drużyna przedarła się bezpiecznie do miasta.
W Wilczej Nekropolii było tak wiele budynków, zarówno zniszczonych jak i zbudowanych przez lykantropy, że same ulice przypominały bardziej tunele wydrążone w mrocznym molochu. Skryci w cieniu podróżnicy obserwowali ogromne budowle rozpościerające się im nad głowami. Z wilczych budynków o ciemnej barwie emanowała dziwna energia, którą najintensywniej odczuwali Enchay oraz Williar. Atmosfery grozy dopełniał odgłos wycia oraz walk, pochodzące z różnych stron miasta. Stalowi Tancerze nigdy nie zaprzestawali mordów. Jeśli brakowało im wrogów, eksterminowali własnych braci.
Droga zwężała się, aby wreszcie wyprowadzić do starego budynku, który to stanowił pozostałości dziedzictwa starożytnych. Na szyldzie fruwały resztki kolorowych plakatów. Wokół budowli poniewierały się rusztowania, blokujące przejście w inną stronę.
Ihmisen syknął. - Musimy przejść przez ten budynek. Jak widzicie nie ma tu zbyt wiele swobody w poruszaniu się. Na razie idzie nam dobrze, ale nie róbcie niczego głupiego. Wy ludzie, macie to we krwi.
Kompania minęła okratowane okno i wyszła do szerokiego hallu. Na jego środku umiejscowiono zamarzniętą fontannę, która otoczona była wielkimi donicami, gdzie niegdyś musiały kwitnąć bujne rośliny. Pod ścianami z kompletnie wyblakłymi obrazami stały rzędy ławek. Z hallu droga prowadziła do pomieszczenia skrytego w mroku. Wszyscy ostrożne przesunęli się tam, zainteresowani pochodzącym stamtąd głosem.
Pomieszczenie było ogromne, rzędami ustawiono tu siedziska z pluszu (teraz oczywiście mocno nadgryzionego przez czas), rozpoczynające się zaraz przed zbutwiałą sceną. Kotary okalające tą, były zgniłe i częściowo rozpadały się. Wokół sceny zgromadziło się kilkunastu, pomniejszych Stalowych Rycerzy. Prawdopodobnie były to szczenięta, choć trudno było to określić. Wilkołaki rosły bowiem bardzo szybko i nawet młode ich rodzaju, przewyższało już człowieka. Jeden z nich, na drewnianych deskach wskazywał reszcie glinianą tabliczckę. Mówił w języku lykantropów, zbudowanego głównie z warknięć, jednak parę słów było zrozumiałych. - Bracia… to być… człowiek… wy… rrr… zabijać… rrr… człowiek… zły…
Gdy wzrok przyzwyczaił się do półmroku, dało się ujrzeć na tabliczce prymitywny grawer z humanoidalnym wzorem, a także postacią wilkołaka. - Obok… wygnańcy… rrr… Burzgor… zdrajcy… gorsi… rrr… niż człowiek. Wy czekać! … rrr …
Nagle przemawiający wilkołak zeskoczył ze sceny. Uniósł do góry kosmaty łeb i pociągnął nozdrzami. Wyraźnie wyczuł zapach, jaki go zaintrygował.
Tymczasem drużyna musiała podjąć kolejną decyzję. W pomieszczeniu było ciemno toteż istniała możliwość, że pozostaną niezauważeni. Przez salę prowadziła również dalsza droga w postaci korytarza po prawej stronie sceny, do którego teoretycznie szło przemknąć w cieniu. Wilkołak na razie był dość daleko, toteż istniała szansa odwrotu.
- Cholera jasna! - Zaklął w myślach. - Co robić? -
Ostrza były przygotowane w każdej chwili, jednak była to wataha. A z taką dużą grupą lepiej byłoby nie zaczynać.
Zmysł Inkwizytora nagle zaczął działać. Wilkołaki wyglądały na dość młode, jeden starszy... To była lekcja. - Willar... Willar! Słyszysz mnie? - Powiedział w myślach do egzorcysty. - To uczące się szczenięta. Przekaż to wszystkim. - - Jedna rzecz z głowy. Ale co dalej? - Pomyślał drapiąc się po zaroście. - Atakować, zniszczyć psychicznie? -
Fiodor żałował teraz, że nie miał granatu, ani nie wszczepił sobie żadnego modułu do szpady od technoklanytów. - No wygnańcy. Wasza kolej... -
-Wydaje się, że mamy przewagę liczebną więc może by tak...? Przy okazji się coś zje? Jeszcze nigdy nie jadłem wilkołaka. Ihmisen, lepiej smakujecie z musztardą czy z chrzanem? Hm? - Nie mógł sobie odpuścić żartów z zadumanego w sobie człowieka - Z drugiej strony może lepiej poczekać. Każda lekcja się kiedyś kończy.
Sam zachowywał wzmożoną czujność starając się wychwycić wszelkie niebezpieczeństwa. Pozostawał gotowym do walki, ale nie miał zamiaru jej podejmować jeśli były jakieś inne sensowne alternatywy.
Williar przypomniał sobie sztuczkę jaką już raz wykonał. Postanowił spróbować rzucić proste zaklęcie kryjące ich zapach, nie nadał nowego, by dalej nie wabić wroga. Miał tylko nadzieję, że po prostu brak zapachu będzie skuteczną ochroną. Żałował, że wcześniej na to nie wpadł. "Byle tylko reszta cicho usiedziała..."
Williar uznał, że teraz jego pora do działania. Ludzka gama zapachów zbyt diametralnie różniła się od wilczej, toteż ich obecność musiała zostać zauważona. Skupił się w sobie. Rzucenie zaklęcia na tyle osób miało być trudnym zadaniem, ale postanowił zaryzykować.
Bardzo Trudny (5) Test Zaklinania Materii
Test nieudany.
Egzorcyście udało się utworzyć odmienny od naturalnego zapach. Pech chciał, że zamiast maskującej otoczki, emanowali teraz korzenną wonią. To jeszcze bardziej zaintrygowało Tancerza. Lykantrop kilkoma szybkimi susami przeskoczył nad widownią. Phellan zareagował jako pierwszy. Był już w pozycji bojowej, gdy potwór zmierzał bezpośrednio ku nim. Jeden z wygnańców wypadł przed niego. Tancerz machnął tylko łapą i przekręcił oponentowi kark. Zawył dziko: - Rrra! Obcy! Rrr! W mieście białego wilka! Zabić moje dzieci! Argh! Nie okazywać litość!
Ściana dziesięciu szczeniąt ruszyła poprzez rzędy siedzeń. Zwiadowcy przyparli do nich wraz z Birkartem i Rossie. Enchay schował się pod jedno z siedzeń, jęcząc iż jeśli z tego się wyliże, to już jest w stanie przeżyć wszystko. Tymczasem największy z oponentów, dorosły Tancerz zmierzał na Phellana. Był naprawdę ogromnej postury, a dwudziesto-centymetrowe szpony nie zapowiadały miłej pogawędki.
- E! Dlaczego to ja zawsze muszę walczyć z kabanami!? - krzyknął w stronę kompanów - Hej! Cholera jasna!
Phellan zaczął się szybko wycofywać. Rzucił tarczę i szpony dobywając topór, który w tych okolicznościach lepiej podziała na wroga. Stanął twardo na dwóch nogach i przygotował się na atak wroga. Postanowił najpierw go wybadać. Zobaczyć czy te istoty myślą podczas walki czy po prostu szarżują na wroga niczym wściekłe bestie. Po tych obserwacjach miał zamiar dostosować swoją taktykę do działań Tancerza. Tymczasem wywijał młynki toporem cały czas obserwując ruchy lykantropa aby bronić się przed jego ciosami.
Fiodor miał wolną rękę. Żaden z wilków nie chciał się nim zająć. Tym lepiej było dla niego.
Spojrzał na ekscytującą walkę wilkołaka i Phellana. To była jego kolej. Chciał zaatakować od tyłu, z zaskoczenia.
Przeszedł powolnym krokiem w stronę walczących i stanął chwilę przy szczeniętach. Chciał nabrać tylko ich zapachu, żadnej walki.
Wtem zakradł się od tyłu za starszego wilkołaka i wyciągnął powoli swoje ostrza zza pleców. Wbił katanę w głowę wilkołaka rozbryzgując krew na wszystkie strony, a potem machnął tam rapierem i przeciął w dwie różne strony.
Monstrum zmierzało bezpośrednio w kierunku żercy. Choć ten skryty był w cieniu pod balkonem, wilkołak dokładnie teraz go widział. Phellan postanowił działać defensywnie. Wymachiwał toporem i jednocześnie zaczął się wycofywać.
Test Walki Bronią Phellana i Stalowego Tancerza (Phellan wybiera Wycofanie, Tancerz Wściekły Atak). Phellan +3 za Pentagram
Stalowy Tancerz zadaje 7 punktów obrażeń (1 absorbowany przez pancerz).
Lykantrop bez problemu uchwycił broń w locie. Silnymi łapami zablokował kolejny cios, po czym odrzucił topór i gruchnął Phellana brzuch. Atak skwitował serią szybkich cięć, które wyrzuciły Phellana za grupę zniszczonych siedzeń.
Fiodor od jakiegoś czasu czaił się za monstrum. Teraz, gdy podszedł dostatecznie blisko, mógł zaatakować niedostrzeżony. Zaatakował, ratując tym samym Phellana od niechybnej śmierci.
Test Walki Bronią Fiodora i Stalowego Tancerza
Stalowy Tancerz zadaje 5 punktów obrażeń (2 absorbowane przez pancerz).
Tancerz odwrócił się błyskawicznie. Uchylił się przed obydwoma cięciami i silnym kopniakiem pozbawił Fiodora tchu. Następnie wbił swoje szpony w zbroję inkwizytora. Pazury nagle zablokowały się między warstwami pancerza. Lykantrop oswobodził je mocno zapierając się nogą o ofiarę i wyrzucając ją impetem przed siebie. Williar znajdował się gdzieś w pobliżu, ale na razie nie reagował. Z resztą kompanii nie było lepiej. Prowadzili zawzięty pojedynek ze szczeniętami, który to przeniósł się na scenę. W groteskowej parodii odgrywanych ongiś tu sztuk, grupa ludzi i wygnańców mierzyła siły z młodymi Tancerzami. Kiedy kolejny ze zwiadowców padł, szala wyraźniej przechyliła się na korzyść wroga.
Na scenie obecnie znajdują się: Birkart, Rossie, 3 wygnańców, 8 szczeniąt.
- Tak się chcesz bawić poczwaro? - Powiedział Fiodor wypijając esencję leczniczą. - To się zabawimy. -
Zebrał w sobie wszystkie siły. Wszystkie wspomnienia jakie kojarzyły mu się z tymi plugawcami jednoczyły się w jedną myśl - dać im tylko rychłą śmierć. Serce wstrzymało bicie, żyły napełniły się adrenaliną. Fiodorowi wszystko wydawało się w zwolnionym tempie. - Haaaa! - Krzyknął i z powalającą prędkością podbiegł pod monstrum, wyrzucił rapier w powietrze i złapał wilkołaka za sierść. Teleportując się z nim do góry wywarł na nim znowu spore zaskoczenie. Kto niby ma możliwość przechodzenia szybko przez pomrok? Za pomocą katany i ciął go z całej siły i nie okazywał żadnej dobroci. Zimna stal wykonywała szybkie obroty i ataki, a rapier wykonywał szybkie pchnięcia. Sama twarz Inkwizytora wyglądała tak strasznie, że nie jedno monstrum padłoby na sam widok. Postanowił wykorzystać wiedzę której ostanio się nauczył i zaczął ciąć szybciej i mocniej, a krew w nim się gotowała (Manewr "Bez Litości"). Wszystko trwało około dwie sekundy, i będąc nad wilkołakiem, wybił się od niego, wykonał salto i ciachnął ostrzami przerywając mu klatkę piersiową w stylu litery "x".
Po upadku na ziemię wypił szybko esencję mocy i zastanawiał się kto potrzebuje pomocy.
Ta strona wykorzystuje ciasteczka (cookies) w celu: utrzymania sesji zalogowanego Użytkownika, gromadzenia informacji związanych z korzystaniem z serwisu, ułatwienia Użytkownikom korzystania z niego, dopasowania treści wyświetlanych Użytkownikowi oraz tworzenia statystyk oglądalności czy efektywności publikowanych reklam.Użytkownik ma możliwość skonfigurowania ustawień cookies za pomocą ustawień swojej przeglądarki internetowej. Użytkownik wyraża zgodę na używanie i wykorzystywanie cookies oraz ma możliwość wyłączenia cookies za pomocą ustawień swojej przeglądarki internetowej.
[/acronym]
[/acronym][acronym='Zaklete rekawice, +0,8 ochr.']
[/acronym]
[acronym='Wzmocnione Buty szybkosci, +0,7 ochr. +1 do Przeprawy']
[/acronym]
[/acronym][acronym=',,Legendy Rubiezy", zbior przypowiesci i mitow (po lekturze +1 do Legend.)']
[/acronym][acronym='Kula energii, +1 do Czujnosci']
[/acronym][acronym='Eteryczny czujnik, pokazuje polozenie duchow w okolicy']
[/acronym][acronym='Chwytacz, pozwala uczynic pokonanego upiora swoim sluga']
[/acronym][acronym='Talizman Cieni, osnuwa wlasciciela maskujaca mgla']
[/acronym] [acronym='250,7 den']
[/acronym]
[/acronym]
[/acronym][acronym='Zew, zamienia upiora w istote materialna']
[/acronym]
