Polak

[eR Te]

Jestem Polakiem.
Jestem z tego dumny.
Uporałem się z rakiem,
Sam wyszedłem z trumny...
Jestem rodakiem Wojtyły,
Moje słowa w stosunku do Jego
To jak raj, a przy nim piekielne pyły...
I choć Go nie znałem to jest mym kolegą...
Jest moim największym autorytetem,
Moim przywódcą i stróżem...
Jak mi jest zimno założy mi sweter,
Jak jest mi smutno przyniesie mi róże...
Pomimo, że nie przychodzi widzialny,
Wiatr mówi mi, że stoi tóż obok...
Nie... On nie jest nachalny...
Wędruje wolno... Jak niebiański obłok...
Nie wstydzę się polskości,
Mówię wprost kim jestem.
Okrutnie mnie zaś złości,
Gdy ktoś hańbi ją gestem...
Bo rani także siebie,
Depcze polską ziemie...
Czy on będzie w niebie?
Mam nadzieje... Lecz nie wiem...
Zakochałem się w szczerości...
Też ignorowałem Ojczyzne...
Lecz powiedziałem dość...
I wyrosłem na porządnego mężczyzne...
Staram się być wierny, żyć godnie.
Staram się, choć ciężko, nikim nie gardzić.
Czemu ludzie, jak zwierzęta, popełaniają zbrodnie,
A pózniej piętnem porażki otarci
Nie wiedzą co dalej uczynić?
Martwię się o nich... Nie jestem egoistą...
Boję się też o ich ostateczny wynik...
Chcę tylko przypomniec: koniec jest blisko...

 

[dreadmanka]

dreszcze mnie przeszly.... jest super ... gratuluje

 

[**malutka**]

kolejny Twój super wierszyk..mi się bardzo podoba

 

[Shani]

taa znowu wiersz Ci sie udał...Chociaz jak zaczelam czytac bylam pewna ze bedzie taki sobie, dalej jednak bylo coraz lepiej... Ehh Czekam na inne