Cześć Asiu
Będę chyba pierwszą osobą, która napisze Ci tutaj "nie jedź".
Bo ja jestem na nie.
Dlaczego? Jeśli nie masz za co się utrzymać, będzie to robił Twój chłopak, wesoło nie będzie.
Chyba, że masz jakiś grosz w posiadaniu, aby utrzymać się przez pewien czas.
Poza tym... za dużo się boisz rodziców.
Przyzwyczaili Cię do tego, więc domyślam się, że jest Ci ciężko.
Pierwsze co powinnaś zrobić, to powinnaś uniezależnić się od nich finansowo (ale nie uzależniać się od chłopaka!), czy to zrobisz w kraju, czy zagranicą - decyzja należy do Ciebie.
Pomyśl o wizycie u psychologa.
Najpierw odzyskaj swą wiarę w to, że sama pokierujesz swoim życiem, potem je zmieniaj.
Póki będziesz na kogokolwiek liczyć, to będziesz w pułapce.
A mówiłaś tym swoim rodzicom jak toksyczni są dla Ciebie, gdy się tak zachowują?
Jeśli tak i nie poprawili się w tym, jedyną szansę widzę w odcięciu się czasowym.
Odbierz im ster, zanim sprowadzą Cię na górę lodową ^^
Co innego, gdy masz wykształcenie zawodowe, albo studia.Chciałbym się dowiedzieć jeszcze jednaj rzeczy, bo Twoje relacje z rodzicami to jedno, a Twoja świadomość wyboru to drugie.
Po pierwsze wiedz, że za granicą wcale nie jest różowo, dno ? Możesz to tak nazwać, że jesteś tutaj na dnie, jednak... Bez wykształcenia za granicą możesz co najwyżej zarabiać grosze ( na 100% nie zarobisz tyle, co Niemiec ) powiedzmy nawet optymistycznie, że 8 euro za godzinę. Są tam ludzie, którzy tak jak ty uciekli przed rodziną i teraz boją się przyznać przed " biedakami " z Polski, że żyją tam w nędzy i ubóstwie. Wypożyczają samochody i jeżdżą nimi tutaj, choć potem je muszą oddać i zapłacić za pożyczkę, udają, że jest dobrze a mieszkają w takich warunkach, do których ja bym swojego psa nie wpuścił nawet
Pamiętaj też, że wykształcenie jest najważniejsze. Bez niego w swoim kraju żyje się lepiej, bo Niemiec chętniej zatrudni Niemca bez wykształcenia, niż Polaka
Tylko, że to 3 lata w plecy. Nie łatwiej i logiczniej po prostu skończyć studia ? 
obyś jednak stała się samodzielna.jeśli to Ciebie wykańcza psychicznie...
No dobra, w każdym razie powodzenia w życiu, (nie)dorosła dziewczyno
Właśnie to co chcesz zrobic czyli iść do pracy i utrzymywać się sama. Masz 21 lat rodzice nie powinni Ci mówic co masz robic a jedynie podpowiedziec doradzić ale nie nakazywać. Na psychologie powinny udać sie osoby z silną psychika i bez problemych emocjonalnych z którymi nie moga sobie poradzić. Chyba naprawde sie do tego nie nadajesz. Patrzac dziś na życie poradziłabym Ci wyjechać ale nie zostawić nauki zawsze możesz ja kontynułować można to pogodzić jeśli będziesz chciała to zrobić w Polsce. Za granicą na pewno bedziesz miała lepiej więc nie patrz na rodziców im złość przejdzie tym bardziej jak uda Ci się tam dobrze ustawić. To jest Twoje życie oni go za Ciebie nie przeżyją.