Szop Pracz

Nowicjusz
Dołączył
23 Wrzesień 2008
Posty
842
Punkty reakcji
2
Mirosław Staniek nie żyje



Piłkarz popełnił samobójstwo.

Jak podają śląskie media, Mirosław Staniek nie żyje. Były piłkarz, brat srebrnego medalisty z Barcelony Ryszarda, popełnił samobójstwo. W barwach Odry Wodzisław i Górnika Zabrze Staniek rozegrał 199 spotkań w ekstraklasie.
Przyczyny tragedii nie są znane. 8 sierpnia Mirosław Staniek skończyłby 41 lat.

Od zawsze ze Śląskiem

Prawy obrońca był wychowankiem Cukrownika Chybie.

Ostatnio był związany z Przyszłością Rogów, w której był trenerem zespołu rezerw. W barwach Odry i Górnik rozegrał 199 spotkań i strzelił 9 bramek.

kcz/mtom
 

samotnawsieci93

Bywalec
Dołączył
10 Grudzień 2008
Posty
2 716
Punkty reakcji
82
Sir Bobby Robson nie żyje

Bobby_Robson_Cropped.jpg


(ur. 18 lutego 1933 roku w Sacriston), angielski piłkarz i trener piłkarski. Jest jednym z najbardziej utytułowanych szkoleniowców na świecie, prowadził m.in. FC Barcelonę, PSV Eindhoven, FC Porto, a w latach 1982-90 był selekcjonerem reprezentacji Anglii, z którą na Mundialu 1990 zajął IV miejsce. Od stycznia 2006 roku jest konsultantem selekcjonera drużyny narodowej Irlandii. Cierpi na chorobę nowotworową w stadium terminalnym

Kariera piłkarska
Jest najmłodszym synem Lilian Watt-Robson i Philipa Robsona, górnika oraz wiernego kibica Newcastle United, który zaszczepił młodemu Bobby'emu miłość do futbolu. Za namową ojca Robson zapisał się do szkółki piłkarskiej Fulham Londyn, a w maju 1950 roku podpisał z tym klubem zawodowy kontrakt. W jego barwach występował przez sześć kolejnych lat. W marcu 1956 roku przeniósł się do West Bromwich Albion, gdzie potwierdził opinię jednego z najbardziej utalentowanych i najpracowitszych pomocników w lidze. W tym okresie zadebiutował również w reprezentacji Anglii. Sześć lat później powrócił do Fulham. W 1967 roku na krótko wyjechał do Kanady, gdzie jako grający menedżer w kilku pierwszych meczach ligowych poprowadził zespół Vancouver Whitecaps. Piłkarską karierę zakończył po powrocie do Anglii w wieku trzydziestu czterech lat.

W lidze angielskiej rozegrał 584 mecze i strzelił 133 bramki.
W reprezentacji Anglii rozegrał 20 meczów i strzelił 4 bramki.

Kariera szkoleniowa
Po powrocie z Kanady przez jedenaście miesięcy prowadził Fulham Londyn.

Na początku 1969 roku przeniósł się do Ipswich Town, w którym spędził kolejne trzynaście lat. Z zespołu broniącego się przed spadkiem zbudował poważną siłę angielskiej piłki przełomu lat 70. i 80. Drużyna dwukrotnie zdobywała wicemistrzostwo Anglii, raz Puchar Anglii oraz w 1981 roku po zwycięstwie w dwumeczu nad AZ Alkmaar – Puchar UEFA. Zasługą Robsona było również rozbudowanie szkółki młodzieżowej klubu, w której zaczynały piłkarską przygodę późniejsze filary Ipswich oraz drużyny narodowej.

Po Mundialu 1982 zdymisjonowany został selekcjoner reprezentacji Ron Greenwood. Na jego następcę wybrany został Robson, który podobnie jak słynny Alf Ramsey, trener mistrzowskiej drużyny z 1966 roku, do kadry narodowej trafił z Ipswich Town. Robson prowadził drużynę Albionu w dwóch finałach mistrzostw świata – w 1986 i w 1990 roku, za każdym razem Anglicy przegrywali z późniejszym triumfatorem. Najpierw wyeliminowała ich ręka Boga Diego Maradony, a cztery lata później odpadli w półfinale po rzutach karnych z RFN. Mimo to, wynik uzyskany we Włoszech (IV miejsce) jest najlepszy od 1966 roku i do dziś żadnemu kolejnemu selekcjonerowi nie udało się zajść wyżej. Po tym turnieju angielska federacja zdecydowała się nie przedłużać kontraktu z Robsonem. Jego selekcjonerski bilans: 95 meczów – 47 zwycięstw, 30 remisów i 18 porażek.

W 1990 roku przyjął ofertę PSV Eindhoven, z którym w ciągu dwóch sezonów zdobył dwa tytuły mistrza Holandii. Jednak brak sukcesów na arenie międzynarodowej i konflikt z zawodnikami sprawiły, że w 1993 roku przeniósł się do Portugalii. Przez rok pracował w Sportingu Lizbona, skąd niespodziewanie, mimo dobrych wyników w lidze, został zwolniony w grudniu 1994 roku. Szefowie głównego rywala Sportingu – FC Porto – miesiąc później zatrudnili Anglika u siebie. Pod koniec sezonu prowadzone przez Robsona Smoki wygrały z białozielonymi z Lizbony w finale Pucharu Portugalii. Później Porto dwukrotnie triumfowało w rozgrywkach o mistrzostwo kraju.

W 1996 roku o Robsona upomniała się FC Barcelona. Jedną z pierwszych decyzji szkoleniowca było kupienie za 20 milionów funtów Brazylijczyka Ronaldo. W sezonie 1996-97 Barcelona zdobyła Superpuchar Hiszpanii, Puchar Hiszpanii oraz Puchar Zdobywców Pucharów, a Robson został wybrany na najlepszego trenera Europy. Na początku kolejnego sezonu przez kilka miesięcy pełnił funkcję dyrektora sportowego klubu. W 1998 roku po raz drugi znalazł zatrudnienie w PSV Eindhoven.

We wrześniu 1999 po siedemnastu latach nieobecności powrócił do Premiership. W Newcastle United pracował przez pięć lat. W sezonie 2002-03 klub zajął w lidze czwarte miejsce, a rok później – trzecie. Robson po raz pierwszy w historii wprowadził Newcastle do Ligi Mistrzów. Został zwolniony w sierpniu 2004 roku po kilku słabszych meczach ligowych.

Od 13 stycznia 2006 roku 73-letni Robson jest konsultantem selekcjonera reprezentacji Irlandii Steve'a Stauntona. Zadaniem tego duetu był awans do Mistrzostw Europy w 2008 roku.

Sukcesy szkoleniowe
-wicemistrzostwo Anglii 1981 i 1982, Puchar Anglii 1978 oraz Puchar UEFA 1981 z Ipswich Town
-mistrzostwo Holandii 1991 i 1992 z PSV Eindhoven
-mistrzostwo Portugalii 1995 i 1996 oraz Puchar Portugalii 1995 z FC Porto
-Puchar Hiszpanii 1997, Superpuchar Hiszpanii 1997 oraz Puchar Zdobywców Pucharów 1997 z FC Barceloną
-IV miejsce na Mundialu 1990 oraz starty na Mistrzostwach Świata 1986 (ćwierćfinał) i Mistrzostwach Europy 1988 (faza grupowa) z reprezentacją Anglii
 

samotnawsieci93

Bywalec
Dołączył
10 Grudzień 2008
Posty
2 716
Punkty reakcji
82
zmarła Corazon Cojuangco Aquino

Aquino_2003.jpg


zwykle znana jako Cory Aquino (ur. 25 stycznia 1933 r., zm. 1 sierpnia 2009 r.) - polityk filipińska, prezydent Filipin w latach 1986-1992. Została pierwszą kobietą-prezydentem w historii Azji.

Była żoną działacza opozycji senatora Benigno Aquino Jra, który sprzeciwiał się dyktatorowi Ferdinandowi Marcosowi.
Kiedy po powrocie z wygnania w 21 sierpnia 1983 Benigno Aquino został zamordowany na lotnisku, Corazon Aquino zaangażowała się w walkę polityczną z reżimem Marcosa. Została przywódczynią koalicji Laban, a następnie wygrała wybory prezydenckie przeciw Marcosowi w lutym 1986. Zarówno ona, jak i Marcos ogłosili zwycięstwo, lecz na skutek demonstracji ludowych Marcos następnie zbiegł z kraju.

Aquino doprowadziła do wprowadzenia nowej demokratycznej konstytucji w 1987. Na urzędzie prezydenta została zastąpiona 30 czerwca 1992 przez generała Fidela Ramosa.

Człowiek Roku 1986 według magazynu Time.
 

samotnawsieci93

Bywalec
Dołączył
10 Grudzień 2008
Posty
2 716
Punkty reakcji
82
Jakub Derecki nie żyje

_LCRT_Derecki.jpg
mitko3.jpg


Niestety spełnił się najgorszy scenariusz po niedzielnym wypadku do jakiego doszło na torze Poznań. Jakub Derecki, zawodnik teamu DePRO Racing nie żyje.

Do wypadku doszło w niedzielę podczas połączonego wyścigu klas Superbike i Superstock 1000. Motocykl Jakuba Dereckiego z ogromną prędkością uderzył w bandę a nieprzytomny motocyklista został przetransportowany śmigłowcem do szpitala.

Niestety, pomimo wysiłków lekarzy we wtorek Jakub zmarł.

"Z głębokim żalem zawiadamiamy, iż odszedł od nas w wieku niespełna 28 lat niezwykle sympatyczny i bardzo lubiany zawodnik Wyścigowych Motocyklowych Mistrzostw Polski" - czytamy w komunikacie na stronie Automobilklubu Wielkopolskiego.

"Nikt nie spodziewał się, że metą niedzielnego wyścigu dla Kuby będzie ostatecznie niebo… Wszyscy do dziś mieliśmy nadzieje, że uda mu się do nas wrócić, że lekarze wygrają walkę o jego życie… " - czytamy w komunikacie na stronie Automobilklubu Wielkopolskiego" - brzmi dalsza część komunikatu.

http://www.scigacz.pl/Jakub,Derecki,smierc...WMMP,10232.html
 

samotnawsieci93

Bywalec
Dołączył
10 Grudzień 2008
Posty
2 716
Punkty reakcji
82
06 sierpnia zmarł Amerykański reżyser filmowy John Hughes, twórca znanych komedii z lat 80. i 90. jak m.in. "Klub winowajców", czy "Samoloty, pociągi i samochody", zmarł w czwartek na zawał serca. Miał 59 lat.

O jego śmierci poinformowała rzeczniczka Michelle Bega. Hughes, który mieszkał w stanie Illinois, w chwili śmierci odwiedzał krewnych w Nowym Jorku. Zmarł podczas porannego spaceru po Manhattanie.

Inne znane komedie, które reżyserował, to "Dziewczyna z komputera" i "Wolny dzień Ferrisa Buellera".

Hughes był też producentem i scenarzystą; brał udział w realizacji komedii "Kevin sam w domu" i jego sequeli, oraz filmach "Cud na 34. ulicy" i "Flubber".

John%20Hughes%2001.jpg
 

samotnawsieci93

Bywalec
Dołączył
10 Grudzień 2008
Posty
2 716
Punkty reakcji
82
Zmarł Jan Tarasin

8 sierpnia zmarł Jan Tarasin, malarz, grafik, rysownik, fotograf, eseista, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Miał 83 lata. Informację portalowi "Rzeczpospolitej" przekazał w poniedziałek syn artysty, Jakub.
Jan Tarasin urodził się w 1926 roku w Kaliszu. Studiował na krakowskiej ASP, w pracowniach malarstwa prof. Zygmunta Rudnickiego, Zbigniewa Pronaszki i Wacława Taranczewskiego oraz w pracowniach grafiki prof. Andrzeja Jurkiewicza i Konrada Srzednickiego. W latach 1963-67 był pedagogiem na Wydziale Architektury Wnętrz tej uczelni.

Do Warszawy przeprowadził się w 1967 roku, gdzie został rektorem tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. W 1985 roku mianowany został profesorem nadzwyczajnym. W latach 1974-1982 wydawał autorskie "Zeszyty" z serigrafiami i tekstami. Uprawiał malarstwo, grafikę warsztatową (litografia, serigrafia) i użytkową (plakat) oraz refleksję teoretyczną o sztuce.

Wielokrotnie doceniony

Otrzymał liczne nagrody, w tym m.in. za cykl litografii "Dom" na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki w Arsenale (1955 r.), I nagrodę na I Biennale Grafiki (1960 r.), nagrodę gazety "Yomiuri" na Międzynarodowej Wystawie Młodych Plastyków (1964 r.), Nagrodę Krytyki im. Cypriana Norwida - za najlepszą wystawę indywidualną w Warszawie (1976 r.) i Nagrodę im. Jana Cybisa za rok 1984 (Warszawa, 1985 r.). Jego prace znajdują się w licznych zbiorach muzealnych - w kraju i poza jego granicami.

Jedną z bardziej znanych prac artysty jest plakat propagandowy: "Bumelant to dezerter z frontu walki o pokój i silną Polskę" (1952).

Był uczestnikiem międzynarodowej akcji "Polscy Artyści Plastycy - Dzieciom" organizowanej przez Fundację SERCE - Europejskie Centrum Przyjaźni Dziecięcej w Świdnicy.

________________________________________________________________________________
__________________________________________

Zmarł Daniel Jarque, kapitan Espanyolu

n_rcd_espanyol_daniel_jarque_gonzalez-4233.jpg


Kapitan Espanyolu Barcelona Daniel Jarque 9 sierpnia zmarł na atak serca podczas zgrupowania swojego zespołu we Włoszech.

Do tragedii doszło po sobotnim treningu. Jak podaje "Gazzetta dello Sport" w chwili zawału Jarque rozmawiał przez telefon z dziewczyną i nagle zamilkł. To ona powiadomiła działaczy zespołu, że coś złego stało się z piłkarzem. Klubowy lekarz i włoskie służby medyczne próbowały reanimować piłkarza, ale nie udało się go uratować.

26-letni Jarque był piłkarzem Espanyolu od dwunastego roku życia. Zadebiutował w pierwszym zespole w 2002 roku, a cztery lata później sięgnął po Puchar Króla. Grał na pozycji obrońcy. Był wielokrotnym reprezentantem swojego kraju w kategoriach młodzieżowych.

Działacze Espanyolu podjęli decyzję o przerwaniu zgrupowania i powrocie zespołu do Barcelony.

"Fakt, że tak młody człowiek, świetny sportowiec i profesjonalista, doznał zawału serca wprawił nas w smutek. Wszyscy składamy jego bliskim kondolencje" - powiedział kapitan Realu Madryt Raul Gonzalez, który wraz z zespołem przebywa w USA. Wyrazy współczucia przesyłali również gracze i działacze innych drużyn.

Dwa lata temu hiszpańskim futbolem wstrząsnęła śmierć Antonio Puerty. 22-letni obrońca Sevilli upadł na murawę podczas meczu i został odwieziony do szpitala, gdzie zmarł.
 

Szop Pracz

Nowicjusz
Dołączył
23 Wrzesień 2008
Posty
842
Punkty reakcji
2
Les Paul nie żyje



Les Paul legendarny amerykański gitarzysta, słynny także dzięki pionierskim projektom gitar elektrycznych, zmarł wczoraj w Nowym Jorku. Przyczyną śmierci były powikłania po przebytym zapaleniu płuc. Paul miał 94 lata.

Naprawdę nazywał się Lester William Polfuss. Odegrał niebagatelną rolę w rozwoju przemysłu muzycznego w czasach II wojny światowej. Jako zapalony wynalazca wymyślił jedną z pierwszych gitar elektrycznych bez pudła rezonansowego, był również pionierem nagrywania wielościeżkowego.

We wczesnych latach 50. związał się z firmą Gibson produkującą sprzęt muzyczny. Pomógł zaprojektować jeden z modeli gitary, który to został nazwany od jego imienia Gibson Les Paul. Gitara cieszy się od tego czasu nieustannym powodzeniem i jest produkowana w wielu różnych wersjach.

Les Paul, pomimo artretyzmu i problemów ze słuchem pozostał aktywnym muzykiem. Do niemal 90 roku życia występował w wielu klubach muzycznych.

muzyka.onet.pl
 

samotnawsieci93

Bywalec
Dołączył
10 Grudzień 2008
Posty
2 716
Punkty reakcji
82
Eunice Kennedy Shriver nie żyje

Eunice-zurab.jpg


Eunice Kennedy Shriver (ur. 10 lipca 1921 w Brookline, Massachusetts, zm. 11 sierpnia 2009 w Hyannis, Massachusetts[1]) - amerykańska działaczka społeczna.


Rodzina
Była trzecią córką i zarazem piątym dzieckiem Rose i Josepha P. Kennedych. 23 maja 1953 poślubiła polityka Partii Demokratycznej Roberta Sargenta Shrivera, Jr, z którym miała pięcioro dzieci, synów: Bobby'ego (ur. 1954), Timothy'ego (ur. 1959), Marka (ur. 1964) i Anthony'ego (ur. 1965) oraz córkę Marię, dziennikarkę, która została żoną aktora Arnolda Schwarzeneggera, obecnego gubernatora Kalifornii.


Działalność społeczna
Eunice Kennedy przekonała swojego ojca, aby Fundacja Josepha P. Kennedy'ego wspierała inicjatywy na rzecz osób upośledzonych umysłowo (finansowanie badań oraz budowa obiektów). W 1963 zorganizowała pierwsze półkolonie sportowe dla osób z upośledzeniem umysłowym, a pięć lat później w Chicago odbyła się pierwsza olimpiada specjalna. Obecnie ruch olimpiad specjalnych, który narodził się w USA i w Kanadzie w 1963, funkcjonuje w 168 krajach i zrzesza 2,5 mln sportowców.
 

samotnawsieci93

Bywalec
Dołączył
10 Grudzień 2008
Posty
2 716
Punkty reakcji
82
Virginia Davis nie żyje

virginiadavis-big.jpg


Urodzona w 1918 roku Virginia po raz pierwszy u Disneya zagrała w filmie "Kraina czarów Alicji" z 1923 roku, będącym kombinacją filmu z prawdziwymi aktorami oraz animacji. Jako kilkulatka zagrała potem jeszcze w kilkunastu obrazach z Alicją w tytule.

Ekranowe sukcesy skończyły się zanim weszła w dorosłość. Jej dorobek stanowi głównie 13 tytułów o przygodach Alicji kręconych w latach 1923-25. Jako nastolatka zagrała w filmach "Three on a Match," "The Harvey Girls" i "Weekend in Havana", aby ostatecznie zerwać z Fabryką Snów i rozpocząć karierę dekoratorki wnętrz, redaktor czasopisma i agenta nieruchomości.

Virginia Davis zmarła 15 sierpnia w swoim domu w Kalifornii z przyczyn naturalnych. Miała 90 lat.
 

Szop Pracz

Nowicjusz
Dołączył
23 Wrzesień 2008
Posty
842
Punkty reakcji
2
W wieku 77 lat zmarł amerykański senator Edward "Ted" Kennedy




Kennedy cierpiał na raka mózgu. Zmarł w Hyannis Port w Massachusetts.

Kennedy przez 47 lat sprawował funkcję senatora. W Kongresie zasiadał od 1962 roku, uczestnicząc w pracach komitetu do spraw sądownictwa, komitetu pracy i zasobów ludzkich oraz komitetu do spraw zdrowia, edukacji, pracy i wynagrodzeń.

Kennedy był drugim najstarszym członkiem Senatu i trzecim najdłużej pełniącym służbę senatora człowiekiem w historii amerykańskiego Kongresu.

Informując o stracie, przywódca Demokratów w izbie Harry Reid podkreślił, iż Kongres stracił swego patriarchę. Zadeklarował także, iż Senat kontynuować będzie prace nad realizacją celu, któremu zmarły poświęcił tak wiele wysiłku: reformą systemu zdrowia. - Potężny głos liberalnego lwa mógł zamilknąć - jego marzenie jednak nie umrze - powiedział Reid.

Edward Kennedy - młodszy brat prezydenta Johna F. Kennedy'ego, zamordowanego w 1963 roku i Roberta F. Kennedy'ego, zastrzelonego w 1968 roku - uważany był za jednego z najbardziej wpływowych i skutecznych polityków Partii Demokratycznej oraz nieformalnego lidera lewego skrzydła partii. Był także jednym z najbardziej stanowczych amerykańskich krytyków wojny w Iraku.

W Senacie zasiadał nieprzerwanie od 1962 roku - mandat zdobywał w siedmiu kolejnych wyborach. W czasie swej długiej kariery był m.in. przewodniczącym senackiej komisji pracy, zdrowia i usług społecznych, komisji sprawiedliwości oraz zastępcą lidera senackiej większości.

Po interwencji amerykańskiej w Iraku w 2003 roku oskarżał prezydenta George'a W. Busha o rozmyślne podsycanie kwestii zagrożenia ze strony Iraku dla usprawiedliwienia akcji wojskowej. Porównywał Busha do prezydenta Richarda Nixona a wojnę w Iraku do wojny w Wietnamie.

Zdaniem komentatorów, śmierć senatora oznaczać może też koniec politycznej dynastii Kennedych. W tym znanym rodzie brak jest bowiem obecnie osobistości podobnie wielkiego formatu.
 

samotnawsieci93

Bywalec
Dołączył
10 Grudzień 2008
Posty
2 716
Punkty reakcji
82
Aleksandyr Bożkow - bułg. Александър Димов Божков (ur. 9 sierpnia 1951 w Sofii, zm. 23 sierpnia 2009 w Sofii) - bułgarski polityk i ekonomista.

Ukończył prowadzoną przez Amerykanów szkołę średnią w Bagdadzie, a w 1974 uzyskał dyplom inżyniera na Uniwersytecie Technicznym w Sofii (specjalność budowa maszyn). Po studiach pracował jako inżynier nadzoru technicznego w Libii w jednej z bułgarskich firm, realizujących kontrakty w tym kraju.

W latach 90. XX w. związał się ze Związkiem Sił Demokratycznych, awansując do centralnych władz partii. W 1992 rozpoczął pracę w ministerstwie rozwoju regionalnego, zaś rok później został dyrektorem rady kontrolnej w Agencji Prywatyzacji Majątku Państwowego. W roku 1994 otrzymał mandat deputowanego do parlamentu, z okręgu Dobricz.

W 1997 objął stanowisko ministra gospodarki i wicepremiera w rządzie, kierowanym przez Stefana Sofijanskiego, a także w kolejnym gabinecie Iwana Kostowa. W 1999 został usunięty przez Kostowa ze stanowiska. W tym czasie zajmował się prywatyzacją największych zakładów przemysłowych, prasa oskarżała go o przyjmowanie z tego tytułu korzyści majątkowych.

Pod koniec 1999 Bożkow został mianowanym głównym negocjatorem Bułgarii w sprawie akcesji tego kraju do Unii Europejskiej. Zrezygnował z tej funkcji w czerwcu 2000. Przez ostatnie lata swojego życia kierował Ośrodkiem Rozwoju Ekonomicznego, był także częstym gościem programu "Muzyka dla duszy", nadawanej przez Darik Radio. Autor felietonów do pisma Dnewnik.

W 2004 otrzymał wyrok w zawieszeniu za jedną z niewłaściwie przeprowadzonych prywatyzacji, wyrok został jednak anulowany przez Sąd Apelacyjny.

Zmarł na chorobę nowotworową.

_______________________________________________________________________________________________________________________


Krzysztof Piszczek (ur. 29 lipca 1978 w Skawinie, zm. 22 sierpnia 2009 w Krakowie) – były polski piłkarz występujący na pozycji pomocnika. W ciągu swojej kariery reprezentował barwy m.in. Wisły Kraków i Cracovii.

Piszczek zmarł nad ranem 22 sierpnia 2009. Powodem śmierci była choroba nowotworowa, z którą piłkarz walczył od długiego czasu[1]. Z jej powodu też przedwcześnie, bo już w 2004 zakończył karierę piłkarską i zajął się trenowaniem juniorów swojej pierwszej drużyny – Skawinki Skawina. Od 2006 do 2007 prowadził też pierwszoligowego wtedy Kmitę Zabierzów i był najmłodszym trenerem na tak wysokim stopniu rozgrywek
 

samotnawsieci93

Bywalec
Dołączył
10 Grudzień 2008
Posty
2 716
Punkty reakcji
82
Zofia Komedowa, właśc. Zofia Trzcińska, z domu von Tittenbrun[1] (ur. 13 listopada 1929 r. w Dryszczowie[2], zm. 20 sierpnia 2009 r. w Warszawie[3]) – polska miłośniczka jazzu, organizatorka, promotorka i manager, guru polskich jazzmanów, muza i żona Krzysztofa Komedy


____________________________________________________________________________________________________________________________

Hanna Bedryńska-Borowicz (ur. 16 lutego 1924 w Łodzi, zm. 18 sierpnia 2009 w Warszawie) — aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna. Zdała eksternistyczny egzamin aktorski (1949).

W teatrze zadebiutowała 20 października 1949 roku. W latach 1949-51 była aktorką w Teatrów Dramatycznych w Poznaniu. Następnie przeniosła się do Łodzi, gdzie w latach 1951-63 i 1964-91 występowała w Teatrze Nowym, a w sezonie 1963/64 – w Powszechnym. W 1991 roku przeszła na emeryturę. Grób aktorki znajduje się na Starym Cmentarzu w Łodzi.


Spektakle teatralne
1949: Cement jako Anna (reż. Stefan Drewicz)
1949: W pewnym mieście jako Klaudia (reż. S. Drewicz)
1950: Moralność pani Dulskiej jako Lokatorka (reż. Tadeusz Chmielewski)
1950: Zapora jako Stefka (reż. Tadeusz Muskat)
1950: Mirandolina jako Piękna oberżystka (reż. Teofil Trzciński)
1951: Zemsta jako Klara (reż. Jerzy Zegalski)
1951: Zwycięstwo jako Marysia Wróbel (reż. T. Muskat)
1951: Mizantrop jako Elianta (reż. Władysław Woźnik)
1952: Burza jako Katierina (reż. Kazimierz Dejmek)
1952: Niezapomniany rok 1919 jako Sekretarka towarzysza Lenina (reż. K. Dejmek)
1953: Henryk VI na łowach jako Betsy (reż. K. Dejmek)
1953: Dziewczyna z dzbanem jako Donja Maria (reż. Hanna Małkowska)
1954: Latarnia jako Księżna (reż. Jerzy Merunowicz)
1955: Wesele Figara jako Zuzanna (reż. J. Merunowicz)
1955: Don Juan jako Elwira (reż. Bohdan Korzeniewski)
1956: Noc listopadowa jako Joanna (reż. K. Dejmek)
1956: Święto Winkelrida jako Leokadia (reż. K. Dejmek)
1956: Miarka za miarkę jako Izabella (reż. K. Dejmek)
1957: Teatr Klary Gazul jako Dona Urraca de Pimentel (reż. Stefania Domańska)
1957: Wzgórza jak białe słonie (reż. Zbigniew Kuźmiński, Teatr Telewizji)
1958: Żywot Józefa jako Panna; Rzeczpospolita (reż. K. Dejmek)
1959: Cudotwórca jako Marta (reż. K. Dejmek)
1959: Nie-boska Komedia jako Szatan-Dziewica (reż. B. Korzeniewski)
1959: Bank Glembay Ltd jako Angelika Glembay (reż. Bojan Stupica)
1960: Hamlet jako Gertruda (reż. Janusz Warmiński)
1060: Człowiek z głową jako Lidia (reż. K. Dejmek)
1960: Siżyś jako Delfina Potocka (reż. Jerzy Antczak)
1961: Pan Damazy jako Mańka (reż. Stanisław Łapiński)
1961: Trzy siostry jako Masza (reż. K. Dejmek)
1961: Historyja o chwalebnym zmartwychwstaniu jako Marya Salomea (reż. K. Dejmek)
1962: Żabusia jako Helena (reż. Konrad Łaszewski)
1962: Skandal w Hellbergu jako Hilda Diederich (reż. Wojciech Pilarski)
1962: Ladacznica z zasadami jako Lizzie (reż. K. Łaszewski)
1963: Dyplomaci jako Linowska (reż. W. Pilaski)
1963: Cyrano de Bergerac jako Roksana (reż. Tadeusz Minc)
1964: Golem jako Kobieta szpieg, potem Ofelia (reż. Roman Sykała)
1964: Piosenka prawdę ci powie (reż. Barbara Fijewska, J. Wyszomirski)
1965: Kolumbowie rocznik 20 jako Kryska (reż. Adam Hanuszkiewicz)
1965: Lato w Nohant jako Georges Sand (reż. Bohdan Poręba)
1966: Trojanki jako Andromacha (reż. Aleksander Strokowski)
1966: Ojciec jako Laura (reż. Tadeusz Byrski)
1967: Sonata Belzebuba jako Baronowa Sokalyi (reż. Stanisław Kokesz)
1967: Szklana menażeria jako Amanda (reż. Witold Zatorski)
1967: Fantazy jako Hrabina Idalia (reż. A. Hanuszkiewicz)
1970: Zemsta jako Podstolina (reż. W. Zatorski)
1970: W małym dworku jako Widmo matki (reż. W. Zatorski)
1972: Poemat otwarty jako Obca (reż. Józef Zbiróg)
1973: Upiory jako Pani Alwing (reż. Andrzej Przybylski)
1974: Wesele Figara jako Marcelina (reż. B. Korzeniewski)
1974: Stracony syn jako Liza (reż. Tadeusz Worontkiewicz, Teatr Telewizji)
1975: Lato (reż. Laco Adamik, Teatr Telewizji)
1976: Jan Maciej Karol Wścieklica jako Rozalia Wścieklicowa (reż. W. Pilarski)
1978: Zemsta jako Podstolina (reż. K. Dejmek)
1978: Długie pożegnanie jako Matka Ludmiły (reż. Jerzy Domaradzki)
1980: Pan Jowialski jako Szambelanowa (reż. Jerzy Kreczmar)
1981: Czwartkowe damy jako Sonia (reż. Wanda Laskowska)
1982: Damy i huzary jako Pani Orgonowa (reż. Ludwik Benoit)
1983: Rodzina jako Lebenbaumowa (reż. Edward Dziewoński)
1984: Profesja pani Warren jako Pani Warren (reż. W. Pilarski)
1985: Wczesny odlot żurawi jako Profesorowa (reż. Maria Kaniewska, Teatr Telewizji)
1987: Skąpiec jako Frozyna (reż. M. Kaniewska)
1988: Jaja jak berety jako Ada (reż. Jerzy Hutek)
1989: Kordian jako Dama dworu (reż. J. Hutek)
1991: Mąż od biedy jako Pani Dawnoska (reż. Mariusz Pilawski)

Odznaczenia
1955: Srebrny Krzyż Zasługi
1967: Odznaka Honorowa miasta Łodzi)
1974: Medal 30-lecia
1975: Złoty Krzyż Zasługi
1984: Warszawski Krzyż Powstańczy
1984: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
1995: Krzyż Armii Krajowej
2000: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
2000: Zasłużony Działacz Kultury



_________________________________________________________________________________________________________________________



Kim De Dzung (w transkrypcji angielskiej: Kim Dae-jung; ur. 3 grudnia 1925 w Kwangdzu, w prowincji Dzolla Południowa, zm. 18 sierpnia 2009 w Seulu), południowokoreański polityk, laureat pokojowej Nagrody Nobla i prezydent Korei Południowej.

Kim De Dzung studiował na uniwersytetach Konguk, Korea i Kyŏngju. Był dziennikarzem, kiedy w 1960 wybrano go do Zgromadzenia Narodowego z ramienia opozycyjnej Partii Demokratycznej, której rzecznikiem został w 1963. Kiedy przekształciła się ona w Nową Partię Demokratyczną (1967), wszedł w skład jej kierownictwa, niewielką różnicą głosów przegrywając wybory prezydenckie w 1971. Po dłuższym pobycie w USA i Japonii został uprowadzony przez koreańskie służby specjalne i przewieziony do Korei Południowej.

Wieloletni działacz opozycji demokratycznej, w 1971 po raz pierwszy z ramienia Nowej Partii Demokratycznej kandydował na urząd prezydenta. Przeciwnik prezydenta Park Chung-hee, wielokrotnie więziony; 1980, po zabójstwie prezydenta w 1979, skazany na karę śmierci (zamienioną na dożywotnie więzienie). Po zwolnieniu w 1982 wyjechał do USA.

Powrócił do Korei w 1985 i nawiązał współpracę z Kim Yung Samem (Kim Young-sam) na rzecz demokratyzacji państwa. 1991-1992 stał na czele Partii Demokratycznej; 1992 po raz kolejny rywalizując w wyborach prezydenckich, przegrał z Kim Jung Samem. Został wybrany na prezydenta w 1998.

Jego prezydentura upłynęła pod znakiem działania na rzecz pokoju i pojednania z Koreą Północną; spotkał się m.in. z Kim Dzong Ilem (Kim Jong-il), doszło także do spotkania rodzin rozdzielonych granicą międzykoreańską. Te właśnie działania, a także całokształt aktywności na rzecz praw człowieka, prowadzonej jeszcze w czasach opozycji, przyniosły mu Pokojową Nagrodę Nobla w 2000.

Zakończył kadencję prezydencką w lutym 2003. Za jego prezydentury Korea była współgospodarzem piłkarskich mistrzostw świata (2002).

Kim_Dae-Jung_2002.jpg
 

samotnawsieci93

Bywalec
Dołączył
10 Grudzień 2008
Posty
2 716
Punkty reakcji
82
27 sierpnia zmarła kompozytorka Ellie Greenwich

Ellie Greenwich odeszła mając 68 lat. Była autorką wielu popularnych amerykańskich przebojów.

Przyczyną odejścia Greenwich był atak serca, którego kompozytorka doznała niedługo po tym, jak przewieziono ją do szpitala w Nowym Jorku, gdzie miała leczyć zapalenie płuc - podaje onet.pl.

W swojej blisko 50-letniej karierze, kompozytorka otrzymała 25 złotych i platynowych płyt. Współpracowała m.in. z Philem Spectorem nad albumami Chapel of Love i Da Doo Ron Ron. Napisała takie utwory jak "River Deep, Moutain High" czy "Leader of The Pack".

Greenwich była jedną z postaci uhonorowanych miejscem w Alei Sław Kompozytorów. Przyczyniła się do scenicznego sukcesu takich artystów jak Frank Sinatra czy Ella Fitzgerald.
Ellie%20Greenwich%2017.jpg
 

samotnawsieci93

Bywalec
Dołączył
10 Grudzień 2008
Posty
2 716
Punkty reakcji
82
Jang Jin-young (ur. 14 czerwca 1974, zm. 1 września 2009 w Seulu) – południowokoreańska aktorka i modelka

Karierę rozpoczęła w 1992 r., jako modelka po wygraniu jednego z konkursów piękności w swoim rodzinnym kraju. Na małym ekranie debiutowała w 1997 r., w mini serialu "The Angel in Me", a na dużym po raz pierwszy pojawiła się w 1999 r., w horrorze "Jaguimo". Jej pierwszym dużym sukcesem był film "The Foul King" z 2000 r. W kolejnych latach pojawiła się w takich produkcjach jak "The Siren", "Over the Rainbow", "Singles" czy "The Scent of Love" gdzie wcieliła się w pacjentkę u której zdiagnozowano raka żołądka. W 2007 r. pojawiła się ponownie na małym ekranie w dramacie "Lobbyist".

Za rolę w filmie „Shivering” otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki na rozdaniu nagród Blue Dragon Film Awards, a następnie nagrodę Korean Film Award dla najlepszej aktorki za rolę w filmie "Between Love and Hate".

We wrześniu 2008 r., podczas rutynowych badań wykryto u niej raka żołądka. W związku z choroba wycofała się z życia publicznego.
 

samotnawsieci93

Bywalec
Dołączył
10 Grudzień 2008
Posty
2 716
Punkty reakcji
82
Andrzej Józef Śliwiński (ur. 6 stycznia 1939 w Werblini, zm. 9 września 2009 w Elblągu) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup ordynariusz elbląski w latach 1992–2003.
Wykształcenie i piastowane godności
Pochodził z rodziny rolniczej. W latach 1956–1961 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Chełmińskiej w Pelplinie. 17 grudnia 1961 przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa Kazimierza Kowalskiego. W latach 1962–1964 był wikariuszem parafii Wygoda, następnie uzupełniał studia w dziedzinie teologii dogmatycznej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1972 uzyskał doktorat.

Od 1968 był wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Chełmińskiej. Był ponadto diecezjalnym duszpasterzem służby zdrowia, rodzin, środowiska akademickiego i ludzi morza, sędzią Biskupiego Sądu Duchownego w Pelplinie, a w latach 1970–1986 kanclerzem Kurii Diecezjalnej w Pelplinie. Piastował godność kanonika chełmińskiego.

W maju 1986 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji chełmińskiej i biskupem tytularnym Arindela. Sakry biskupiej udzielił mu 15 czerwca 1986 w Pelplinie kardynał Józef Glemp. Jako sufragan chełmiński był wikariuszem generalnym diecezji oraz wikariuszem biskupim dla wybrzeża. Stał na czele Diecezjalnego Studium Teologicznego w Gdyni.

W marcu 1992 został mianowany pierwszym biskupem ordynariuszem diecezji elbląskiej.

W Episkopacie Polski przewodniczył Podkomisji ds. Kultury Zdrowotnej i Sportu oraz był zastępcą przewodniczącego Komisji ds. Duszpasterstwa Ludzi Morza i członkiem Komisji ds. Duszpasterstwa Rolników. Pełnił również funkcję prezesa Katolickiego Stowarzyszenia Sportowego RP.


Kontrowersje
We wrześniu 2000 duchowny udał się w podróż do Irkucka na uroczystość konsekracji kościoła. Nie dotarł jednak do celu podróży, gdyż w dniu 4 września 2000 zaginął w Moskwie. Spekulowano, iż mogło dojść do uprowadzenia biskupa w celu ograbienia, bądź żądania okupu. Na prośbę polskich służb dyplomatycznych w Moskwie i okolicach zarządzono poszukiwania zaginionego hierarchy. Biskup został odnaleziony przez rosyjską milicję 8 września 2000, w hotelu Novotel w pobliżu lotniska Szeremietiewo. Po powrocie do Polski tłumaczył, iż w trakcie lotu do Moskwy źle się poczuł, przerwał podróż i nikogo nie informując udał się do hotelu, mając na celu poprawę samopoczucia.

11 maja 2003 biskup Śliwiński prowadził samochód będąc w stanie nietrzeźwym. Mając 0,8 promila alkoholu we krwi, doprowadził do zderzenia czołowego z innymi samochodami. W wypadku ucierpiała 6-letnia dziewczynka i jej ojciec.


Rezygnacja ze stanowiska biskupa ordynariusza
Kilka dni po spowodowaniu wypadku drogowego biskup Śliwiński został zawieszony w pełnieniu funkcji biskupich. W dniu 2 sierpnia 2003 ustąpił z dalszego pełnienia funkcji biskupa diecezjalnego. Rezygnacja została przyjęta przez papieża Jana Pawła II. Za spowodowanie wypadku drogowego pod wpływem alkoholu w dniu 27 października 2003 został skazany na 1,5 roku więzienia w zawieszeniu na 3 lata, zakaz prowadzenia pojazdów na 1 rok oraz 1000 złotych grzywny.


Śmierć
Zmarł 9 września 2009 na oddziale kardiologicznym Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Elblągu[1]. Zostanie pochowany w krypcie pod katedrą w Elblągu.

200px-Bp_andrzej_sliwinski.jpg

__________________________________________________________________________________________________________________


Norman Ernest Borlaug (ur. 25 marca 1914 w Creso, Iowa, zm. 12 września 2009 w Dallas, Teksas) – amerykański uczony pochodzenia norweskiego, laureat Pokojowej Nagrody Nobla.

Borlaug był agronomem i hodowcą, zajmującym się doskonaleniem roślin hodowlanych. Od 1966 był pracownikiem Międzynarodowego Ośrodka Uszlachetniania Kukurydzy i Pszenicy w Meksyku, w którym wyhodował odporne na choroby i bardzo plenne odmiany pszenicy o krótkiej słomie (tzw. odmiany półkarłowe), dzięki którym zapoczątkował tzw. zieloną rewolucję w wielu krajach Trzeciego Świata, jak Meksyk, Indie, Pakistan i inne kraje Ameryki Płd. i Afryki. Za to osiągnięcie w 1970 otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla. Szacuje się, że dzięki zielonej rewolucji, prace Borlauga bezpośrednio przyczyniły się do ocalenia ponad miliarda ludzi przed śmiercią głodową.

Od 1988 był członkiem zagranicznym Polskiej Akademii Nauk.

Norman_Borlaug.jpg
 

samotnawsieci93

Bywalec
Dołączył
10 Grudzień 2008
Posty
2 716
Punkty reakcji
82
Patrick Wayne Swayze (ur. 18 sierpnia 1952 w Houston[1], zm. 14 września 2009 w Los Angeles[2]) - amerykański aktor filmowy, tancerz, piosenkarz i choreograf.

Urodził się jako najstarszy syn i jedno z pięciorga dzieci inżyniera chemicznego roślin Jessie’ego Wayne’a Swayze (zm. 1982) i tancerki/choreograf Patsy Swayze[3][4]. Miał dwóch młodszych braci: Dona (ur. 10 sierpnia 1958) i Seana Kyle'a (ur. 13 października 1962) oraz dwie siostry – Bambi i Vicky[5].

Uczęszczał do szkoły Black Middle School w Oak Forest w stanie Illinois[6]. Edukację kontynuował w Houston w stanie Teksas, gdzie uczęszczał do katolickiej szkoły im. Świętej Róży z Limy, liceum Waltrip High School oraz San Jacinto College. Wystąpił jako skater w Galleria Ice Skating Pavilion w Houston. Ojciec widział w nim zawodowego sportowca. Jednak dobrze zapowiadającej się karierze futbolowej przeszkodziła kontuzja kolana, groziła mu amputacja. Po serii skomplikowanych operacji znów musiał uczyć się chodzić.

Taniec okazał się ozdrowieńczą terapią. Uczył się go w Houston Jazz Ballet Company, Harkness Ballet Theater School, Joffrey Ballet School w Nowym Jorku oraz Eliot Feld Ballet Company[7]. W wieku osiemnastu lat zadebiutował na scenie jako książę zakochany w Królewnie Śnieżce w spektaklu Disneyland na paradzie (Disneyland on Parade). Wkrótce został profesjonalnym tancerzem, podróżował po kraju ze znanym zespołem baletowym Buffalo Ballet Company, w 1975 trafił też na scenę broadwayowską w przedstawieniu Dobry czas Charleya (Goodtime Charley), a potem odniósł sukces w musicalach West Side Story.

12 czerwca 1975 poślubił tancerkę i uczennicę swojej matki, Lisę Niemi[8].

Po raz pierwszy pojawił się na kinowym ekranie w komedii Skatetown, U.S.A. (1979) ze Scottem Baio i Katherine Kelly Lang, gdzie dostrzegł go Francis Ford Coppola i zaangażował do roli Darrela 'Darry'ego' Curtisa w dramacie kryminalnym Outsiderzy (The Outsiders, 1983), który wypromował takie sławy jak Matt Dillon, Sofia Coppola, Rob Lowe, Tom Cruise, Diane Lane i Tom Waits. Na szklanym ekranie pojawił się w sitcomie CBS M*A*S*H (1981) jako szeregowy Gary Sturgis oraz serialu ABC Renegaci (Renegades, 1983) z Tracy Scoggins. Następnie zagrał sfrustrowanego i zadziornego buntownika, którego ojciec zaginął na wojnie wietnamskiej w sensacyjnym filmie wojennym Teda Kotcheffa Niespotykane męstwo (Uncommon Valor, 1983) u boku Gene'a Hackmana. Pierwszą główną rolą była postać Jeda w kontrowersyjnym dramacie wojennym Czerwony świt (Red Dawn, 1984) z Charliem Sheenem i Jennifer Grey.

Międzynarodową sławę zyskał rolą arystokraty Orry'ego Maina w miniserialu ABC – ekranizacji powieści Johna Jakesa Północ-Południe (North and South, 1985) i sequelu Północ-Południe (North and South, Book II, 1986). Niedługo potem wystąpił w melodramacie sportowym Youngblood (1986) u boku Roba Lowe jako zawodnik hokejowy. Dużym sukcesem cieszyła się nominowana do nagrody Złotego Globu kreacja instruktora tańca w dramacie muzycznym Wirujący seks (Dirty Dancing, 1987), gdzie zaprezentował swój talent taneczny, a także możliwości wokalne i autorskie w piosence She's Like the Wind, zdobywając nagrodę BMI Film & TV. Natomiast za postać policjanta z pochodzenia człowieka gór prowadzącego prywatne śledztwo w Chicago w sprawie morderstwa młodszego brata w filmie sensacyjnym Prawo krwi (Next of Kin, 1989) oraz za rolę tytułową w filmie sensacyjnym Wykidajło (Road House, 1989) był nominowany do Złotej Maliny jako najgorszy aktor. Rola ukochanego w zaświatach w melodramacie komediowym Uwierz w ducha (Ghost, 1990) przyniosła mu nominację do Złotego Globu i nagrody Saturna.

Zaskoczył krytyków i widzów swoimi kolejnymi kreacjami odbiegającymi daleko od jego dotychczasowego ekranowego wizerunku jako nominowany do nagrody MTV czarny charakter przywódca bandy gangsterów-surferów w filmie akcji Na fali (Point Break, 1991) oraz w nominowanej do nagrody Złotego Globu roli jednej z trzech drag queen w komedii Ślicznotki (To Wong Foo, Thanks for Everything, Julie Newmar, 1995). 18 sierpnia 1997 roku otrzymał gwiazdę w Alei Gwiazd w Hollywood przy 7018 Hollywood Blvd.

W styczniu 2008 u aktora stwierdzono nowotwór trzustki, uznawany za bardzo trudny do wyleczenia. Na początku maja przeszedł operację, w trakcie której usunięto mu część zaatakowanego przez raka żołądka[9]. Zmarł 14 września 2009 w Los Angeles

Patrick_Swayze_1989.jpg
 

samotnawsieci93

Bywalec
Dołączył
10 Grudzień 2008
Posty
2 716
Punkty reakcji
82
Barbara Skarga (ur. 25 października 1919 w Warszawie, zm. 18 września 2009 tamże) - polska profesor filozofii PAN.

Urodziła się w Warszawie, wywodziła się z rodziny ziemiańskiej wyznania ewangelicko – reformowanego, dość luźno związanej ze swoim kościołem. Jej siostrą była aktorka Hanna Skarżanka.

Studiowała filozofię na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie.

Była łączniczką w AK. W 1944 aresztowana przez Rosjan i skazana na 11 lat obozu pracy. Po wyjściu z niego otrzymała nakaz dożywotniego osiedlenia w kołchozie.

Do kraju powróciła w 1955. Studia ukończyła w 1957 na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie też uzyskała doktorat. Tytuł profesora nauk humanistycznych uzyskała w 1988. 19 maja 2008 odbyła się uroczystość odnowienia jej doktoratu.

Była redaktor naczelna pisma "Etyka".

Autorka książek, m.in.:

Narodziny pozytywizmu polskiego 1831-1864 (1964)
Kłopoty intelektu. Między Comte'em a Bergsonem (1975)
Czas i trwanie. Studia nad Bergsonem (1982)
Po wyzwoleniu 1944-1956 (1985)
Przeszłość i interpretacje (1987)
Granice historyczności (1989)
Tożsamość i różnica. Eseje metafizyczne (1997, wyróżniona nagrodą im. Jana Długosza)
Ślad i obecność (2002)
Kwintet metafizyczny (2005)
Człowiek to nie jest piękne zwierzę (2007)

W 1995 roku została odznaczona Orderem Orła Białego, były członek Kapituły tego odznaczenia, Kanclerz Orderu w latach 2001-2005. W październiku 2005 r. złożyła rezygnację z pełnienia funkcji Kanclerza Orderu Orła Białego w proteście przeciw wypowiedzi prezydenta elekta Lecha Kaczyńskiego, który podważał zasadność nagradzania tym odznaczeniem przez Aleksandra Kwaśniewskiego niektórych osób[2].

19 lutego 2000 przyznano jej tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika.

Barbara_Skarga.jpg
 

samotnawsieci93

Bywalec
Dołączył
10 Grudzień 2008
Posty
2 716
Punkty reakcji
82
Susan Denise Atkins (ur. 7 maja 1948 - zm. 24 września 2009) - amerykańska morderczyni skazana na dożywocie za zabójstwo aktorki i żony Romana Polańskiego Sharon Tate. Wśród jej ofiar byli również Abigail Folger, Wojciech Frykowski oraz Jay Sebring.

Susan urodziła się w mieście San Gabriel niedaleko Los Angeles w stanie Kalifornia. Miała dwóch starszych braci. Jej rodzice Jeanette i Edward regularnie nadużywali alkoholu. Kiedy miała 13 lat, jej matka zmarła, a Susan wraz z braćmi została pod opieką ojca. Była bardzo wrażliwą dziewczynką, nauczyciele określali ją jako wyjątkowo cichą i nieśmiałą. Złe kontakty z ojcem i nieśmiałość spowodowały, że zaczęła tworzyć własny wyimaginowany świat. 8 sierpnia 1969 roku Susan Atkins wzięła udział w makabrycznym morderstwie, które wstrząsnęło Ameryką. Za współudział w zabójstwach została skazana na dożywocie z możliwością ubiegania się o warunkowe zwolnienie.

Atkins odsiadywała wyrok w kalifornijskim wiezieniu dla kobiet w Chowchilla. 2 września 2009 r. Komisja badająca jej prośbę o przedterminowe zwolnienie odrzuciła je. Następne podanie, Atkins mogła złożyć w 2012 r. Zmarła na guza mózgu .
06e2c_Susan-Atkins-2001-and-1969.jpg

_________________________________________________________________________________________
Willy Breinholst (ur. 27 grudnia 1918, zm. 25 września 2009), duński pisarz i autor scenariuszy filmowych.

Do najbardziej znanych książek Breinholsta należą:

Jak cało i zdrowo przyszedłem na świat
Dzieci, najlepszy wynalazek od czasów Adama i Ewy
Hej Mamo, hej Tato
Hej mamo, hej tato, hej wszyscy...
Kocham mamę, tatę i... spaghetti
____________________________________________________________________________________________
Alícia de Larrocha i de la Calle (hiszp. Alicia de Larrocha y de la Calle; ur. 23 maja 1923 w Barcelonie, zm. 25 września 2009 tamże) – pianistka katalońska. Uczennica Franka Marshalla. Pierwszy raz wystąpiła publicznie w wieku 6 lat. Zadebiutowała w Wielkiej Brytanii w roku 1953, a w Stanach Zjednoczonych w 1955 (z Los Angeles Philharmonic Orchestra). Dokonała wielu nagrań, cenione są jej wykonania muzyki kompozytorów hiszpańskich (m.in. Granadosa i Albeniza).

6765.jpg

____________________________________________________________________________________________

Jerzy Giżycki (ur. 25 listopada 1918, zm. 27 września 2009 w Warszawie)[1] – polski krytyk filmowy, członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich, z zamiłowania szachista.

Recenzje filmowe pisał jeszcze przed wybuchem II wojny światowej. Po jej zakończeniu był (w 1946 r.) jednym z założycieli tygodnika "Film", a w 1966 r. – miesięcznika "Kino". Był również redaktorem pisma "Kamera". Wydał kilka książek o tematyce filmowej, z których "W filmie nie ma rzeczy niemożliwych" była przez wiele lat jedną z najważniejszych o tematyce realizacji filmów. W latach 60. XX wieku prowadził w TVP program "Kino filmów animowanych".

Jego pasją były szachy. W 1960 r. w Warszawie ukazało się pierwsze wydanie jego monumentalnego albumu "Z szachami przez wieki i kraje" (II wyd. – 1972, III wyd. – 1984), które przetłumaczone zostało na język rosyjski, szwedzki, węgierski, duński, niemiecki, angielski oraz czeski. Wspólnie z A.Górnym napisał traktującą o grach książkę "Fortuna kołem się toczy" (Warszawa 1976), która ukazała się również w edycjach niemieckiej, słoweńskiej i serbsko-chorwackiej. W latach 80. był autorem (wspólnie z Władysławem Litmanowiczem) encyklopedii "Szachy od A do Z" (Warszawa 1986 [I tom] i 1987 [II tom]).
 

samotnawsieci93

Bywalec
Dołączył
10 Grudzień 2008
Posty
2 716
Punkty reakcji
82
Zygmunt Chychła (ur. 6 listopada 1926 w Gdańsku, zm. 26 września 2009 w Hamburgu) – bokser, zdobywca pierwszego po wojnie złotego medalu olimpijskiego dla Polski.

Treningi rozpoczął w 1939 w polskim klubie Gedania. Po rozpoczęciu wojny został przez władze niemieckie pozbawiony obywatelstwa gdańskiego, a w 1944 przymusowo wcielony do Wehrmachtu. We Francji zdezerterował, po czym trafił do 2 Korpusu Polskiego gen. Andersa we Włoszech. Do Polski wrócił w 1946.

W 1947 debiutował w bokserskiej reprezentacji Polski u samego Feliksa Stamma. W 1948 pojechał na igrzyska olimpijskie do Londynu, gdzie dotarł do ćwierćfinału.

W 1951 w Mediolanie zdobył mistrzostwo Europy. W Plebiscycie "Przeglądu Sportowego" został wybrany najlepszym polskim sportowcem roku.

Na kolejnych igrzyskach w Helsinkach w 1952 zdobył złoty medal, wygrywając w finale z reprezentantem ZSRR Siergiejem Szczerbakowem. W drodze do finału zwyciężył mistrza olimpijskiego z Londynu i mistrza Europy z Oslo Júliusa Tormę (Czechosłowacja). W tym samym roku ponownie wygrał Plebiscyt "Przeglądu Sportowego".

Po powrocie z Olimpiady dowiedział się, że jest chory na gruźlicę. Postanowił wycofać się ze sportu, jednak polskie władze sportowe nie chcąc aby zawodnika zabrakło na Mistrzostwach Europy w Warszawie 1953 wprowadziły go w błąd, twierdząc, że choroba się cofnęła. Chychła wystartował w mistrzostwach, zdobywając złoty medal. Wskutek braku leczenia u sportowca rozwinęła się gruźlica, która spowodowała sporą jamę w płucach. Załamany, zakończył karierę sportową w 1953 roku. Na początku lat 70. wyemigrował do Niemiec.

Wystąpił 17 razy w reprezentacji Polski, 15 walk wygrał i 2 przegrał.

Stoczył 263 walki, 241 wygrał, 10 zremisował i 12 przegrał.

W 2003 Rada Miasta Gdańska przyznała bokserowi tytuł Honorowego Obywatela Miasta.

Zygmunt Chychła zmarł w Domu Seniora w Hamburgu.
Zygmunt+Chych%C5%82a.jpg

________________________________________________________________________________________________________________

Marek Edelman (data i miejsce urodzin nieznane, przyjęto 1 stycznia 1922 w Warszawie, inna data to 1 stycznia 1919, Homel[1] zm. 2 października 2009 w Warszawie[2]) – polski działacz polityczny i społeczny żydowskiego pochodzenia, lekarz kardiolog, przywódca powstania w getcie warszawskim, kawaler Orderu Orła Białego.

Młodość i II wojna światowa
Jego rodzice mieszkali w Homlu. Byli Żydami. Później rodzina przeprowadziła się do Warszawy (po II wojnie światowej Marek Edelman podawał jako miejsce swoich urodzin Warszawę w celu uniknięcia repatriacji do ZSRR). Rodzice byli zaangażowani w działalność polityczną. Matka, Cecylia Edelman z domu Percowska, działała w kobiecym odłamie Bundu (Jidisze Arbeter Froj). Ojciec, Natan Feliks (zm. ok. 1924), związany był z eserami.

Jako dziecko Marek Edelman wstąpił do Socjalistiszer Kinder-Farband (SKIF) (Socjalistycznego Związku Dziecięcego), organizacji dziecięcej działającej przy Bundzie. Po śmierci matki w 1934 sam zarabiał na swoje utrzymanie. Otoczony był też nieformalną opieką działaczek Bundu (Soni Nowogródzkiej, Estery Iwińskiej). W 1939 został członkiem Socjalistycznego Związku Młodzieży "Przyszłość" ("Cukunft")[3].

W czasie II wojny światowej należał do Powszechnego Żydowskiego Związku Robotniczego (Bund), w 1942 był wśród założycieli Żydowskiej Organizacji Bojowej. Uczestniczył w powstaniu w getcie warszawskim, a po śmierci Mordechaja Anielewicza został ostatnim przywódcą bojowników ŻOB podczas walk. Brał udział w powstaniu warszawskim (jako członek ŻOB podporządkowanej Armii Ludowej na Starówce). Po wojnie nie wyjechał z Polski, od 1946 na stałe zamieszkał w Łodzi.

Okres PRL
W 1951 ukończył studia na Akademii Medycznej w Łodzi, specjalizował się następnie w zakresie kardiochirurgii. Do 1967 pracował w Klinice Chorób Wewnętrznych macierzystej uczelni, a następnie na oddziale kardiochirurgii w klinice Wojskowej Akademii Medycznej. W 1972 został ordynatorem oddziału intensywnej terapii łódzkiego Szpitala im. Nikołaja Pirogowa[4].

Działalność opozycyjną rozpoczął w połowie lat 70., podejmując współpracę z Komitetem Obrony Robotników. W styczniu 1976 był jednym z sygnatariuszy Listu 101 przeciwko zmianom konstytucji, skierowanego do władz PRL. Od początku lat 80. działał w "Solidarności", m.in. jako członek Zarządu Regionu Ziemia Łódzka. W stanie wojennym został na krótko internowany w Łęczycy[5]. Został uwolniony w wyniku interwencji Jana Józefa Szczepańskiego, prezesa Związku Literatów Polskich. Nawiązał też kontakty z redakcją podziemnego „Tygodnika Mazowsze”. W 1983 odmówił władzom PRL udziału w Honorowym Komitecie Obchodów 40-lecia Powstania w Gettcie. SB uniemożliwiła mu udział w obchodach niezależnych[6]. W 1984, wraz z Jerzym Dłużniewskim i Ryszardem Kostrzewą, został członkiem podziemnej Regionalnej Komisji Wykonawczej Ziemia Łódzka[7]. W drugim obiegu ukazywały się wznowienia jego książki z 1945 roku pt. Getto walczy. Udział Bundu w obronie getta warszawskiego (CSN, 1983; „Solidarność Walcząca”, 1988). W 1988 przewodniczył Komisji ds. Mniejszości Narodowych w ramach Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Uczestniczył w obradach jednego z podzespołów w ramach rozmów Okrągłego Stołu.

III Rzeczpospolita
W kwietniu 1989 był przewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu Obywatelskiego w Łodzi, organizującego kampanię wyborczą do parlamentu. Po 1990 prowadził działalność polityczną w ramach ROAD, a następnie Unii Demokratycznej, Unii Wolności oraz Partii Demokratycznej. Był m.in. członkiem rady politycznej UW.

Przez ostatnie dwa lata życia mieszkał w Warszawie u swojej przyjaciółki, Pauli Sawickiej. Zmarł na atak serca.

Publikacje
Autor książek:

Getto walczy. Udział Bundu w obronie getta warszawskiego ( Wydawnictwo CK Bund, Łódź 1945; wydanie emigracyjne: Getto walczy. W czterdziestą rocznicę. Agonia, walka i śmierć warszawskiego getta. Polska Fundacja Kulturalna Londyn 1983 ISBN 0-85065-123-9, Getto walczy. Udział Bundu w obronie getta warszawskiego w: "Zeszyty Historyczne" Paryż 1983 nr 65, przedruki w drugim obiegu: Wydawnictwo CDN, Warszawa 1983; Łódzki Zespół Oświaty Niezależnej; Wydawnictwo "Solidarność Walcząca" Łódź 1986; wydania późniejsze: Interpress, Warszawa 1988; Wydawnictwo Profil, Wrocław; Łódzka Księgarnia Niezależna, Łódź 1991)[8]
książki naukowej z zakresu kardiologii Zawał serca: z doświadczeń Oddziału Intensywnej Terapii Szpitala im. Dr M. Pirogowa w Łodzi (Komitet Redakcyjny Posiedzeń Naukowych Oddziału Kardiologii i Reanimacji, Łódź 1975, wyd. II uzupełnione: 1979)
książki wspomnieniowej pt. I była miłość w getcie (Świat Książki 2009, ISBN 978-83-247-1416-2)
Jego dzieje spisała Hanna Krall w wywiadzie-rzece pt. Zdążyć przed Panem Bogiem (wyd. I: Wydawnictwo Literackie 1977), powstały także jego biografie:

Rudi Assuntino, Wlodek Goldkorn: Strażnik. Marek Edelman opowiada (Znak 1999, ISBN 83-7006-919-3; 2006, ISBN 83-240-0647-8)
Witold Bereś, Krzysztof Burnetko, Marek Edelman. Życie. Po prostu (Świat Książki 2008, ISBN 978-83-247-0892-5)
Paula Sawicka, Marek Edelman. I była miłość w getcie (Świat Książki 2009, ISBN 978-83-247-1416-2)
Życie prywatne
Był mężem Aliny Margolis. Miał syna Aleksandra (ur. 1951) i córkę Annę (ur. 1956).

Nagrody i wyróżnienia
W kwietniu 1998 prezydent Aleksander Kwaśniewski wyróżnił Marka Edelmana najwyższym polskim odznaczeniem, Orderem Orła Białego.

W październiku 2007 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Medycznego w Łodzi[9].

W kwietniu 2008 prezydent Francji Nicolas Sarkozy odznaczył go Legią Honorową[10].

Marek_Edelman_by_Kubik.JPG
 

samotnawsieci93

Bywalec
Dołączył
10 Grudzień 2008
Posty
2 716
Punkty reakcji
82
Jerzy Wojnecki (ur. 11 maja 1975 w Nowym Sączu - zm. 3 października 2009 w Płocku) – polski piłkarz.

Był wychowankiem Sandecji Nowy Sącz. Grał w niej na pozycji defensywnego pomocnika. Następnie przeszedł do Hutnika Kraków, gdzie rozegrał ponad 60 meczów w 1. lidze, strzelił dwie bramki w Pucharze UEFA drużynie Chazri Buzowna Baku w wygranym przez swoją drużynę meczu 9:0 na Suchych Stawach. Był to debiut Hutnika w Pucharze UEFA. Jerzy Wojnecki występował także w Legii Warszawa (22 mecze), Zagłębiu Lubin i przez 4 lata w Wiśle Płock. Zaliczył kilka występów w reprezentacji do lat 21.

3 października 2009 r. zmarł w wyniku ran odniesionych w wypadku samochodowym.
_________________________________________________________________________________________________________________________
Shōichi Nakagawa (19 lipca 1953 - 4 października 2009) - były japoński minister finansów.

W lutym 2009 Nakagawa ustąpił z stanowiska ministra finansów po tym, jak na konferencji prasowej po szczycie G7 w Rzymie przejawiał dziwne zachowanie, co niektórzy interpretowali jako efekt upojenia alkoholowego.[1][2] Nakagawa twierdził, iż przyczyną jego niewyraźnej mowy było przyjęcie zbyt dużej dawki lekarstw przed samym spotkaniem. Nakagawa był jednym z najbliższych współpracowników premiera Tarō Asō i wyżej wymieniony incydent uznano jako kompromitację całego rządu.

Zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach. 4 października 2009 jego żona znalazła zwłoki w sypialni ich tokijskiego domu. Na jego ciele nie znaleziono żadnych zewnętrznych obrażeń.
Shoichi_Nakagawa_at_February_17_2009.jpg

__________________________________________________________________________________________________________________________
Günther Rall (ur. 10 marca 1918 w Gaggenau koło Baden, zm. 4 października 2009) – niemiecki pilot, as myśliwski II wojny światowej, pilot lotnictwa III Rzeszy i Republiki Federalnej Niemiec.

Pochodził z rodziny kupieckiej. Gdy ukończył 3 lata rodzina przeniosła się z Gaggenau do Stuttgartu. W 1936, w wieku 18 lat, wcielono go do piechoty. Służbę odbywał w 18 pułku piechoty. We wrześniu 1938 jako podporucznik (Lieutnant) przeszedł do lotnictwa. W sierpniu 1939 otrzymał przydział do III/JG 52

Pierwsze loty bojowe odbył nad Francją wiosną 1940, a pierwsze zwycięstwo powietrzne odniósł 18 maja 1940, zestrzeliwując Curtissa Hawka 75A, który pilotował Czech Otto Hanzlicek (pilot ratował się skokiem ze spadochronem). W walce tej jego samolot został jednak ciężko uszkodzony w wyniku ostrzelania przez innego Hawka. W czasie Bitwy o Anglię został dowódcą 8./JG 52. Przyczyną awansu nie były specjalne osiągnięcia Ralla, ale duże straty wśród kadry oficerskiej jednostki. Nad Anglią nie uzyskał ani jednego zwycięstwa powietrznego. Również kampania na Bałkanach w 1941 nie przyniosła mu żadnych sukcesów. Wszystko zmieniło się po rozpoczęciu walk z lotnictwem radzieckim.

Jego jednostkę wyznaczono do obrony pól naftowych w Rumunii, które były obiektem nalotów samolotów radzieckich. Bombowce radzieckie latały tam bez osłony i były dziesiątkowane przez myśliwce Luftwaffe. 24 lipca 1941 Rall odniósł pierwsze zwycięstwo powietrzne na froncie wschodnim. Wraz ze swoją jednostką walczył następnie na Krymie i nad Donem. Do 28 listopada 1941 jego konto powiększyło się do 36 strąceń. Tego dnia, po zestrzeleniu 36 samolotu wroga koło Rostowa, zapomniał o kardynalnej zasadzie oglądania się do tyłu, w wyniku czego został skutecznie ostrzelany przez bocznego właśnie zestrzelonego radzieckiego myśliwca i ciężko ranny podczas przymusowego lądowania (uraz kręgosłupa). Na front powrócił dopiero po 9 miesiącach. Powrót wypadł bardzo udanie - w sierpniu 1942 Rall zgłosił zestrzelenie 26 maszyn przeciwnika, we wrześniu ponownie objął dowództwo 8./JG 52. Po 65. zwycięstwie 4 września 1942 odznaczono go Krzyżem Rycerskim. Niespełna dwa miesiące później otrzymał Liście Dębowe, co było nagrodą za uzyskanie setnego zestrzelenia. Potem nastąpiła dłuższa przerwa w lotach bojowych. Powodów był kilka: najpierw Rall otrzymał urlop w czasie którego ożenił się, a potem skierowano go do szkolenia młodych pilotów myśliwskich.

W połowie marca 1943 ponownie znalazł się na froncie. Szybko rosła liczba jego sukcesów, czemu sprzyjało duże natężenie lotów - najpierw były to walki na Kubaniu, a potem bitwa na Łuku Kurskim. 20 kwietnia 1943 strącił samolot przeciwnika – było to jego 116 zwycięstwo i jak się okazało było to też 5000 zwycięstwo uzyskane przez JG 52 od początku wojny. Nazistowska propaganda nadała szczególny rozgłos temu wydarzeniu, gdyż miało to miejsce w dniu urodzin Hitlera, a Rall znalazł się w samym centrum zainteresowania mediów, z czego nie był specjalnie zadowolony, nie należał bowiem do zwolenników reżimu hitlerowskiego, a do aktywistów nazistowskich odnosił się z niechęcią i sarkazmem, co swego czasu odczuł inny as JG52 Adolf Dickfeld, błędnie zidentyfikowany przez Ralla na początku ich znajomości jako zagorzały nazista. W lipcu i sierpniu Rall zniszczył łącznie 55 samolotów radzieckich, a jego konto zwycięstw wzrosło do 200 (w trakcie 555 lotów bojowych do tamtego czasu). Od kwietnia 1943 do marca 1944 w stopniu kapitana (Hauptmann) był dowódcą III/JG 52. 28 listopada 1943 jako drugi pilot Luftwaffe (po Walteru Nowotnym) przekroczył 250 zwycięstw powietrznych. Do 16 kwietnia 1944 jego konto wzrosło do 273.

19 kwietnia 1944 otrzymał rozkaz objęcia dowództwa II./JG 11 walczącej w obronie Rzeszy. W trudnych walkach zdołał odnieść jedynie 2 zwycięstwa powietrzne, a 12 maja 1944 w czasie pojedynku nad Berlinem jego Bf 109G-5 został celnie ostrzelany przez Thunderbolta i Rall musiał ratować się skokiem ze spadochronem. Odniósł ciężką ranę - stracił kciuk lewej dłoni. Po kilkumiesięcznym pobycie w szpitalu przeszedł do pracy w charakterze instruktora w Szkole Dowódców Lotnictwa Myśliwskiego (Kommandeursschule des General der Jagdfliger). W pozorowanych walkach z przyszłymi dowódcami eskadr czy grup często pełnił rolę "Brytyjczyka" lub "Amerykanina". 20 lutego 1945 został dowódcą JG 300, ale do końca wojny nie wykonał żadnego lotu bojowego.

Ogółem w czasie wojny Günther Rall wykonał 700 lotów bojowych i uzyskał 275 zwycięstw powietrznych, w tym 272 na froncie wschodnim (raz brał udział w taranie). Sam był zestrzeliwany 8 razy, 3 razy był ranny. Uznawany był za jednego z najlepszych strzelców w Luftwaffe. Jego specjalnością było prowadzenie celnego ognia z trudnych pozycji w czasie walki manewrowej, przy czym do zestrzelenia przeciwnika wystarczała mu zazwyczaj jedna seria

Po wojnie przez pewien czas przebywał w obozie jenieckim w Wielkiej Brytanii, a potem powrócił do Niemiec. Odmówiono mu przyjęcia na studia medyczne, podjął więc pracę w koncernie Siemensa. W 1956 wstąpił do tworzonych wówczas Sił Powietrznych RFN. Latał na F-84, a po wyjeździe do USA uczestniczył w próbach myśliwca F-104 Starfighter. Ostatecznie w 1975 przeszedł na emeryturę.
Bundesarchiv_Bild_146-1990-021-09A%2C_G%C3%BCnther_Rall.jpg

_____________________________________________________________________________________________________________________________
Haydée Mercedes Sosa (ur. 9 lipca 1935 w San Miguel de Tucumán – zm. 4 października 2009 w Buenos Aires[1][2]) – argentyńska pieśniarka lepiej znaną jako Mercedes Sosa. Niezmiernie popularna w całej Ameryce Łacińskiej, przez swoich wielbicieli zwana La Negra (Czarna).

Zaczęła śpiewać bardzo wcześnie, już w wieku 15 lat zdobyła nagrodę radiowej rozgłośni.

Dołączyła do nurtu "la nueva cancion" i nagrała swój pierwszy album zatytułowany Canciones con Fundamento, zbiór argentyńskich ludowych pieśni.

Na jej repertuar składają się ludowe pieśni, a także nowe utwory, pisane specjalnie dla niej. Wykonywała utwory chilijskiej pieśniarki Violety Parra, a także argentyńskiego autora i kompozytora Atahualpy Yupanqui.

Zmarła w niedzielę, 4 października 2009 roku, w wieku 74 lat[3].
mercedes080706.jpg
 
Do góry