Jest tu wiele tematów o tym co się dzieje po śmierci, Zastanawiam się co jeśli po śmierci ogarnie nas całkowita pustka. Czy będzie to coś w rodzaju wiecznie czarnego snu ? Będziemy coś czuć ? Czy po prostu znikniemy...Jestem ciekawa co myślicie na ten temat i czy podzielacie moje zdanie, że coś takiego może się stać.
Pustka ?
- Thread starter Kingo
- Rozpoczęty
Dzejkoob
Nowicjusz
O właśnie, taki sam masz tok myślenia koleżanko jak Ja.
SirBeton
Ai Serafu
Niezbyt poprawny tok myslenia, ale w końcu trzeba od czegoś zacząć
Nie am czegoś takeigo jak pustka Bynajmniej po śmierci Zawsze coś będzie... Życie wieczne... Czy będziemy to czuć... Pewnie tak, ale przechodząc na granicy światów nie będziemy już tego uczucia pamiętać
Pewnie się zapytacie skąd to wiem... Dlaczego jestem tego taki pewien... A ja Wam odpowiem, że...
Nie am czegoś takeigo jak pustka
Bynajmniej po śmierci Zawsze coś będzie... Życie wieczne... Czy będziemy to czuć... Pewnie tak, ale przechodząc na granicy światów nie będziemy już tego uczucia pamiętać Pewnie się zapytacie skąd to wiem... Dlaczego jestem tego taki pewien... A ja Wam odpowiem, że...
SirBeton
Ai Serafu
No to proszę o dokończenie swojej myśli...
Już dokańczam
Nie wiem dlaczego niektórzy uważają, że po śmierci nic nie ma... Nie wiem, ale wiem co mnie, nas czeka... Po co by ludzie - wielcy naukowcy kończyli najlepsze uczelnie na świecie, aby tylko zmarnowac czas? Wątpię...
bo naukowcy nie wiedzą co będzie po odejściu fizycznym z tego świata mimo że są tacy "mądrzy";p to jest kwestia wiary i tyle...ja osobiście wierze w to cudowne zycie ale w głebi wydaje mi się że będzie to właśnie taka wielka pustka,nicość...nie bedziemy nawet tego świadomi
SirBeton
Ai Serafu
Świadomi czy też nie... Nie będziesz pamiętał tego co tam zobaczysz, bo na granicy światów pamięć zostaje wymazana, abyś nie mógł wykorzystać nabytej wiedzy z poprzedniego życia ...
...
*Madzia*
Neurotyczna sadystka
- Dołączył
- 17 Październik 2006
- Posty
- 1 521
- Punkty reakcji
- 25
Cieżko jest sobie wyobrazic tą wszechogarniającą pustkę , która nas czeka po śmierci
Nie sądzę jednak żeby to był stan przypominajacy "wieczny sen" bo nawet wtedy , kiedy człowiek śpi , jego mózg pracuje . A samo "umieranie" jest raczej procesem,a nie chwilą.Zdaję sobie sprawę jaki to jest trudny temat, ale mimo wszystko chciałbym zwrócić uwagę na kilka moich spostrzeżeń. Najpierw należy zadać sobie pytanie podstawowe: Czym jest śmierć? Wszelkiego rodzaju wiara traktuje to jako pewien moment będący łącznikiem pomiędzy jakimiś wymiarami ( zależne od rodzaju wiary) jednak zawsze prowadzącym do pewnego rodzaju egzystencji mniej lub bardziej podobnej do tej na ziemii. Jednak myślenie to jak na określenie "smierć" według mnie jest za bardzo "cielesne". Zaraz wytłumaczę o co chodzi. Mówiąc cielesne chodzi mi o to, że za bardzo odwzorowuje to co przeżywamy tu na ziemi, żyjąc. Jakby nie patrzeć egzystencja to pojęcie ściśle związane z ciałem, z jego potrzebami, a także funkcjonowaniem. Nawet "myślenie" jest częścią egzystencji ponieważ stwarza je mózg., najzwyklejsza część ciała. A przecież w momencie śmierci wszystkie te elementy zostają wyłączone, oczywiscie jest z tym różnie ponieważ mózg prawdopodobnie potrafi utrzymać naszą świadomość jeszcze długi czas po śmierci ( co tłumaczyło by te wszystkie śmierci kliniczne). Czyli gdy umrzemy patrząc na to z logicznej strony nie mamy prawa egzystować. Czyli nie ma tu mowy o jako takim odczuwaniu, logicznym myśleniu itd.
Z drugiej strony stoi teoria ludzi zazwyczaj niewierzących mówiąca o nicości, niebycie itd. Zgadzałaby sie ona z naukowym rozumowaniem. Jakby nie patrzeć jest na to jeden prosty dowód, że jako taki niebyt istnieje i każdy z nas go kiedyś prawdopodobnie dośwaidczył. Wystarczy przypomnieć sobie co było przed narodzinami. Myśląc w tym momencie o tym, to co czujemy? No ja myślę, że w momencie myślenia o tym czujemy oczywistą nicość i niebyt. My to tak na prawdę znamy, tylko staramy się myśleć w typowy dla człowieka sposób i wszystko materializować. Próbując zrozumieć niebyt my go chcemy najpierw zmaterializować, no ale tak się nie da. Raczej powinniśmy skupić nię na samym przypominaniu go sobie i odczuwaniu go w trakcie przypominania. Niemożliwość przypomnienia, ale swiadomość naszej "nie egzystencji" przed narodzinami jest najprostszym dowodem na istnienie nicości po śmierci. Tak nicość to coś na prawdę abstrakcyjnego godnego pośmiertnego życia.
Wybacz, ale to co wyżej napisałeś/aś to typowe kiepskie fantasy, tak samo wartościowe jak wszystkie święte pisma. Według mnie wymazywanie pamięci i egzystowanie dalej przekreśla sama śmierć. Nie mówiąc już, ze absurdalnie to brzmi i za prosto. Starasz się nadać śmierci ten cały materializm typowy do człowieka. Twoje myślenie to bajka w stylu, że np. po śmierci przyjeżdża po nas pociąg.
Z drugiej strony stoi teoria ludzi zazwyczaj niewierzących mówiąca o nicości, niebycie itd. Zgadzałaby sie ona z naukowym rozumowaniem. Jakby nie patrzeć jest na to jeden prosty dowód, że jako taki niebyt istnieje i każdy z nas go kiedyś prawdopodobnie dośwaidczył. Wystarczy przypomnieć sobie co było przed narodzinami. Myśląc w tym momencie o tym, to co czujemy? No ja myślę, że w momencie myślenia o tym czujemy oczywistą nicość i niebyt. My to tak na prawdę znamy, tylko staramy się myśleć w typowy dla człowieka sposób i wszystko materializować. Próbując zrozumieć niebyt my go chcemy najpierw zmaterializować, no ale tak się nie da. Raczej powinniśmy skupić nię na samym przypominaniu go sobie i odczuwaniu go w trakcie przypominania. Niemożliwość przypomnienia, ale swiadomość naszej "nie egzystencji" przed narodzinami jest najprostszym dowodem na istnienie nicości po śmierci. Tak nicość to coś na prawdę abstrakcyjnego godnego pośmiertnego życia.
Stawiam, że te historie to opowiesci o śmierciach klinicznych?
Świadomi czy też nie... Nie będziesz pamiętał tego co tam zobaczysz, bo na granicy światów pamięć zostaje wymazana, abyś nie mógł wykorzystać nabytej wiedzy z poprzedniego życia
Wybacz, ale to co wyżej napisałeś/aś to typowe kiepskie fantasy, tak samo wartościowe jak wszystkie święte pisma. Według mnie wymazywanie pamięci i egzystowanie dalej przekreśla sama śmierć. Nie mówiąc już, ze absurdalnie to brzmi i za prosto. Starasz się nadać śmierci ten cały materializm typowy do człowieka. Twoje myślenie to bajka w stylu, że np. po śmierci przyjeżdża po nas pociąg.
Myśl o tym co było przed narodzinami, nie materializuj tego tylko odczuwaj a wyobrazisz ją sobieCieżko jest sobie wyobrazic tą wszechogarniającą pustkę , która nas czeka po śmierci
SirBeton
Ai Serafu
Bez przesady... Żaden pociąg po śmierci po nas nie przyjedzie... I kto tu ma jakieś bajkowe skojarzenia
M
MacaN
Guest
jak miałem ok. 10 lat uświadomiłem sobie to samo co kingo Czyli, że po śmierci może być nic.. położyłem się, zamknąłem oczy, przestałem na moment myśleć o wszystkim, a następnie wyobraziłem sobie, że nic nie słyszę, nie widzę, nie czuję.. zrozumiałem, że w takim stanie sekunda trwa wieki a wieki sekundę, ale również to, że ja tego nie poczuję, ponieważ nie będzie mnie. Potem dalej leżąc z zamkniętymi oczami pomyślałem o tym co daje życie, nawet ból - jaką to daje rozkosz ( myślę o rozkoszy świadomości i samym fakcie istnienia ) zdałem sobie sprawę, że jesteśmy prochem, niczym.
Ta świadomość tego co może być po śmierci nieźle mną wtedy wstrząsnęła później marzyłem o tym, żeby żyć jak najdłużej, żeby żyć wiecznie.. Dziś zastanawiam się nad samym faktem istnienia duchów, duszy, Boga, życia po śmierci. Z jednej strony chciałbym wywołać ducha, bo jego wywołanie niejako utwierdziło mnie w tym, że Bóg istnieje, że istnieje życie po śmierci.. z drugiej jednak strony obawiam się, że Cały ten " przyzywanie duchów " zryje mi tylko psychikę
No bo kto mi wytłumaczy, dlaczego boję się to robić w nocy a w dzień nie? to kwestia psychiki..
Tak, czy siak chciałbym wierzyć w życie po śmierci ale nie jestem pewny na 100% czy w nie wierzę, bo to jest wiara, czyli wierzenie ślepo w coś, co nam przekazano i w coś co chcielibyśmy aby było faktem.
Czyli, że po śmierci może być nic.. położyłem się, zamknąłem oczy, przestałem na moment myśleć o wszystkim, a następnie wyobraziłem sobie, że nic nie słyszę, nie widzę, nie czuję.. zrozumiałem, że w takim stanie sekunda trwa wieki a wieki sekundę, ale również to, że ja tego nie poczuję, ponieważ nie będzie mnie. Potem dalej leżąc z zamkniętymi oczami pomyślałem o tym co daje życie, nawet ból - jaką to daje rozkosz ( myślę o rozkoszy świadomości i samym fakcie istnienia ) zdałem sobie sprawę, że jesteśmy prochem, niczym. Ta świadomość tego co może być po śmierci nieźle mną wtedy wstrząsnęła
później marzyłem o tym, żeby żyć jak najdłużej, żeby żyć wiecznie.. Dziś zastanawiam się nad samym faktem istnienia duchów, duszy, Boga, życia po śmierci. Z jednej strony chciałbym wywołać ducha, bo jego wywołanie niejako utwierdziło mnie w tym, że Bóg istnieje, że istnieje życie po śmierci.. z drugiej jednak strony obawiam się, że Cały ten " przyzywanie duchów " zryje mi tylko psychikę No bo kto mi wytłumaczy, dlaczego boję się to robić w nocy a w dzień nie? to kwestia psychiki..
Tak, czy siak chciałbym wierzyć w życie po śmierci ale nie jestem pewny na 100% czy w nie wierzę, bo to jest wiara, czyli wierzenie ślepo w coś, co nam przekazano i w coś co chcielibyśmy aby było faktem.
Mayte
AlienumMundi
- Dołączył
- 5 Sierpień 2011
- Posty
- 1 291
- Punkty reakcji
- 48
- Wiek
- 31
A ja się zastanawiam nad dwoma opcjami tzn. pierwszą jest po prostu zniknięcie. Kończy się nasze biologiczne życie to i my się kończymy. W końcu nie jesteśmy czymś wielkim.
Druga opcja opiera się na tym, że coś się tam znajduje, przechodzimy na poziom wyższej egzystencji, jednocześnie tracimy swoje dawne ja. Przechodzimy jako "czysta" istota.
Moje ja bardziej skłania się do opcji numer dwa, ale umysł jakoś wybiera opcje jeden choć pragnąłby wierzyć w opcje numer dwa.
Co do mówienia o wielkich ludziach i ich dziełach, oni to nie robią dla życia po śmierci, oni to robią by zostawić po sobie pamiątkę, coś co zostanie po nich nawet jeśli okażę się, że przestajemy istnieć gdy umiera nasze biologiczne ciało. Dzięki temu choć sami nie będą chodzić po tym świecie ludzie będą o nich pamiętali.
Druga opcja opiera się na tym, że coś się tam znajduje, przechodzimy na poziom wyższej egzystencji, jednocześnie tracimy swoje dawne ja. Przechodzimy jako "czysta" istota.
Moje ja bardziej skłania się do opcji numer dwa, ale umysł jakoś wybiera opcje jeden choć pragnąłby wierzyć w opcje numer dwa.
Co do mówienia o wielkich ludziach i ich dziełach, oni to nie robią dla życia po śmierci, oni to robią by zostawić po sobie pamiątkę, coś co zostanie po nich nawet jeśli okażę się, że przestajemy istnieć gdy umiera nasze biologiczne ciało. Dzięki temu choć sami nie będą chodzić po tym świecie ludzie będą o nich pamiętali.
Bardzo świetne i trafne określenie "nie jesteśmy czymś wielkim". To w sumie smutne... W sumie też bym wolał drugą opcję, ale nie chciał bym aby przypominała życie, tzn na tym samym się opierała itd. Chciałbym poczuć coś, nowego coś innego po takiej śmierci. W sumie gdybym stał się funkcjonującą ludzką duszą chyba bym się lekko rozczarował
proxy92
Nowicjusz
- Dołączył
- 30 Październik 2008
- Posty
- 790
- Punkty reakcji
- 24
- Wiek
- 32
Nie wiem, dlaczego sądzicie, że po śmierci istnieje takie coś jak życie pozagrobowe. podam wam prosty przykład. Idziecie spać, prawda? Czy coś czujecie jak śpicie? Oprócz rzadkich snów to nic... No właśnie. Nic. Tak samo jest po śmierci! Koniec i kropka!
Sir czyli wg Ciebie możliwe jest to że to nie jest nasze hmmm....pierwsze "wcielenie"?Bo jeśli piszesz że nie będziemy nic pamiętać z tego życia w życiu następnym to możliwe że to nie jest nasze pierwsze życie-dobrze rozumiem?Bo to jest nawet ciekawa teoria muszę powiedzieć...
Mayte
AlienumMundi
- Dołączył
- 5 Sierpień 2011
- Posty
- 1 291
- Punkty reakcji
- 48
- Wiek
- 31
Ależ jeśli dobrze pamiętam to o wcieleniach jest w Buddyzmie. Tam przeżywamy życia po życiu, aż nas duch stanie się czysty i w tedy wkroczymy do jakiegoś tam raju. To się nazywa reinkarnacja. Dlatego DalajLama szukał wśród swego lubu wcielenia Panczenlamy i na odwrót. Więc to chyba było nawiązanie właśnie do tego.
Nie mów tu o śnie, ponieważ w jego trakcie odczuwamy i to bardzo dużo. Nie mówię już tu o snach ( które o dziwo masz każdej nocy, lecz z pewnością ich nie pamiętasz, a one same w sobie już są dowodem, iż się nie odłączamy jak w nicości) itd. lecz o reagowaniu na bodźce, a zwłaszcza na upływ czasu. Ja również dam prosty przykład: Wyobraź sobie, ze umierasz na jedną noc, a po tej nocy ktoś cię wskrzesza. Co odczuwasz? Ile czasu minęło? Prawdopodobnie w twoim odczuciu nie minęła nawet sekunda, ponieważ wtedy byłeś wyłączony. A co się dzieje gdy śpisz? Gdy rano wstajesz jesteś świadom czasu, który upłynął itd.
Pomimo tego, iż starałem się zanegować twój argument, to i tak po części się z tobą zagdzam, co widać po moich wcześniejszych postach. Nikt nie jest w stanie powiedzieć co było przed narodzinami, oczywisty dowód na istnienie pustki po śmierci... Wbrew pozorom, moje powyższe rozumowanie związane ze snami tylko to potwierdza. Weźmy wielu ludzi wybudzonych z śpiączki. Jedni powiedzą, ze serio czuli, iż czas mija jak w śnie, inni że żyli w innym świecie ( coś jak OOBE), a znajdą się i tacy, których funkcje mózgu zawiedły i deklaruja, iż tak na prawdę niczego nie odczuwali, i że tak na prawdę zostali odłączeni, i że ich spiączka trwała sekundy. I taki argument w sumie obala wszystkie śmierci kliniczne i życia pozagrobowe, ponieważ istnieją ludzie, którzy odczuli nicośc na włąsnej skórze. Nicości nic nie tłumaczy, a śmierć kliniczną niestety funkcjonowanie mózgu.
Żeby nie być gołosłownym zacytuje posta jakiejś przypadkowej osoby z tego forum: http://odkrywcy.pl/k...g4sticaid=6d7fe
Z początku uważałem tą teorię za science-fiction, ale po głębszym zastanowieniu, gdyby prawdą było, że po śmierci jesteśmy jakąś energią, to nic dziwnego, ze nasza pamieć została by wymazana. Nasz mózg umarł, a co za tym idzie nasz dysk twardy.Sir czyli wg Ciebie możliwe jest to że to nie jest nasze hmmm....pierwsze "wcielenie"?Bo jeśli piszesz że nie będziemy nic pamiętać z tego życia w życiu następnym to możliwe że to nie jest nasze pierwsze życie-dobrze rozumiem?Bo to jest nawet ciekawa teoria muszę powiedzieć...