Określeniu poganin przywleczony znad Jordanu jahwizm nadał pejoratywne znaczenie. Choć rzeczywistość jest odwrotna. Być poganinem to być osobą, która nie dała sobie narzucić bzdurnych dogmatów wyssanych z palca przez żydo-chrześcijańskich teologów i uczonych w piśmie. Myślący człowiek nie powinien wstydzić się tego, że nie wierzy w żydowskich bogów i idoli – Jahwe, Joszue i Miriam. To ślepa i bezrefleksyjna wiara w tępe dogmaty powinna być powodem do wstydu.
Owieczki jahwizmu nie wstydzą się ich wiary tylko z tego powodu, że ona pozbawiła ich zdolności do krytycznego spojrzenia i do samodzielnego myślenia – opolczyk.
BYĆ DUMNYM POGANINEM
“Bycie Poganinem” w dzisiejszych czasach jest zagrożeniem dla „status quo” stanowi również alternatywę dla hedonistycznej i personalistycznej cywilizacji Zachodu. Czym jest Pogaństwo, najlepiej poznać po słowie, które je oznacza. Znaczy ono po łacinie ‘okrąg wiejski’; a człowiek stamtąd (Poganin), to poprostu ‘wieśniak’.
To, że słowo paganus-wieśniak zaczęło oznaczać nie-chrześcijanina, tłumaczy się zwykle tym, że w Imperium Rzymskim nowa religia najpierw przyjęła się w miastach, a przy starych wierzeniach Przodków najdłużej pozostali mieszkańcy, jak zwykle zapóźnionej w rozwoju, wsi, poza tym na prowincji chronili się uciekinierzy z miast. Inaczej i bardziej dramatycznie tłumaczy to Andrzej Bańkowski w swoim “Słowniku Etymologicznym”. Wg niego słowo paganus oznaczało w pierwszym rzędzie ‘górala’, mieszkańca górskiej gminy pasterskiej. Bańkowski napisał: “Odkąd chrześcijaństwo stało się religią państwową imperium rzymskiego, obowiązującą wszystkich obywateli, wszyscy odmawiający przyjęcia chrztu i płacenia danin na utrzymanie kleru byli obiektem zaciekłych prześladowań; jako banici pozbawieni majątków i wszelkich praw cywilnych dla ocalenia życia kryli się w górach. Stąd rozwój semantyczny [łacińskiego słowa] paganus od ‘góral’ do ‘szukający w górach azylu niechrześcijanin’. (…) Dobrowolnie przyjęli [chrześcijaństwo] wszyscy mówiący po grecku; znacznie mniej licznych w państwie rzymskim łacinników trzeba było schrystianizować ogniem i mieczem; chrześcijańskim “szwadronom śmierci” najdłużej i najdzielniej opierali się mieszkańcy gór wysokich .Tak czy inaczej, słowo “Poganin, Poganie” każe patrzeć na swój przedmiot – na “Pogan” – z perspektywy chrześcijańskiej, i to chrześcijaństwa wojującego. Inaczej jest w języku rosyjskim, gdzie ‘Pogaństwo’ to „Jazyczestwo”, a ‘Poganin’ – Jazycznik, czyli ktoś, kto w sprawach religii mówi we własnym języku, posługuje się własnym pojęciowym kodem. Właśnie w Rosji usłyszałem wyznanie: “ja jazycznica” (‘jestem poganką) – powiedziała tak w rozmowie ze mną Walentina Wanuito, doktorantka historii z syberyjskiego narodu Nieńców. Dlatego lepiej byłoby nie o pogaństwie mówić, tylko o religii/religiach etnicznych. Nie są to religie ani założone przez proroków, ani takie, których można się wyuczyć, ani takie, na które można się nawrócić. Nie są to religie sztuczne – stanowią dziedzictwo, obyczaj, tradycję i własny, oryginalny głos swojego narodu/plemienia/etnosu, i tym się różnią od religii powszechnych, światowych i uniwersalnych. W świecie jest ich już niewiele. Najbliżej nas przechowały się u autochtonicznych ludów Syberii. Są u Indian obu Ameryk, w Afryce, w Australii. W niektórych krajach Azji rodzime religie etniczne rozwinęły się w religie obsługujące wysoko rozwinięte cywilizacyjnie społeczeństwa
http://opolczykpl.wordpress.com/2012/03/08/byc-dumnym-poganinem/
