rws
Nowicjusz
- Dołączył
- 28 Październik 2010
- Posty
- 278
- Punkty reakcji
- 27
Mało kto wie że dość długo w czasach młodości raczej bronił Żydów...A stało się to tak:
Kiedy pewnego razu spacerowałem po mieście, napotkałem jakąś istotę z czarnymi
pejsami, w długim kaftanie. Moją pierwszą myślą było, czy jest to Żyd. W Linzu wyglądali
oni zupełnie inaczej. Ostrożnie obserwowałem tego mężczyznę, ale im dłużej wpatrywałem
się w niego i badałem jego rysy, tym bardziej nasuwało mi się pytanie: czy to jest Niemiec?
Jak zwykłe przy takich okazjach próbowałem rozwiać moje wątpliwości przy pomocy
książek. Pierwszy raz w życiu kupiłem za kilka halerzy antysemickie broszury. Niestety
wszystkie one zdawały się być napisane dla czytelnika, który ma przynajmniej częściową
wiedzę na temat zagadnień żydowskich. W końcu ton większości z nich był taki, że znowu
ogarnęły mnie wątpliwości, ponadto twierdzenia w nich zawarte nie były poparte naukowymi
argumentami.
Sprawa ta wydawała się tak bardzo rozległa, a jej badanie zbyt długotrwałe, że
nękała mnie obawa, abym nie wyrządził komuś krzywdy. Znowu ogarnęła mnie niepewność i
niepokój .
Nie mogłem dłużej wątpić, ten problem nie dotyczył ludzi innej wiary, ale odrębnego
narodu. Jak tylko zacząłem studiować to zagadnienie i zwróciłem uwagę na Żydów, ujrzałem
Wiedeń w innym świetle. Teraz gdziekolwiek nie poszedłem widziałem Żydów, a im częściej
ich spotykałem, tym wyraźniej zauważałem, że, różnili się od innych ludzi. Szczególnie
śródmieście i rejony znajdujące się na północ od kanału Dunaju; roiły się od ludzi
niepodobnych do Niemców.
Mimo to wciąż miałem wątpliwości, a moje wahania rozwiali sami Żydzi.
Wielki ruch, który rozszerzał się wśród nich, był szeroko reprezentowany zwłaszcza w
Wiedniu. Był to syjonizm.
Oczywiście wyglądało to tak, jakby tylko część Żydów zajmowała taką postawę,
większość natomiast rzeczywiście szczerze odrzucała takie zasady. Jednak przy
baczniejszej obserwacji, zjawisko to rozwiało się we mgle teorii, faktycznie ze względów
praktycznych, ponieważ tak zwani liberalni Żydzi nie uznawali syjonistów, ale nie jako nie-Żydzi, ale po prostu jako Żydzi, którzy uważali syjonizm za niepraktyczny, mało tego, może
nawet za niebezpieczny dla judaizmu.
Ale ich wewnętrzna solidarność jest trwała.
Pozorny rozdźwięk pomiędzy syjonistami i liberalnymi Żydami w krótkim czasie
przyprawił mnie o mdłości. Wydawał się być nieszczery od początku do końca, cały był
kłamstwem, a co więcej, niegodny był stale wychwalanej wzniosłości i czystości moralnej
tego narodu.
Judaizm wiele stracił w moich oczach, kiedy poznałem przejawy jego działalności w
prasie, literaturze i dramatopisarstwie. Na nic nie zdadzą się już obłudne zapewnienia.
Wystarczy tylko popatrzeć na ich plakaty i przestudiować nazwiska tych natchnionych
twórców obrzydliwych wymysłów na potrzeby kina czy teatru, które są im przypisywane, żeby
się na nie na zawsze uodpornić. Ta zaraza, która została wszczepiona naszemu narodowi,
była gorsza niż czarna śmierć.
Zacząłem uważnie studiować nazwiska wszystkich twórców tych plugawych
produktów życia artystycznego. Efektem była coraz bardziej nieprzychylna postawa, jaką
kiedykolwiek zajmowałem w stosunku do Żydów. Chociaż moje uczucia mogły się
sprzeciwiać temu tysiąc razy, rozum musiał jednak wyciągać właściwe wnioski.
Pod tym samym kątem zacząłem badać moją ulubioną "prasę światową".
Liberalne tendencje w tej prasie postrzegałem teraz w innym świetle: jej
uszlachetniony ton w odpowiedzi na ataki lub zupełne ich ignorowanie był dla mnie chytrym,
nędznym trikiem. Ich genialnie napisane recenzje teatralne zawsze faworyzowały
żydowskich autorów, a krytyka dotyczyła wyłącznie Niemców. Ich uszczypliwe docinki
przeciwko Wilhelmowi II, podobnie jak ich podziw dla francuskiej kultury i cywilizacji
wykazywały zgodność ich metod. To nie mógł być przypadek.
Teraz, kiedy poznałem Żydów jako przywódców socjaldemokracji, otworzyły mi się
oczy. Moja długotrwała walka wewnętrzna do biegała końca.
Stopniowo zdawałem sobie sprawę, że socjaldemokratyczna prasa była w większości
kontrolowana przez Żydów. Nie przywiązywałem do tego większej wagi, ale dokładnie taka
sama sytuacja była w innych gazetach. Należy jednak zauważyć, że nie istniało ani jedno
czasopismo kierowane przez Żydów, które miałoby charakter narodowy.
Próbowałem odrzucić niechęć i czytać tę prasę, ale moja odraza rosła w miarę
lektury. Dlatego byłem ciekawy autorów tego narodowego draństwa; poczynając od
wydawców wszyscy byli Żydami.
Zauważyłem, że autorami wszelkich ukazujących się socjaldemokratycznych broszur byli,
bez wyjątku, Żydzi. Stwierdziłem, że nazwiska prawie wszystkich przywódców, a na pewno
ogromnej większości, należały do "narodu wybranego", obojętnie czy byli to członkowie
parlamentu austriackiego, czy sekretarze związków zawodowych, przewodniczący
organizacji lub uliczni agitatorzy. Wszędzie widoczny by l ten sam ponury obraz. Na zawsze
pozostały w mej pamięci nazwiska: Austerlik, Dariel, Adler, Ellenbogen itd.
Jedna rzecz stała się teraz dla mnie zupełnie jasna, przywództwo partii, z którym od
miesięcy prowadziłem zażartą walkę, było prawie zupełnie w rękach obcego narodu.
Dowiedziałem się w końcu, ku mojej wewnętrznej satysfakcji, że Żyd nie był Niemcem.
Dopiero teraz nabrałem całkowitej pewności, że działali oni na szkodę naszego
narodu.
Żródło - Mein Kampf
Kiedy pewnego razu spacerowałem po mieście, napotkałem jakąś istotę z czarnymi
pejsami, w długim kaftanie. Moją pierwszą myślą było, czy jest to Żyd. W Linzu wyglądali
oni zupełnie inaczej. Ostrożnie obserwowałem tego mężczyznę, ale im dłużej wpatrywałem
się w niego i badałem jego rysy, tym bardziej nasuwało mi się pytanie: czy to jest Niemiec?
Jak zwykłe przy takich okazjach próbowałem rozwiać moje wątpliwości przy pomocy
książek. Pierwszy raz w życiu kupiłem za kilka halerzy antysemickie broszury. Niestety
wszystkie one zdawały się być napisane dla czytelnika, który ma przynajmniej częściową
wiedzę na temat zagadnień żydowskich. W końcu ton większości z nich był taki, że znowu
ogarnęły mnie wątpliwości, ponadto twierdzenia w nich zawarte nie były poparte naukowymi
argumentami.
Sprawa ta wydawała się tak bardzo rozległa, a jej badanie zbyt długotrwałe, że
nękała mnie obawa, abym nie wyrządził komuś krzywdy. Znowu ogarnęła mnie niepewność i
niepokój .
Nie mogłem dłużej wątpić, ten problem nie dotyczył ludzi innej wiary, ale odrębnego
narodu. Jak tylko zacząłem studiować to zagadnienie i zwróciłem uwagę na Żydów, ujrzałem
Wiedeń w innym świetle. Teraz gdziekolwiek nie poszedłem widziałem Żydów, a im częściej
ich spotykałem, tym wyraźniej zauważałem, że, różnili się od innych ludzi. Szczególnie
śródmieście i rejony znajdujące się na północ od kanału Dunaju; roiły się od ludzi
niepodobnych do Niemców.
Mimo to wciąż miałem wątpliwości, a moje wahania rozwiali sami Żydzi.
Wielki ruch, który rozszerzał się wśród nich, był szeroko reprezentowany zwłaszcza w
Wiedniu. Był to syjonizm.
Oczywiście wyglądało to tak, jakby tylko część Żydów zajmowała taką postawę,
większość natomiast rzeczywiście szczerze odrzucała takie zasady. Jednak przy
baczniejszej obserwacji, zjawisko to rozwiało się we mgle teorii, faktycznie ze względów
praktycznych, ponieważ tak zwani liberalni Żydzi nie uznawali syjonistów, ale nie jako nie-Żydzi, ale po prostu jako Żydzi, którzy uważali syjonizm za niepraktyczny, mało tego, może
nawet za niebezpieczny dla judaizmu.
Ale ich wewnętrzna solidarność jest trwała.
Pozorny rozdźwięk pomiędzy syjonistami i liberalnymi Żydami w krótkim czasie
przyprawił mnie o mdłości. Wydawał się być nieszczery od początku do końca, cały był
kłamstwem, a co więcej, niegodny był stale wychwalanej wzniosłości i czystości moralnej
tego narodu.
Judaizm wiele stracił w moich oczach, kiedy poznałem przejawy jego działalności w
prasie, literaturze i dramatopisarstwie. Na nic nie zdadzą się już obłudne zapewnienia.
Wystarczy tylko popatrzeć na ich plakaty i przestudiować nazwiska tych natchnionych
twórców obrzydliwych wymysłów na potrzeby kina czy teatru, które są im przypisywane, żeby
się na nie na zawsze uodpornić. Ta zaraza, która została wszczepiona naszemu narodowi,
była gorsza niż czarna śmierć.
Zacząłem uważnie studiować nazwiska wszystkich twórców tych plugawych
produktów życia artystycznego. Efektem była coraz bardziej nieprzychylna postawa, jaką
kiedykolwiek zajmowałem w stosunku do Żydów. Chociaż moje uczucia mogły się
sprzeciwiać temu tysiąc razy, rozum musiał jednak wyciągać właściwe wnioski.
Pod tym samym kątem zacząłem badać moją ulubioną "prasę światową".
Liberalne tendencje w tej prasie postrzegałem teraz w innym świetle: jej
uszlachetniony ton w odpowiedzi na ataki lub zupełne ich ignorowanie był dla mnie chytrym,
nędznym trikiem. Ich genialnie napisane recenzje teatralne zawsze faworyzowały
żydowskich autorów, a krytyka dotyczyła wyłącznie Niemców. Ich uszczypliwe docinki
przeciwko Wilhelmowi II, podobnie jak ich podziw dla francuskiej kultury i cywilizacji
wykazywały zgodność ich metod. To nie mógł być przypadek.
Teraz, kiedy poznałem Żydów jako przywódców socjaldemokracji, otworzyły mi się
oczy. Moja długotrwała walka wewnętrzna do biegała końca.
Stopniowo zdawałem sobie sprawę, że socjaldemokratyczna prasa była w większości
kontrolowana przez Żydów. Nie przywiązywałem do tego większej wagi, ale dokładnie taka
sama sytuacja była w innych gazetach. Należy jednak zauważyć, że nie istniało ani jedno
czasopismo kierowane przez Żydów, które miałoby charakter narodowy.
Próbowałem odrzucić niechęć i czytać tę prasę, ale moja odraza rosła w miarę
lektury. Dlatego byłem ciekawy autorów tego narodowego draństwa; poczynając od
wydawców wszyscy byli Żydami.
Zauważyłem, że autorami wszelkich ukazujących się socjaldemokratycznych broszur byli,
bez wyjątku, Żydzi. Stwierdziłem, że nazwiska prawie wszystkich przywódców, a na pewno
ogromnej większości, należały do "narodu wybranego", obojętnie czy byli to członkowie
parlamentu austriackiego, czy sekretarze związków zawodowych, przewodniczący
organizacji lub uliczni agitatorzy. Wszędzie widoczny by l ten sam ponury obraz. Na zawsze
pozostały w mej pamięci nazwiska: Austerlik, Dariel, Adler, Ellenbogen itd.
Jedna rzecz stała się teraz dla mnie zupełnie jasna, przywództwo partii, z którym od
miesięcy prowadziłem zażartą walkę, było prawie zupełnie w rękach obcego narodu.
Dowiedziałem się w końcu, ku mojej wewnętrznej satysfakcji, że Żyd nie był Niemcem.
Dopiero teraz nabrałem całkowitej pewności, że działali oni na szkodę naszego
narodu.
Żródło - Mein Kampf
[/sup]