Zofia Komedowa, właśc. Zofia Trzcińska, z domu von Tittenbrun[1] (ur. 13 listopada 1929 r. w Dryszczowie[2], zm.
20 sierpnia 2009 r. w Warszawie[3]) – polska miłośniczka jazzu, organizatorka, promotorka i manager, guru polskich jazzmanów, muza i żona Krzysztofa Komedy
____________________________________________________________________________________________________________________________
Hanna Bedryńska-Borowicz (ur. 16 lutego 1924 w Łodzi, zm.
18 sierpnia 2009 w Warszawie) — aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna. Zdała eksternistyczny egzamin aktorski (1949).
W teatrze zadebiutowała 20 października 1949 roku. W latach 1949-51 była aktorką w Teatrów Dramatycznych w Poznaniu. Następnie przeniosła się do Łodzi, gdzie w latach 1951-63 i 1964-91 występowała w Teatrze Nowym, a w sezonie 1963/64 – w Powszechnym. W 1991 roku przeszła na emeryturę. Grób aktorki znajduje się na Starym Cmentarzu w Łodzi.
Spektakle teatralne
1949: Cement jako Anna (reż. Stefan Drewicz)
1949: W pewnym mieście jako Klaudia (reż. S. Drewicz)
1950: Moralność pani Dulskiej jako Lokatorka (reż. Tadeusz Chmielewski)
1950: Zapora jako Stefka (reż. Tadeusz Muskat)
1950: Mirandolina jako Piękna oberżystka (reż. Teofil Trzciński)
1951: Zemsta jako Klara (reż. Jerzy Zegalski)
1951: Zwycięstwo jako Marysia Wróbel (reż. T. Muskat)
1951: Mizantrop jako Elianta (reż. Władysław Woźnik)
1952: Burza jako Katierina (reż. Kazimierz Dejmek)
1952: Niezapomniany rok 1919 jako Sekretarka towarzysza Lenina (reż. K. Dejmek)
1953: Henryk VI na łowach jako Betsy (reż. K. Dejmek)
1953: Dziewczyna z dzbanem jako Donja Maria (reż. Hanna Małkowska)
1954: Latarnia jako Księżna (reż. Jerzy Merunowicz)
1955: Wesele Figara jako Zuzanna (reż. J. Merunowicz)
1955: Don Juan jako Elwira (reż. Bohdan Korzeniewski)
1956: Noc listopadowa jako Joanna (reż. K. Dejmek)
1956: Święto Winkelrida jako Leokadia (reż. K. Dejmek)
1956: Miarka za miarkę jako Izabella (reż. K. Dejmek)
1957: Teatr Klary Gazul jako Dona Urraca de Pimentel (reż. Stefania Domańska)
1957: Wzgórza jak białe słonie (reż. Zbigniew Kuźmiński, Teatr Telewizji)
1958: Żywot Józefa jako Panna; Rzeczpospolita (reż. K. Dejmek)
1959: Cudotwórca jako Marta (reż. K. Dejmek)
1959: Nie-boska Komedia jako Szatan-Dziewica (reż. B. Korzeniewski)
1959: Bank Glembay Ltd jako Angelika Glembay (reż. Bojan Stupica)
1960: Hamlet jako Gertruda (reż. Janusz Warmiński)
1060: Człowiek z głową jako Lidia (reż. K. Dejmek)
1960: Siżyś jako Delfina Potocka (reż. Jerzy Antczak)
1961: Pan Damazy jako Mańka (reż. Stanisław Łapiński)
1961: Trzy siostry jako Masza (reż. K. Dejmek)
1961: Historyja o chwalebnym zmartwychwstaniu jako Marya Salomea (reż. K. Dejmek)
1962: Żabusia jako Helena (reż. Konrad Łaszewski)
1962: Skandal w Hellbergu jako Hilda Diederich (reż. Wojciech Pilarski)
1962: Ladacznica z zasadami jako Lizzie (reż. K. Łaszewski)
1963: Dyplomaci jako Linowska (reż. W. Pilaski)
1963: Cyrano de Bergerac jako Roksana (reż. Tadeusz Minc)
1964: Golem jako Kobieta szpieg, potem Ofelia (reż. Roman Sykała)
1964: Piosenka prawdę ci powie (reż. Barbara Fijewska, J. Wyszomirski)
1965: Kolumbowie rocznik 20 jako Kryska (reż. Adam Hanuszkiewicz)
1965: Lato w Nohant jako Georges Sand (reż. Bohdan Poręba)
1966: Trojanki jako Andromacha (reż. Aleksander Strokowski)
1966: Ojciec jako Laura (reż. Tadeusz Byrski)
1967: Sonata Belzebuba jako Baronowa Sokalyi (reż. Stanisław Kokesz)
1967: Szklana menażeria jako Amanda (reż. Witold Zatorski)
1967: Fantazy jako Hrabina Idalia (reż. A. Hanuszkiewicz)
1970: Zemsta jako Podstolina (reż. W. Zatorski)
1970: W małym dworku jako Widmo matki (reż. W. Zatorski)
1972: Poemat otwarty jako Obca (reż. Józef Zbiróg)
1973: Upiory jako Pani Alwing (reż. Andrzej Przybylski)
1974: Wesele Figara jako Marcelina (reż. B. Korzeniewski)
1974: Stracony syn jako Liza (reż. Tadeusz Worontkiewicz, Teatr Telewizji)
1975: Lato (reż. Laco Adamik, Teatr Telewizji)
1976: Jan Maciej Karol Wścieklica jako Rozalia Wścieklicowa (reż. W. Pilarski)
1978: Zemsta jako Podstolina (reż. K. Dejmek)
1978: Długie pożegnanie jako Matka Ludmiły (reż. Jerzy Domaradzki)
1980: Pan Jowialski jako Szambelanowa (reż. Jerzy Kreczmar)
1981: Czwartkowe damy jako Sonia (reż. Wanda Laskowska)
1982: Damy i huzary jako Pani Orgonowa (reż. Ludwik Benoit)
1983: Rodzina jako Lebenbaumowa (reż. Edward Dziewoński)
1984: Profesja pani Warren jako Pani Warren (reż. W. Pilarski)
1985: Wczesny odlot żurawi jako Profesorowa (reż. Maria Kaniewska, Teatr Telewizji)
1987: Skąpiec jako Frozyna (reż. M. Kaniewska)
1988: Jaja jak berety jako Ada (reż. Jerzy Hutek)
1989: Kordian jako Dama dworu (reż. J. Hutek)
1991: Mąż od biedy jako Pani Dawnoska (reż. Mariusz Pilawski)
Odznaczenia
1955: Srebrny Krzyż Zasługi
1967: Odznaka Honorowa miasta Łodzi)
1974: Medal 30-lecia
1975: Złoty Krzyż Zasługi
1984: Warszawski Krzyż Powstańczy
1984: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
1995: Krzyż Armii Krajowej
2000: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
2000: Zasłużony Działacz Kultury
_________________________________________________________________________________________________________________________
Kim De Dzung (w transkrypcji angielskiej: Kim Dae-jung; ur. 3 grudnia 1925 w Kwangdzu, w prowincji Dzolla Południowa, zm.
18 sierpnia 2009 w Seulu), południowokoreański polityk, laureat pokojowej Nagrody Nobla i prezydent Korei Południowej.
Kim De Dzung studiował na uniwersytetach Konguk, Korea i Kyŏngju. Był dziennikarzem, kiedy w 1960 wybrano go do Zgromadzenia Narodowego z ramienia opozycyjnej Partii Demokratycznej, której rzecznikiem został w 1963. Kiedy przekształciła się ona w Nową Partię Demokratyczną (1967), wszedł w skład jej kierownictwa, niewielką różnicą głosów przegrywając wybory prezydenckie w 1971. Po dłuższym pobycie w USA i Japonii został uprowadzony przez koreańskie służby specjalne i przewieziony do Korei Południowej.
Wieloletni działacz opozycji demokratycznej, w 1971 po raz pierwszy z ramienia Nowej Partii Demokratycznej kandydował na urząd prezydenta. Przeciwnik prezydenta Park Chung-hee, wielokrotnie więziony; 1980, po zabójstwie prezydenta w 1979, skazany na karę śmierci (zamienioną na dożywotnie więzienie). Po zwolnieniu w 1982 wyjechał do USA.
Powrócił do Korei w 1985 i nawiązał współpracę z Kim Yung Samem (Kim Young-sam) na rzecz demokratyzacji państwa. 1991-1992 stał na czele Partii Demokratycznej; 1992 po raz kolejny rywalizując w wyborach prezydenckich, przegrał z Kim Jung Samem. Został wybrany na prezydenta w 1998.
Jego prezydentura upłynęła pod znakiem działania na rzecz pokoju i pojednania z Koreą Północną; spotkał się m.in. z Kim Dzong Ilem (Kim Jong-il), doszło także do spotkania rodzin rozdzielonych granicą międzykoreańską. Te właśnie działania, a także całokształt aktywności na rzecz praw człowieka, prowadzonej jeszcze w czasach opozycji, przyniosły mu Pokojową Nagrodę Nobla w 2000.
Zakończył kadencję prezydencką w lutym 2003. Za jego prezydentury Korea była współgospodarzem piłkarskich mistrzostw świata (2002).