Moja dziewczyna była wrzuciła 2 razy fotę. Jedna z podpisem "podpaliłeś mój las i pozwoliłeś mu płonąć" Selena Gomez Lose You To Love me. Tutaj interpretacja jest dość prosta.
Lecz wczoraj wrzuciła z podpisem "Call me friends but keep me closer" nazwij mnie przyjaciółką ale trzymaj mnie bliżej. A tutaj cały tekst, dość intrygujący.
Nie wiesz, że nie jestem dobra dla ciebie?
Nauczyłam się przegrywać, ty nie możesz sobie na to pozwolić
Rozdarłam moją bluzkę, aby zatamować twoje krwawienie
Ale nic nigdy nie powstrzyma ciebie przed odejściem
Cisza, kiedy wracam do domu i jestem zdana na siebie
Mogę kłamać, mówić "Lubię jak tak jest, lubię jak tak jest"
Mogę kłamać, mówić "Lubię jak tak jest, lubię jak tak jest"
Czy nie wiesz już za dużo?
Tylko Cię skrzywdzę jeśli mi pozwolisz
Nazwij mnie przyjaciółką, ale trzymaj mnie bliżej
I zadzwonię do Ciebie, kiedy ta impreza się skończy
Cisza, kiedy wracam do domu i jestem zdana na siebie
Mogę kłamać, mówić "Lubię jak tak jest, lubię jak tak jest"
Mogę kłamać, mówić "Lubię jak tak jest, lubię jak tak jest"
Ale nic nie jest lepsze czasami
Kiedy już powiedzieliśmy nasze pożegnania
Pozwól po prostu temu odejść
Pozwól mi pozwolić ci odejść
Cisza, kiedy wracam do domu i jestem zdana na siebie
Mogę kłamać, mówić "Lubię jak tak jest, lubię jak tak jest"
Mogę kłamać, mówić "Lubię jak tak jest, lubię jak tak jest"
Z jednej strony widać, iż autorka mówi o braku sił do odejścia, o tym jak ratowała zawsze ten związek, kłamie, że lubi ten pusty dom. Lecz na końcu chcę aby on odszedł, aby wyszedł z jej głowy i dał jej spokój. Uważacie to za kochanie połączone z tęsknotą, wściekłością i nostalgicznością? Jak wy byście to zinterpretowali?
Lecz wczoraj wrzuciła z podpisem "Call me friends but keep me closer" nazwij mnie przyjaciółką ale trzymaj mnie bliżej. A tutaj cały tekst, dość intrygujący.
Nie wiesz, że nie jestem dobra dla ciebie?
Nauczyłam się przegrywać, ty nie możesz sobie na to pozwolić
Rozdarłam moją bluzkę, aby zatamować twoje krwawienie
Ale nic nigdy nie powstrzyma ciebie przed odejściem
Cisza, kiedy wracam do domu i jestem zdana na siebie
Mogę kłamać, mówić "Lubię jak tak jest, lubię jak tak jest"
Mogę kłamać, mówić "Lubię jak tak jest, lubię jak tak jest"
Czy nie wiesz już za dużo?
Tylko Cię skrzywdzę jeśli mi pozwolisz
Nazwij mnie przyjaciółką, ale trzymaj mnie bliżej
I zadzwonię do Ciebie, kiedy ta impreza się skończy
Cisza, kiedy wracam do domu i jestem zdana na siebie
Mogę kłamać, mówić "Lubię jak tak jest, lubię jak tak jest"
Mogę kłamać, mówić "Lubię jak tak jest, lubię jak tak jest"
Ale nic nie jest lepsze czasami
Kiedy już powiedzieliśmy nasze pożegnania
Pozwól po prostu temu odejść
Pozwól mi pozwolić ci odejść
Cisza, kiedy wracam do domu i jestem zdana na siebie
Mogę kłamać, mówić "Lubię jak tak jest, lubię jak tak jest"
Mogę kłamać, mówić "Lubię jak tak jest, lubię jak tak jest"
Z jednej strony widać, iż autorka mówi o braku sił do odejścia, o tym jak ratowała zawsze ten związek, kłamie, że lubi ten pusty dom. Lecz na końcu chcę aby on odszedł, aby wyszedł z jej głowy i dał jej spokój. Uważacie to za kochanie połączone z tęsknotą, wściekłością i nostalgicznością? Jak wy byście to zinterpretowali?
