Co wy o tym sądzicie? Czy waszym zdaniem człowiek będący w społeczeństwie pośród ludzi może być osamotniony? Ja myślę, że tak, ba myślę że wiele osób może się z tym utożsamiać, po części nawet sam siebie do tego przyrównuję... A wy? Ktoś z was też tak ma? Co sądzicie w ogóle o tym paradoksie?
Hmmm nie wiem teraz jak napisać, jedna z niewielu rzeczy których nie umiem opisać
Tak się zastanawiam jak to napisać, a przecież zgadam się z pejsze, tylko nie wpadłem na pomysł pisania książki-to jest przesada. Ale nikt tak naprawdę nie wie co czuje, ba nawet mnie nie zna dokładnie, nie jest mi z tym za dobrze, ale się nie użalam nad sobą w żadnym wypadku. Mój paradoks polega na tym, że chcę to zmienić, ale mi to nie wychodzi!? Może nie wiem jak to zrobić, a może to otoczenie nie chce zmienić mnie... nie mam zielonego pojęcia. Mój problem nie polega na tym, że nie mam nikogo(tak jest raczej przeciwnie o 180 stopni), tylko na tym że nikt mnie realnie nie zna, a ja nie potrafię tego zmienić, może gdzieś w podświadomości nie chcę, i dlatego to nie wychodzi, nie wiem... chciałem tylko looknąć czy ktoś jest równie nienormalny.
Cały czas mówimy o samotności w tłumie. Nie o zwykłej samotności, człowieka na bezludnej wyspie, ale o setce ludzi żyjącej obok siebie, ale nie związanych ze sobą tak jak zawsze ludzie byli ze soba związani w różnych społecznościach. Głównie objawia się to tym, że nic o sobie nie wiemy. Obecnie ludzie nie maja do siebie zaufania. Dlatego jak najwięcej wiadomości o sobie ukrywamy. Nawet na domofonach nie ma juz list nazwisk, a tylko numery domów. A co dopiero dopuścić, żeby ludzie znali nasze problemy i rozterki.
Na pewno wśród znajomych masz kilka osób, z którymi lepiej się dogadujesz. Jeśli zależy Ci na znajomościach więcej poświęcaj im czasu, wejdź w ich środowisko-np. zaimprowizuj spotkanie z jego znajomymi i swoimi na kawie/piwie/kręglach. Możliwości jest wiele, a najczęściej to my blokujemy samych siebie w kontaktach międzyludzkich. Inną sprawą jest jacy ludzie nas otaczają. Nie ma sensu zawracać sobie głowy tumanami, jakich w naszym społeczeństwie nie brakuje. Dlatego trzeba doceniać te osoby, którye się lubi i dobrze zna. Nawet jeśli będzie ich mało to na pewno będziesz czuł się mniej samotny niż z setką, których znasz powierzchownie. Mi czasem też brakuje towarzystwa, choć kontaktów mam wiele. Jednak gdy spotykam się jedynie z garstką, prawdziwie bliskich czuję więź i to mi wystarcza.
Myślę, że nie trafiłeś na swoją grupę. Może pod jakimś względem jesteś inny od reszty i przez to nie możesz się z ludźmi dogadać. Trzeba być cierpliwym, na świecie jest odpowiednio dużo ludzi, aby natknąć się w końcu na osobę myślącą podobnie.
Tu jest ukryty jeden z największych kryzysów osobowości-do tego nawiązywałem powyżej. Osoby samotne to czasem, te które zwyczajnie nie chcą się identyfikować ze stadem owieczek. Kryzys polega na tym, że taki człek może zrezygnować ze swoich ambicji i stać się kolejnym szaraczkiem, lub zostać przy swoim kosztem znajomych. Lubię przebywać wśród ludzi, jednak na poważniejsze i bardziej zażyłe tematy rozmawiam z osobami mi bliższymi. Duża część cywilizacji jest zwyczajnie durna. ,,Ogólnie nie lubię ludzi. Myślę że są głupi." Daron Malakian.
