- Dołączył
- 3 Maj 2007
- Posty
- 8 989
- Punkty reakcji
- 206
Temat założony z mojej czystej ciekawości odnośnie sposobu ludzkiego myślenia. Wypowiadać może się każdy, ale ostatnią rzeczą, jaką chcę wywołać tym topiciem jest flame-war.
Nie jest żadną nowością, że w prawie wszystkich religiach, szczególnie monoteistycznych, bóg to omnipotencyjny, wszechmocny twór, ale - co jednak zdaje się być najważniejsze wobec aktu wiary, stanowi dobry i miłosierny byt. Działa nam na rękę, choć nie zawsze wiemy jakimi ścieżkami do owego celu dąży. Jahwe, Święta Trójca, Allah - wszyscy są sprawiedliwi, miłosierni i koniec końców, dają nam to, na co zasłużyliśmy.
Nie chcę mówić tutaj o samej wierze, ale też o aspekcie psychologicznym. Co was, wierzących zmusza do myślenia, że bóg jest dobry? Co konkretnie czujecie przekonującego was do podobnego stwierdzenia?
Jeśli bowiem bóg jest transcendentny i ludzkim umysłem nie idzie ogarnąć jego prawdziwych zamiarów, to skąd możemy mieć jakąkolwiek pewność o jego naturze? A może tak naprawdę jest złośliwy i wszystkie nasze porażki i zgryzoty są jego zasługą, bynajmniej nie w celu nauki, a dlatego, że nas nie lubi. To oczywiście hipoteza, ale czy nie mniej wiarygodna od koncepcji miłosierdzia? Jak powiedziałem, mówię to bez złośliwości, ale w moim przekonaniu istota boska zbyt często przyobiera się w postać jaka nam konkretnie odpowiada. Bóg jest pomocny w każdych okolicznościach, choć nie zawsze stricte pomaga; czasem karze lub milczy - zawsze jednak w jakimś szerszym celu. Co by się zatem nie stało, będzie na jego konto. A jeśli zaczynamy się w boskich działaniach gubić, to nie przeskoczymy tego, że jest przecież niepoznawalny.
Nikt bowiem nie chciałby żyć na świecie rządzonym przez cichego tyrana z zaświatów. Ale teraz wyobraźmy sobie, że faktycznie taka rzeczywistość zaistniała i sobie funkcjonuje. Co by myśleli tamtejsi ludzie? Pogodzilby się, że świat jest brzydki ze swoim niesprawiedliwym bogiem czy może perswadowali wizję symbolu miłości? Znając ludzką psychikę, która lubuje się w wygodnictwie zdaje się, że dostalibyśmy drugie rozwiązanie. I ostateczne pytanie: co sprawia, że świat, jaki podałem za przykład możemy odróżnić od naszego?
Na razie dość dociekań ode mnie, zapraszam do dyskusji.
Nie jest żadną nowością, że w prawie wszystkich religiach, szczególnie monoteistycznych, bóg to omnipotencyjny, wszechmocny twór, ale - co jednak zdaje się być najważniejsze wobec aktu wiary, stanowi dobry i miłosierny byt. Działa nam na rękę, choć nie zawsze wiemy jakimi ścieżkami do owego celu dąży. Jahwe, Święta Trójca, Allah - wszyscy są sprawiedliwi, miłosierni i koniec końców, dają nam to, na co zasłużyliśmy.
Nie chcę mówić tutaj o samej wierze, ale też o aspekcie psychologicznym. Co was, wierzących zmusza do myślenia, że bóg jest dobry? Co konkretnie czujecie przekonującego was do podobnego stwierdzenia?
Jeśli bowiem bóg jest transcendentny i ludzkim umysłem nie idzie ogarnąć jego prawdziwych zamiarów, to skąd możemy mieć jakąkolwiek pewność o jego naturze? A może tak naprawdę jest złośliwy i wszystkie nasze porażki i zgryzoty są jego zasługą, bynajmniej nie w celu nauki, a dlatego, że nas nie lubi. To oczywiście hipoteza, ale czy nie mniej wiarygodna od koncepcji miłosierdzia? Jak powiedziałem, mówię to bez złośliwości, ale w moim przekonaniu istota boska zbyt często przyobiera się w postać jaka nam konkretnie odpowiada. Bóg jest pomocny w każdych okolicznościach, choć nie zawsze stricte pomaga; czasem karze lub milczy - zawsze jednak w jakimś szerszym celu. Co by się zatem nie stało, będzie na jego konto. A jeśli zaczynamy się w boskich działaniach gubić, to nie przeskoczymy tego, że jest przecież niepoznawalny.
Nikt bowiem nie chciałby żyć na świecie rządzonym przez cichego tyrana z zaświatów. Ale teraz wyobraźmy sobie, że faktycznie taka rzeczywistość zaistniała i sobie funkcjonuje. Co by myśleli tamtejsi ludzie? Pogodzilby się, że świat jest brzydki ze swoim niesprawiedliwym bogiem czy może perswadowali wizję symbolu miłości? Znając ludzką psychikę, która lubuje się w wygodnictwie zdaje się, że dostalibyśmy drugie rozwiązanie. I ostateczne pytanie: co sprawia, że świat, jaki podałem za przykład możemy odróżnić od naszego?
Na razie dość dociekań ode mnie, zapraszam do dyskusji.
