Czy sukcesy i porażki każdemu należą się wg zasług, czy to kwestia szczęścia?

Kochani, od dawna nurtuje mnie jedna myśl, nie ukrywam, że ostatnio powraca do mnie coraz częściej i z większą siłą. Chciałabym poznać Wasze zdanie na ten temat. Żeby lepiej wszystko wytłumaczyć, skorzystam z okazji i posłużę się przykładem.
Akurat dzisiaj wypada dzień, w którym obchodze swoje 21 urodziny i właśnie w takich chwilach zastanawiam się, jak korzystam z życia, czy bilans wychodzi mi raczej na plus, czy na minus. Ile szans w swoim życiu zmarnowałam, a ile wykorzystałam do maksimum. Czy popełniłam dużo błędów, zawiodłam dużo ludzi, czy ktoś kiedyś przeze mnie cierpiał. Mówię tutaj też o takich bardziej przyziemnych rzeczach, jak decyzje podejmowane na co dzień, czy chociażby stosunek do innych ludzi.
Mówią, że na każdego w życiu czeka wiadro porażek i mała miseczka szczęścia i sukcesu. Także pytanie brzmi czy te porażki i sukcesy są równomierne, czy każdemu należy się według jego zasług, czy to może kwestia farta w życiu? A może wszystko składa się właśnie do naszej moralności, zasad, którymi się kierujemy? Albo to po prostu jeszcze jedna z opcji swoistego rachunku sumienia, który robimy sobie od czasu do czasu, opierając się na mniej złożonych myślach, czy rozważając, jakąś mniejszą kwestie.
Jak to jest u Was, co o tym wszytkim myślicie, czy też miewacie takie myśli?
Z chęcią zapoznam się z Waszymi odpowiedziami. Czekam na sugestie

Osobiście staram się wyciągać wnioski z porażek na bieżąco, nie lubię powracać do tego co było rok czy dziesięć lat temu, choć są sytuacje, które strasznie żałuję i wiele o nich rozmyślałem. One mimo to gnębią nadal, a nawet powracają w postaci deja vu
Do sukcesów jak każdy powracam często i staram się dążyć do.. ideału??

A gdybyś miał możliwość powrotu do przeszłości to cofnął byś się w czasie i naprawił to co złe, czy wychodzisz jednak z założenia, że porażki czy niepowodzenia hartują i budują człowieka, więc co się stało to się nie odstanie?
Bo wiadomo, że ludzie często chcieli by powrócić do dobrych chwil czy zdarzeń, a co z tymi złymi?

Daremne żale - próżny trud,
Bezsilne złorzeczenia!
Przeżytych kształtów żaden cud
Nie wróci do istnienia.

b00ciek napisał:

A gdybyś miał możliwość powrotu do przeszłości to cofnął byś się w czasie i naprawił to co złe, czy wychodzisz jednak z założenia, że porażki czy niepowodzenia hartują i budują człowieka, więc co się stało to się nie odstanie?
Bo wiadomo, że ludzie często chcieli by powrócić do dobrych chwil czy zdarzeń, a co z tymi złymi?

Kliknij aby rozwinąć...

Owszem, wypowiadałem się już w temacie o wehikule czasu. Powrócił bym do roku 1994 i po drodze zmienił bym kilka rzeczy, a raczej zaistniałe sytuacje.

Yellow Jester, wyraża więcej niż tysiąc słów


To i tak niewiele, ja chcialabym się cofnąć i zmienić tysiące takich sytuacji....

b00ciek napisał:

Akurat dzisiaj wypada dzień, w którym obchodze swoje 21 urodziny i właśnie w takich chwilach zastanawiam się, jak korzystam z życia, czy bilans wychodzi mi raczej na plus, czy na minus. Ile szans w swoim życiu zmarnowałam, a ile wykorzystałam do maksimum.

Kliknij aby rozwinąć...

21 lat to trochę mało na podsumowania-zaczekaj do 40-stki :tongue:-Żartuję,ale to pierwsze co przyszło mi do głowy.

b00ciek napisał:

czy każdemu należy się według jego zasług, czy to może kwestia farta w życiu?

Kliknij aby rozwinąć...

Kwestia i jednego i drugiego-w życiu trzeba cięzko pracować na sukces i jeszcze mieć odrobinę szczęścia.

b00ciek napisał:

Jak to jest u Was, co o tym wszytkim myślicie, czy też miewacie takie myśli?

Kliknij aby rozwinąć...

Myśli pewnie ma każdy z nas-pytanie tylko czy ma sens rozwodzenie się nad czymś co już minęło?Raczej należy wyciągać naukę na przyszłość i tyle ,bez rozpamiętywania.Każdy popełnia błędy i niestety z wiekiem nam takich na koncie przybywa-doskonałości nie osiągniemy nigdy.Ważne,aby żyć uczciwie i świadomie nie krzywdzić innych-wtedy rachunek sumienia będzie łatwiejszy do "przetrawienia"

Sewanna, 21 lat to w dzisiejszych czasach wcale nie tak mało, zależy do czego ten wiek przypasujemy Ale owszem na podsumowanie życia to za wcześnie, jednak wiecie to była tylko jedna z opcji, np. Sylwestra, koniec roku też nastrajają do takich myśli

A tak na marginesie Wam powiem, że mi takie rozmyślania, rozstrząsanie pewnych spraw pomaga, w tym sensie, że nie tylko właśnie łatwiej jest je przetrawić, ale też potem więcej takich głupot nie popełniam (albo tylko mi się tak wydaje )

I już tak na koniec, może właśnie dążenie do ideału, osiągnięcie sukcesu (może być mały, ważne by był nasz) to jest jakaś recepta na szczęście w naszym życiu. Wiadomo bowiem nie od dziś, że pozytywne zdarzenia, czy emocje potrafią działać cuda. Trzeba tylko pamiętać, że nasze pragnienia są ważne, ale nic za wszelka cenę, w końcu nie chodzi o to, żeby dochodzić do celu po trupach.

b00ciek napisał:

Mówią, że na każdego w życiu czeka wiadro porażek i mała miseczka szczęścia i sukcesu. Także pytanie brzmi czy te porażki i sukcesy są równomierne, czy każdemu należy się według jego zasług, czy to może kwestia farta w życiu? A może wszystko składa się właśnie do naszej moralności, zasad, którymi się kierujemy?

Kliknij aby rozwinąć...

Każdy ma jakiś bagaż doświadczeń, porażek i sukcesów. Każdy na swój sposób próbuje znaleźć własny skrawek nieba na ziemi. Jednak los czasami bywa okrutny i w najmniej oczekiwanym momencie w brutalny sposób przerywa pasmo, wydawałoby się - niekończącego się szczęścia. Dlatego tak ważna jest umiejętność cieszenia się tym co się posiada i doceniania tego co się osiągnęło. I nie o wzgledach materialnych tu myślę.

Primawera, to jest chyba całe to sedno.Strzał w 10
Chociaż, jak czytam to co napisaliście to wydaje mi się, że wyjeliście mi to prosto z ust, jednak bardzo ułatwia sprawę to, że można usłyszeć to wszystko od kogoś innego ( w tym wypadku przeczytać)

Nie rozpamiętuję ,ani porażej ,ani sukcesów. W zasadzie i jedno i drugie było do przewidzenia , albo mi zależało , albo nie.
Rozmyślam raczej nad słowami krytyki skierowanymi w stronę mojej osoby. Staram się znaleźć za i przeciw , stać się kimś lepszym niż jestem.

Jestem leniwa i lubie bałagan, z tym nigdy nie wygram.

RainQueen, to że jesteś leniwa i lubisz bałagan to jeszcze nie dramat, a zapewniam Cię, że i z tym mogłabyś wygrać, gdyby bardzo przeszkadzało Ci to w życiu
A co do rozmyślania nad słowami krytyki, to nie wiem czy dobrze zrozumiałam, że zawsze po ich usłyszeniu próbujesz się zmienić i stać kimś lepszym ?

b00ciek napisał:

każdemu należy się według jego zasług, czy to może kwestia farta w życiu?

Kliknij aby rozwinąć...

Ani jedno, ani drugie, raczej przeznaczenie. Z jednej strony nie mamy wpływu na nasze decyzje, z drugiej zaś jesteśmy przekonani, że tak właśnie jest. Cóż... Wielu tego nie wytrzymuje, wielu o tym nie myśli.

b00ciek napisał:

może właśnie dążenie do ideału, osiągnięcie sukcesu (może być mały, ważne by był nasz) to jest jakaś recepta na szczęście w naszym życiu.

Kliknij aby rozwinąć...

Myślę, że jest to recepta na zaakceptowanie samego siebie, do szczęścia potrzeba czegoś więcej.

b00ciek napisał:

gdyby bardzo przeszkadzało Ci to w życiu

Kliknij aby rozwinąć...

Bałagan mi nie przeszkadza , za to innym tak
A jeśli chodzi o lenistwo to jakoś nie potrafię się zmusić do czegoś.

b00ciek napisał:

to nie wiem czy dobrze zrozumiałam, że zawsze po ich usłyszeniu próbujesz się zmienić i stać kimś lepszym ?

Kliknij aby rozwinąć...

Zastanawiam się , czy ta zmiana powinna mieć miejsce.
Rzadko jest taka konieczność .
Po prostu może inni widzą coś czego ja nie widzę , a mogłoby to pozytywnie wpłynąć na moje życie.

Czasami dobrze zmienić kąt patrzenia.

9macan5, gorzej jak ktoś w ogóle w przeznaczenie nie wierzy i nigdy w ten sposób by o tym, nie pomyślał. Co do szczęścia, zgadzam się, że potrzeba czegoś więcej, jednak osobiście szukałabym tez innych czynników zaakceptowania siebie.

RainQueen, skoro innym nie przeszkadza to bez problemu, a gdyby jednak ktoś miał jakieś "ale" to od czego jest kompromis
A krytyka, hmm....uważam, że dopóki konstruktywna i wypływająca jedynie z chęci zwrócenia komuś na coś konkretnego uwagi to jest okej, byle by nie wynikała z dogryzania, czy wywyższania się.

b00ciek napisał:

skoro innym nie przeszkadza to bez problemu, a gdyby jednak ktoś miał jakieś "ale" to od czego jest kompromis

Kliknij aby rozwinąć...

Niby tak , ale jak posprzątam , to nigdy nie wiem gdzie co leży .

b00ciek napisał:

A krytyka, hmm....uważam, że dopóki konstruktywna i wypływająca jedynie z chęci zwrócenia komuś na coś konkretnego uwagi to jest okej, byle by nie wynikała z dogryzania, czy wywyższania się.

Kliknij aby rozwinąć...

Dlatego biorę pod uwagę zdanie osób , które cenię. (nie , nie mama i tato :lol: )

RainQueen, bo to się nazywa artystyczny nieład, tylko pozornie w bałaganie nic nie ma swojego miejsca

No i świetnie, ale rodzice też czasami mają racje (nawet częściej niż czasami) mimo iż może się wydawać, że nie są za bardzo ogarnięci w "dzisiejszym życiu swoich dzieci"

"Uczony radziecki, który udawał Greka", Sokrates, uważał, że należy być cnotliwym, czyli all corect (OK) Za najważniejszą cnotę uznawał wiedzę o tym, co dobre. Twierdził, że wystarczy wiedzieć - co jest dobre i to zapewni spokój sumienia, bo zasad się nie narusza.
Rzecz w tym, żeby nawet z naszych dziecinnych potów i czerwienień, kiedy zrobiliśmy coś nas zawstydzającego wyciągać nauki na przyszłość i (na przykład) być wiernym. Bo jeśli niewierny zapłodni inną kobietę niż zonę, to potem już nie będzie miał żadnej możliwości znalezienia zadowalającego wyjścia z sytuacji - zawsze ktoś będzie pokrzywdzony bez względu na to co niewierny zrobi.

b00ciek napisał:

Także pytanie brzmi czy te porażki i sukcesy są równomierne, czy każdemu należy się według jego zasług, czy to może kwestia farta w życiu? A może wszystko składa się właśnie do naszej moralności, zasad, którymi się kierujemy? Albo to po prostu jeszcze jedna z opcji swoistego rachunku sumienia, który robimy sobie od czasu do czasu, opierając się na mniej złożonych myślach, czy rozważając, jakąś mniejszą kwestie.

Kliknij aby rozwinąć...

Jedno jest pewne - na sukces trzeba zapracować. Jednak patrząc na dzisiejsze realia twierdzę, że to nie wystarczy. Na pewno składa się na to przypadek i kontakty z innymi ludźmi jednak ja zwróciłabym uwagę na jeszcze coś innego. Moim zdaniem jeśli człowiek żyje w zgodzie ze sobą - to już odniósł sukces. Nie ma nic piękniejszego niż pewność samego siebie, swoich przekonań i możliwości. Dzięki temu możemy realizować się, poszerzać wiedzę zgodnie z naszymi zainteresowaniami. Oczywiście są czynniki zewnętrzne, które nam to uniemożliwiają, np. u nas w Polsce - bezrobocie, skrajna bieda itd.
Myślami staram się podążać do tego stanu, jednak wiem, że nie uda mi się ze względu na kilka błędów z przeszłości zarówno moich jak i rodziców.
Na pewno najgłupszym z możliwych jest postawa roszczeniowa wobec życia - dajcie mi wszystko, bo mi się należy.

RainQueen napisał:

Jestem leniwa i lubie bałagan, z tym nigdy nie wygram.

Kliknij aby rozwinąć...

Cóż mogę napisać. Przybijam piątkę autorko!

b00ciek napisał:

RainQueen, bo to się nazywa artystyczny nieład, tylko pozornie w bałaganie nic nie ma swojego miejsca

Kliknij aby rozwinąć...

Mojej mamie odbija , widząc ten "artystyczny nieład" , chyba nie jest wrażliwa na sztukę

b00ciek napisał:

No i świetnie, ale rodzice też czasami mają racje (nawet częściej niż czasami) mimo iż może się wydawać, że nie są za bardzo ogarnięci w "dzisiejszym życiu swoich dzieci"

Kliknij aby rozwinąć...

W Twoim przypadku pewnie tak.

Hailie napisał:

Cóż mogę napisać. Przybijam piątkę autorko!

Kliknij aby rozwinąć...

:023: