Bardzo proszę o pomoc

Nazywam się Bartosz Osowski, jestem 19letnim koszykarzem FC Barcelona.
W dzisiejsze popołudnie moja drużyna rozgrywała najważniejsze spotkanie w sezonie. Naszym przeciwnikiem był odwieczny rywal – Real Madryt. Z racji mojego wieku oraz małego doświadczenia, nie miałem jeszcze okazji zadebiutować w seniorskiej drużynie. Jednak kontuzje, które są odwiecznym problemem trenerów, spowodowały to, iż musiałem zostać dołączony do pierwszego składu.
Na halę przybyłem tradycyjnie, dwie godziny przed meczem. Ten dzień jednak był dla mnie tym wyjątkowym. Otóż obchodziłem 20te urodziny. Z tej okazji kumple postanowili zrobić mi urodzinowy prezent w postaci… wywieszenia transparentów na moją cześć. Byłem ogromnie zszokowany, ale również podekscytowany tym wydarzeniem.
Na przedmeczowej rozgrzewce nasz coach nakazał mi intensywne rozciąganie, gdyż… rozpoczynam mecz w podstawowym składzie!
Mecz rozpoczął się po naszej myśli. Pierwsze minuty nie były dla mnie jednak tymi wymarzonymi. Już w pierwszej akcji źle podałem piłkę, która ostatecznie trafiła do jednego z rywali. Oszołomiony tym zdołałem opanować emocje, gdyż już w następnej skutecznie wykorzystałem podanie Kristofa Srocka, trafiając za 3pkty. Cała hala była pod wrażeniem.
Pierwsza kwarta zakończyła się naszym prowadzeniem 21:18. Druga część pierwszej połowy również należała do nas. Już po 5 minutach gry znacznie odskoczyliśmy przeciwnikom. Było już 34:22. Byłem w amoku, trafiałem kosz za kosz, na tablicy wyników tuż obok mojego nazwiska widniała suma punktów… 15.
Niestety, już w 16 minucie spotkania jeden z zawodników drużyny przeciwnej brutalnie mnie sfaulował. Momentalnie upadłem na boisko. Nie mogłem się podnieść. Do ławki rezerwowych zostałem odprowadzony przez sztab medyczny. Po krótkich oględzinach mojego kolana lekarz zdiagnozował to jako zwichnięcie stawu kolanowego.
W tym samym czasie Real skutecznie odrabiał straty. Ostatecznie druga kwarta zakończyła się wynikiem 41:36 dla nas.
W przerwie trener nakazał mi pozostać w szatni, aby nie przeciążać kolana. Jednak była to dla mnie życiowa szansa i nie mogłem przegapić tego arcyciekawego pojedynku.
Rozpoczęła się druga połowa meczu, a ja zasiadłem na ławce rezerwowych. Trener nie był z tego faktu zadowolony, ale był to mój wybór.
Nasi zawodnicy grali fatalnie, co rusz tracili piłkę, bądź też pudłowali z dogodnych sytuacji. Coach robił wszystko, co mógł jednak na nic się to zdało. Trzecią kwartę sromotnie przegraliśmy. Wynik był 48:60 dla Realu.
Czwarta ćwiartka spotkania przebiegała podobnie, po myśli rywali. Na 5 minut do końca spotkania, widząc co się dzieje, a także mając w pamięci swój dobry występ, postanowiłem poprosić trenera o wpuszczenie mnie na boisko! Byłem przepełniony adrenaliną, musiałem pomóc moim kolegom! Coach po krótkim namyśle zdecydował się wpuścić mnie na boisko na 4 minuty do zakończenia meczu. Wynik w tym momencie brzmiał 59:67 dla „Królewskich”.
Wszedłem na plac gry. Pierwsze podanie skierowane do mnie, złapałem piłkę, minąłem obrońcę i… upadłem. Noga odmówiła posłuszeństwa. Musiałem udać się z powrotem na ławkę rezerwowych.
Niestety, mimo szczerych chęci nie mogłem pomóc swojej drużynie. Za swoją postawę dostałem gromkie brawa od znajdującej się w hali publiczności. Nie byłem jednak zadowolony, gdyż spotkanie ostatecznie zakończyło się naszą porażką w stosunku 71:75, a ja miałem pauzować przez 2 miesiące…

Tak oto zaczęła się moja wielka kariera koszykarska, która, mimo mojego wieku, gdyż mam już 38 wiosen, trwa po dziś dzień.

Kliknij aby rozwinąć...