Paranoje_moje

Dookoła panował mrok, lecz bez problemu można było ujrzeć w tym strasznym pomieszczeniu skuloną postać kiwającą się na boki, zaciskającą swe kościste palce na łydkach. Od czasu do czasu człowiek ten wyłaniał głowę zza wychudzonych kolan by zobaczyć czy coś się zmieniło, ale jedyne co widział to ciemność, okrutną i niesprawiedliwą czerń, więc po chwili ponownie zawiedziony spuszczał głowę do dołu, a łzy zalewały strumieniami jego twarz. Niewiadomy był ani wiek, ani płeć mizeroty, która przebywała lata w tym potwornym pokoju. <br />    Wtem pięść silna jęła tłuc w drzwi od zewnątrz niczym gestapowiec poszukujący żydów, jak młot pięciokilowy pragnący zniszczyć blokadę. Rytmiczne uderzenia przeraziły śmiertelnie człeka, który drżał cały i próbował jeszcze bardziej wcisnąć kościste ciało w swoją &quot;kryjówkę&quot;, płakał i modlił się w duchu by łomot ucichł, lecz na próżno prosił bogów o pomoc, albowiem nagle upadły wrota wybite wraz z zawiasami. Tak bardzo bał się podnieść głowę, twarz miał mokrą od łez, zacisnął mocniej ręce dookoła podkulonych nóg i czekał na ratunek, choć wiedział, że pomocy nie otrzyma.<br />    Subtelne stukanie podeszwami o betonową podłogę, lekki podmuch powietrza podczas pochylenia, delikatne muśnięcie dłoni chuderlaka, aromat świeżo zaparzonej kawy. Podniosłam głowę i do moich źrenic dotarło światło. Tak, to właśnie wtedy pierwszy raz od kilku lat ujrzałam światło i, choć widok ten był niewyraźny, przyrzekłabym, iż była to świeca. Nade mną stała kobieta o kruczoczarnych włosach i anielskim uśmiechu podkreślonym diabelsko czerwoną szminką, w oddali, oparty o ścianę, wysoki blondyn. Piękność ujęła mą dłoń, pociągnęła do góry i rzekła cichutko: - Wstawaj Joanno, już czas - nie uwierzyłam, aczkolwiek natychmiast podniosłam się, ponieważ chciałam.<br /><br />Zepchnęłam prawdziwe &quot;ja&quot; w czeluść podświadomości, lecz odnalazłam drogę, którą powoli chcę samą siebie wyciągnąć. Przedwczoraj ekstrawertyk, wczoraj introwertyk, dzisiaj JA.