Elen napisał:
Blancos prosze Cie- wejdz na jakikolwiek portal randkowy a sam sie przekonasz ilu facetow i to na poziomie, szuka kobiety z dzieckiem.
Jeszcze nie tak dawno temu byłem bardzo aktywny na sympatii. To chyba jeden z największych portali randkowych, co nie?
Co prawda przeglądałem głównie profile kobiet, ale zdarzyło mi się też parę razy wejść z ciekawości na profile innych mężczyzn i zobaczyć, co oni tam takiego wypisują. I wiesz co? Wcale nie zauważyłem, aby jakoś bardzo dużo w ogóle cokolwiek wspominało na ten temat, a jeżeli już to raczej spotykałem się z opisami, gdzie mężczyzna mówił, że woli kobiety bez dzieci. Rozmawiałem też z kobietami - większość z nich żaliła się, że faceci są raczej mało twórczy i wartościowi, a większość wiadomości jakie otrzymują dotyczy propozycji seksualnych. To chyba nie jest ten "poziom", o którym mówisz...
Natomiast samotne matki, z którymi miałem przyjemność rozmawiać na tego typu stronach też raczej nie skarżyły mi się na nadmiar zainteresowania, a wręcz przeciwnie - mówiły, że większość mężczyzn, którzy do nich piszą oczekuje albo seksu albo liczy na "łatwiznę", zakładając, że kobieta z dzieckiem to "desperatka".
Jak więc widzisz, mamy zupełnie inne doświadczenia w tym temacie.
Elen napisał:
Ja siedze w tych klimatach ladnych pare lat, polowa moich "klientek" to kobiety z dziecmi, ktore maja juz kolejne zwiazki....udane zwiazki.
To ja nie wiem, w jakich Ty kręgach się obracasz, bo ja z kolei zawsze z rozmów z kobietami z dziećmi wynosiłem zupełnie odwrotne wrażenie - że ciężko jest im kogoś wartościowego znaleźć, bo:
1) Spora część facetów po prostu nie chce wiązać się z kobietą z dziećmi. Jest to zresztą zbieżne z tym, co mówią mężczyźni. To już znacznie zawęża takim kobietom pole manewru, bo po prostu część wolnych facetów im odpada. I zanim powiesz, że odpadają w ten sposób tylko mało wartościowi faceci - każdy ma prawo decydować o tym, z kim się zwiąże i to, czy mężczyzna jest zainteresowany kobietami z dziećmi czy nie, absolutnie niczego nie przesądza w temacie tego, jaki to jest człowiek.
2) Sam związek jest trudniejszy, bo trzeba też brać pod uwagę to, że jednak obecność dziecka tworzy pewne komplikacje - nawet jeżeli znajdziesz wartościowego partnera to musi on jeszcze przecież złapać dobry kontakt z Twoim dzieckiem, zaakceptować to, że jest to mniej luźna i swobodna relacja aniżeli związek z kobietą bezdzietną (matka musi dzielić swój czas na dwie osoby, kobieta bezdzietna nie), że nie jest się na pierwszym miejscu, że gdzieś tam jeszcze jest ten ojciec dziecka, że ma się dodatkowe obowiązki, etc.
A z tego, co słyszałem, spora część mężczyzn miewa z tym jednak mniejsze lub większe trudności, więc nawet przy założeniu, że trafi się kogoś naprawdę wartościowego to stworzenie z nim trwałego i udanego związku jest znacznie bardziej wymagające niż w przypadku relacji dwóch osób bezdzietnych.
Także wcale nie wygląda to aż tak różowo. Przynajmniej z mojej perspektywy. Oczywiście - nie twierdzę, że kobieta z dzieckiem nie ma szans na nowy, udany związek, bo absolutnie ma, ale nie zgadzam się z Tobą w tym względzie, że w moim odczuciu wcale nie jest to takie znowu łatwe jak Ty zdajesz się twierdzić.
Wiem jednak z czego mogą wynikać różnice w percepcji rzeczywistości pomiędzy Tobą a mną - Ty pewnie jesteś ode mnie osobą znacząco starszą (gdzieś rzuciło mi się to w oczy), a więc obracasz się w gronie starszych ludzi i czerpiesz swoje obserwacje stamtąd. Ja jestem młodszy, więc moje wnioski wysnuwam na podstawie tego jak sytuacja wygląda u młodych osób. Stąd też logiczne, że będą tu dość spore różnice.
Elen napisał:
I wiesz co... malo mnie obchodzi co kto zrobi ze swoim zyciem. Jak ktos chce zyc z gnojkiem, to prosze bardzo.
Oj, Elen... Coś chyba troszeczkę zaczynają Cię ponosić emocje. Prosiłbym, abyś się troszeczkę uspokoiła i dyskutowała merytorycznie, bez unoszenia się czy fochów. W końcu taka jest idea rozmowy na forum - dyskusja, wymiana poglądów i spostrzeżeń. Nie ma nic złego w tym, że mamy inne stanowiska w tym temacie - wręcz przeciwnie, uważam, że oboje możemy w ten sposób tylko zyskać, wzbogacając swój światopogląd o spojrzenie z innej perspektywy.
Jeżeli uważasz, że nie mam racji to proszę bardzo - wykaż to logicznymi, racjonalnymi argumentami, na które jako niewątpliwie inteligentną osobę z pewnością Cię stać. Nie chce mi się wierzyć, że chcesz skończyć tę dyskusję w taki raczej mało sympatyczny sposób, który ja osobiście odbieram jako akt kapitulacji z Twojej strony.
P.S. Bardzo też proszę - nie przeinaczaj tego, co mówię. Nigdzie bowiem nie twierdziłem, że ona ma "żyć z gnojkiem" - wręcz przeciwnie, bo jakbyś dokładnie przeczytała to, co pisałem to zauważyłabyś, że bardzo wyraźnie mówiłem, iż te problemy są poważne i jeżeli tak to ma dalej wyglądać to rozstanie będzie najlepszą opcją. Tu się z Tobą zgadzam. Jedyna różnica między nami polega na tym, że Ty wydałaś już wyrok i uznałaś tego mężczyznę za "gnojka", więc doradzasz autorce, by natychmiast z nim zerwała, a ja jednak mam pewne wątpliwości i dlatego radziłbym autorce, aby najpierw się upewniła, że na pewno nic już z tego związku nie będzie (zarówno o owych wątpliwościach jak i sposobach jak może się upewnić już pisałem, nie będę się więc powtarzał) i dopiero jak sama będzie na 100% przekonana, iż chce się rozstać, zdecydowała się na zakończenie tego związku.
Powtórzę jeszcze raz, żeby nie było niedomówień:
Nie mówię, że autorka ma bezwzględnie trwać w związku ze swoim facetem czy próbować ratować ten związek w nieskończoność. Mówię tylko, że możliwe, iż jeszcze nie skorzystała z wszystkich opcji naprawy tej relacji i zanim zdecyduje się odejść, moim zdaniem powinna spróbować i upewnić się, że na pewno nic już z tego nie będzie i chce to przerwać, bo z uwagi na dziecko jest to zbyt poważna decyzja by podejmować ją pochopnie. Tylko tyle.
Zgodzę się też z Kate - wypowiedź autorki byłaby w tym miejscu bardzo cenna
i z pewnością rzuciłaby dużo nowego światła na toczącą się w tym temacie dyskusję.
rzewraca: a niby tu mozna jeszcze pogorszyc sprawe? Dystans to juz jest od dawna, ten zwiazek to iluzja. Najwyrazniej on lubi romanse, ale niekoniecznie malzenskie zycie i obowiazki. Skoro myslisz ze ten gosc jest empatyczny, to gratuluje Ci naiwnosci. Czyni tak, bo...tak mu sie podoba, bo jest rozkapryszonym, egoistycznym, gowniarzem. No ale....mozna probowac "dotrzec" do jego uczuc <ktorych nie ma>. I zawsze mozna zyc w nadzieji, ze sie cudwnie odmieni w kochajacego ojca. Ot naiwnosc. Powiem Ci co bedzie- jak sie dziecko urodzi to bedzie swietowac i pic z kumplami ze 3 dni. Pozniej bedzie zachwyt rodziny nad bobaskiem, ktory i jemu sie na krotko udzieli. A pozniej jak zosatana sami z niemowleciem, to ona bedzie sama z calym tym ambarasem, placzacym dzieckiem i pieluchami, bo on... pojdzie "w tango" wielce zmeczony byciem ojcem. >oczywiscie oby sie ten scenariusz NIE SPRAWDZIL> Stres to ta dziewcznyna juz ma, wiec to juz niewiele zmieni. 
